دوم قرنتیان 10

۱ 1 اما من خود، پولس، که چون در میان شما حاضر بودم، فروتن بودم، لیکن وقتی که غایب هستم، با شما جسارت می‌کنم، ازشما به حلم و رافت مسیح استدعا دارم

Now by the mildness and gentleness of Christ, I appeal to you—I, Paul, who am humble when face to face with you, but bold when away.

۲ 2 والتماس می‌کنم که چون حاضر شوم، جسارت نکنم بدان اعتمادی که گمان می‌برم که جرات خواهم کرد با آنانی که می‌پندارند که ما به طریق جسم رفتار می‌کنیم.

I beg you that when I come I may not need to be as bold as I expect toward those who presume that we live according to the flesh.

۳ 3 زیرا هرچند در جسم رفتار می‌کنیم، ولی به قانون جسمی جنگ نمی نماییم.

For though we live in the flesh, we do not wage war according to the flesh.

۴ 4 زیرا اسلحه جنگ ما جسمانی نیست بلکه نزد خدا قادر است برای انهدام قلعه‌ها،

The weapons of our warfare are not the weapons of the world. Instead, they have divine power to demolish strongholds.

۵ 5 که خیالات و هر بلندی را که خود را به خلاف معرفت خدا می‌افرازد، به زیر می‌افکنیم وهر فکری را به اطاعت مسیح اسیر می‌سازیم.

We tear down arguments and every presumption set up against the knowledge of God; and we take captive every thought to make it obedient to Christ.

۶ 6 ومستعد هستیم که از هر معصیت انتقام جوییم وقتی که اطاعت شما کامل شود.

And we will be ready to punish every act of disobedience, as soon as your obedience is complete.

۷ 7 آیا به صورت ظاهری نظر می‌کنید؟ اگر کسی بر خود اعتماد دارد که از آن مسیح است، این را نیز از خود بداند که چنانکه او از آن مسیح است، ما نیز همچنان از آن مسیح هستیم.

You are looking at outward appearances. If anyone is confident that he belongs to Christ, he should remind himself that we belong to Christ just as much as he does.

۸ 8 زیراهرچند زیاده هم فخر بکنم درباره اقتدار خود که خداوند آن را برای بنا نه برای خرابی شما به ماداده است، خجل نخواهم شد،

For even if I boast somewhat excessively about the authority the Lord gave us for building you up rather than tearing you down, I will not be ashamed.

۹ 9 که مبادا معلوم شود که شما را به رساله‌ها می‌ترسانم.

I do not want to seem to be trying to frighten you by my letters.

۱۰ 10 زیرامی گویند: «رساله های او گران و زورآور است، لیکن حضور جسمی او ضعیف و سخنش حقیر.»

For some say, “His letters are weighty and forceful, but his physical presence is unimpressive, and his speaking is of no account.”

۱۱ 11 چنین شخص بداند که چنانکه در کلام به رساله‌ها در غیاب هستیم، همچنین نیز در فعل درحضور خواهیم بود.

Such people should consider that what we are in our letters when absent, we will be in our actions when present.

۱۲ 12 زیرا جرات نداریم که خود را از کسانی که خویشتن را مدح می‌کنند بشماریم، یا خود را باایشان مقابله نماییم؛ بلکه ایشان چون خود را باخود می‌پیمایند و خود را به خود مقابله می‌نمایند، دانا نیستند.

We do not dare to classify or compare ourselves with some who commend themselves. When they measure themselves by themselves and compare themselves with themselves, they show their ignorance.

۱۳ 13 اما ما زیاده از اندازه فخر نمی کنیم، بلکه بحسب اندازه آن قانونی که خدا برای ما پیمود، و آن اندازه‌ای است که به شمانیز می‌رسد.

We, however, will not boast beyond our limits, but only within the field of influence that God has assigned to us—a field that reaches even to you.

۱۴ 14 زیرا از حد خود تجاوز نمی کنیم که گویا به شما نرسیده باشیم، چونکه در انجیل مسیح به شما هم رسیده‌ایم.

We are not overstepping our bounds, as if we had not come to you. Indeed, we were the first to reach you with the gospel of Christ.

۱۵ 15 و از اندازه خودنگذشته در محنتهای دیگران فخر نمی نماییم، ولی امید داریم که چون ایمان شما افزون شود، در میان شما بحسب قانون خود بغایت افزوده خواهیم شد.

Neither do we boast beyond our limits in the labors of others. But we hope that as your faith increases, our area of influence among you will greatly increase as well,

۱۶ 16 تا اینکه در مکانهای دورتر ازشما هم بشارت دهیم و در امور مهیا شده به قانون دیگران فخر نکنیم.

so that we can preach the gospel in the regions beyond you. Then we will not be boasting in the work already done in another man’s territory.

۱۷ 17 اما هرکه فخر نماید، به خداوند فخر بنماید.

Rather, “Let him who boasts boast in the Lord.”

۱۸ 18 زیرا نه آنکه خود را مدح کند مقبول افتد بلکه آن را که خداوند مدح نماید.

For it is not the one who commends himself who is approved, but the one whom the Lord commends.