مزامیر 137

۱ 1 نزد نهرهای بابل آنجا نشستیم وگریه نیز کردیم، چون صهیون را به یاد آوردیم.

Við sátum á bökkum Babylonsfljóts og minntumst Jerúsalem – og grétum.

۲ 2 بربطهای خود را آویختیم بردرختان بید که در میان آنها بود.

Gígjurnar höfum við lagt til hliðar, hengt þær á greinar pílviðarins.

۳ 3 زیرا آنانی که مارا به اسیری برده بودند، در آنجا از ما سرودخواستند؛ و آنانی که ما را تاراج کرده بودند، شادمانی (خواستند) که «یکی از سرودهای صهیون را برای ما بسرایید.»

Hvernig eigum við að geta sungið?

۴ 4 چگونه سرود خداوند را، در زمین بیگانه بخوانیم؟

Samt heimta kúgarar okkar söng, vilja að við syngjum gleðiljóð frá Síon!

۵ 5 اگر تو را‌ای اورشلیم فراموش کنم، آنگاه دست راست من فراموش کند.

Ef ég gleymi þér Jerúsalem, þá visni mín hægri hönd!

۶ 6 اگر تو را به یادنیاورم، آنگاه زبانم به کامم بچسبد، اگر اورشلیم رابر همه شادمانی خود ترجیح ندهم.

Ef ég elska annað umfram Jerúsalem, þá sé mér mátulegt að missa málið og tapa röddinni.

۷ 7 ای خداوند، روز اورشلیم را برای بنی ادوم به یادآور، که گفتند: «منهدم سازید، تا بنیادش منهدم سازید!»

Ó, Drottinn, gleymdu ekki orðum Edómíta, daginn þegar Babyloníumenn hernámu Jerúsalem. „Rífið allt til grunna!“æptu þeir.

۸ 8 ‌ای دختر بابل که خراب خواهی شد، خوشابحال آنکه به تو جزا دهد چنانکه تو به ماجزا دادی!

Þú Babýlon, ófreskja eyðingarinnar, þú munt sjálf verða lögð í rúst. Lengi lifi þeir sem eyða þig – þig sem eyddir okkur.

۹ 9 خوشابحال آنکه اطفال تو را بگیرد وایشان را به صخره‌ها بزند.

Og heill þeim sem tekur ungbörn þín og slær þeim við stein!