Hioba 14
1 Człowiek, narodzony z niewiasty, dni krótkich jest, i pełen kłopotów;
O homem, nascido de mulher, é curto de dias, e farto de inquietação;
2 Wyrasta jako kwiat, i bywa podcięty, a ucieka jako cień, i nie ostoi się.
Ele sai como uma flor, e é cortado; foge como a sombra, e não permanece.
3 Wszakże i na takiego otwierasz oczy twoje, a przywodzisz mię do sądu z sobą.
Contudo sobre este abres teus olhos, e me trazes a juízo contigo.
4 Któż pokaże czystego z nieczystego? Ani jeden;
Quem tirará algo puro do imundo? Ninguém.
5 Gdyż zamierzone są dni jego, liczba miesięcy jego u ciebie; zamierzyłeś mu kres, którego nie może przestąpić.
Visto que seus dias já estão determinados, e contigo está o número de seus meses, tu lhe puseste limites, [dos quais] ele não passará.
6 Odstąpże od niego, aż odpocznie, aż przejdzie jako najemniczy dzień jego.
Desvia-te dele, para que ele tenha repouso; até que, como o empregado, complete seu dia.
7 Albowiem i o drzewie jest nadzieja, choć je wytną, że się jeszcze odmłodzi, a latorośl jego nie ustanie.
Porque há [ainda] alguma esperança para a árvore que, se cortada, ainda se renove, e seus renovos não cessem.
8 Choć się zstarzeje w ziemi korzeń jego, i w prochu obumrze pień jego:
Ainda que sua raiz se envelheça na terra, e seu tronco morra no solo,
9 Wszakże gdy uczuje wilgotność, puści się, i rozpuści gałęzie, jako szczep młody.
Ao cheiro das águas ela brotará, e dará ramos como uma planta nova.
10 Ale człowiek umiera, zemdlony będąc, a umarłszy człowiek gdzież jest?
Porém o homem morre, e se abate; depois de expirar, onde ele está?
11 Jako uchodzą wody z morza, a rzeka opada i wysycha.
As águas se vão do lago, e o rio se esgota, e se seca.
12 Tak człowiek, gdy się układzie, nie wstanie więcej, a pokąd stoją nieba, nie ocuci się, ani będzie obudzony ze snu swego.
Assim o homem se deita, e não se levanta; até que não haja mais céus, eles não despertarão, nem se erguerão de seu sono.
13 Obyżeś mię w grobie ukrył i utaił, ażby się uciszył gniew twój, a iżbyś mi zamierzył kres, kędy chcesz wspomnieć na mię! (Sheol h7585)
Ah, se tu me escondesses no Xeol, e me ocultasses até que a tua ira passasse, se me pusesses um limite de tempo, e te lembrasses de mim! (Sheol h7585)
14 Gdy umrze człowiek, izali żyć będzie? Po wszystkie dni wymierzonego czasu mego będę oczekiwał przyszłej odmiany mojej.
Se o homem morrer, voltará a viver? Todos os dias de meu combate esperarei, até que venha minha dispensa.
15 Zawołasz, a ja tobie odpowiem; a spraw rąk twoich pożądasz.
Tu [me] chamarás, e eu te responderei; e te afeiçoarás à obra de tuas mãos.
16 Aczkolwiekeś teraz kroki moje obliczył, ani odwłóczysz karania za grzech mój.
Pois então tu contarias meus passos, e não ficarias vigiando meu pecado.
17 Zapięczętowane jest w wiązance przestępstwo moje, a zgromadzasz nieprawości moje.
Minha transgressão estaria selada numa bolsa, e tu encobririas minhas perversidades.
18 Prawdziwie jako góra padłszy rozsypuje się, a skała przenosi się z miejsca swego.
E assim como a montanha cai e é destruída, e a rocha muda de seu lugar,
19 Jako woda wzdrąża kamienie, a powodzią zalane bywa, co samo od siebie rośnie z prochu ziemi: tak nadzieję ludzką w niwecz obracasz.
E a água desgasta as pedras, e as enxurradas levam o pó da terra, assim também tu fazes perecer a esperança do homem.
20 Przemagasz go ustawicznie, a on schodzi; odmieniasz postać jego, i wypuszczasz go.
Sempre prevaleces contra ele, e ele passa; tu mudas o aspecto de seu rosto, e o despedes.
21 Będąli zacni synowie jego, tego on nie wie; jeźli też wzgardzeni, on nie baczy.
Se seus filhos vierem a ter honra, ele não saberá; se forem humilhados, ele não perceberá.
22 Tylko ciało jego, póki żyw, boleje, a dusza jego w nim kwili.
Ele apenas sente as dores em sua própria carne, e lamenta por sua própria alma.
