مزامیر 104

۱ 1 ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! ای یهوه خدای من توبی نهایت عظیم هستی! به عزت و جلال ملبس هستی.

Bless the LORD, O my soul! O LORD my God, You are very great; You are clothed with splendor and majesty.

۲ 2 خویشتن را به نور مثل ردا پوشانیده‌ای.

He wraps Himself in light as with a garment; He stretches out the heavens like a tent,

۳ 3 آن که غرفات خود را بر آبها بنا کرده است و ابرها رامرکب خود نموده و بر بالهای باد می‌خرامد.

laying the beams of His chambers in the waters above, making the clouds His chariot, walking on the wings of the wind.

۴ 4 فرشتگان خود را بادها می‌گرداند و خادمان خود را آتش مشتعل.

He makes the winds His messengers, flames of fire His servants.

۵ 5 که زمین را بر اساسش استوار کرده، تا جنبش نخورد تا ابدالاباد.

He set the earth on its foundations, never to be moved.

۶ 6 آن رابه لجه‌ها مثل ردا پوشانیده‌ای، که آبها بر کوههاایستاده‌اند.

You covered it with the deep like a garment; the waters stood above the mountains.

۷ 7 از عتاب تو می‌گریزند. از آواز رعدتو پراکنده می‌شوند.

At Your rebuke the waters fled; at the sound of Your thunder they hurried away—

۸ 8 به فراز کوهها برمی آیند، وبه همواریها فرود می‌آیند، به مکانی که برای آنهامهیا ساخته‌ای.

the mountains rose and the valleys sank to the place You assigned for them—

۹ 9 حدی برای آنها قرار داده‌ای که از آن نگذرند و برنگردند تا زمین را بپوشانند.

You set a boundary they cannot cross, that they may never again cover the earth.

۱۰ 10 که چشمه‌ها را در وادیها جاری می‌سازد تا درمیان کوهها روان بشوند.

He sends forth springs in the valleys; they flow between the mountains.

۱۱ 11 تمام حیوانات صحرارا سیراب می‌سازند تا گورخران تشنگی خود رافرو نشانند.

They give drink to every beast of the field; the wild donkeys quench their thirst.

۱۲ 12 بر آنها مرغان هوا ساکن می‌شوند واز میان شاخه‌ها آواز خود را می‌دهند.

The birds of the air nest beside the springs; they sing among the branches.

۱۳ 13 او ازغرفات خود کوهها را سیراب می‌کند و از ثمرات اعمال تو زمین سیر می‌شود.

He waters the mountains from His chambers; the earth is satisfied by the fruit of His works.

۱۴ 14 نباتات را برای بهایم می‌رویاند و سبزه‌ها رابرای خدمت انسان، و نان را از زمین بیرون می‌آورد.

He makes the grass grow for the livestock and provides crops for man to cultivate, bringing forth food from the earth:

۱۵ 15 و شراب را که دل انسان را شادمان می‌کند، و چهره او را به روغن شاداب می‌سازد ودل انسان را به نان قوی می‌گرداند.

wine that gladdens the heart of man, oil that makes his face to shine, and bread that sustains his heart.

۱۶ 16 درختان خداوند شادابند، یعنی سروهای آزاد لبنان که غرس کرده است،

The trees of the LORD have their fill, the cedars of Lebanon that He planted,

۱۷ 17 که در آنها مرغان آشیانهای خود را می‌گیرند و اما صنوبر خانه لق لق می‌باشد.

where the birds build their nests; the stork makes her home in the cypresses.

۱۸ 18 کوههای بلند برای بزهای کوهی و صخره هابرای یربوع ملجاء است.

The high mountains are for the wild goats, the cliffs a refuge for the rock badgers.

۱۹ 19 ماه را برای موسمهاساخت و آفتاب مغرب خود را می‌داند.

He made the moon to mark the seasons; the sun knows when to set.

۲۰ 20 تاریکی می‌سازی و شب می‌شود که در آن همه حیوانات جنگلی راه می‌روند.

You bring darkness, and it becomes night, when all the beasts of the forest prowl.

۲۱ 21 شیربچگان برای شکار خود غرش می‌کنند و خوراک خویش را از خدا می‌جویند.

The young lions roar for their prey and seek their food from God.

۲۲ 22 چون آفتاب طلوع می‌کند جمع می‌شوند و در بیشه های خودمی خوابند.

The sun rises, and they withdraw; they lie down in their dens.

۲۳ 23 انسان برای عمل خود بیرون می‌آید و به جهت شغل خویش تا شامگاه.

Man goes forth to his work and to his labor until evening.

۲۴ 24 ‌ای خداوند اعمال تو چه بسیار است. جمیع آنها را به حکمت کرده‌ای. زمین از دولت تو پر است.

How many are Your works, O LORD! In wisdom You have made them all; the earth is full of Your creatures.

۲۵ 25 و آن دریای بزرگ و وسیع الاطراف نیز که در آن حشرات از حد شماره زیاده‌اند و حیوانات خرد و بزرگ.

Here is the sea, vast and wide, teeming with creatures beyond number, living things both great and small.

۲۶ 26 و در آن کشتیها راه می‌روند و آن لویاتان که به جهت بازی کردن در آن آفریده‌ای.

There the ships pass, and Leviathan, which You formed to frolic there.

۲۷ 27 جمیع اینها از تو انتظارمی کشند تا خوراک آنها را در وقتش برسانی.

All creatures look to You to give them their food in due season.

۲۸ 28 آنچه را که به آنها می‌دهی، فرا می‌گیرند. دست خود را باز می‌کنی، پس از چیزهای نیکو سیرمی شوند.

When You give it to them, they gather it up; when You open Your hand, they are satisfied with good things.

۲۹ 29 روی خود را می‌پوشانی پس مضطرب می‌گردند. روح آنها را قبض می‌کنی، پس می‌میرند و به خاک خود برمی گردند.

When You hide Your face, they are terrified; when You take away their breath, they die and return to dust.

۳۰ 30 چون روح خود را می‌فرستی، آفریده می‌شوند و روی زمین را تازه می‌گردانی.

When You send Your Spirit, they are created, and You renew the face of the earth.

۳۱ 31 جلال خداوند تا ابدالاباد است. خداوند ازاعمال خود راضی خواهد بود.

May the glory of the LORD endure forever; may the LORD rejoice in His works.

۳۲ 32 که به زمین نگاه می‌کند و آن می‌لرزد. کوهها را لمس می‌کند، پس آتش فشان می‌شوند.

He looks on the earth, and it trembles; He touches the mountains, and they smolder.

۳۳ 33 خداوند را خواهم سرایید تا زنده می‌باشم. برای خدای خود تسبیح خواهم خواند تا وجود دارم.

I will sing to the LORD all my life; I will sing praise to my God while I have my being.

۳۴ 34 تفکر من او رالذیذ بشود و من در خداوند شادمان خواهم بود.

May my meditation be pleasing to Him, for I rejoice in the LORD.

۳۵ 35 گناهکاران از زمین نابود گردند و شریران دیگر یافت نشوند. ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! هللویاه!

May sinners vanish from the earth and the wicked be no more. Bless the LORD, O my soul. Hallelujah!