Salmenes 69

1 Til songmeisteren, etter «Liljor»; av David. Frels meg, Gud! for vatni trengjer seg inn på livet.

Voor muziekbegeleiding; op de wijze: "De leliën." Van David. Red mij, o God! Want het water staat aan mijn lippen;

2 Eg er sokken ned i det djupe dike der det inkje fotfeste er, eg er komen ut i ovdjupe vatn, og flodi fløymer yver meg.

Ik zink in een modderpoel weg, En voel geen grond meer onder de voeten; Ik ben in peilloze wateren geraakt, En de stroom sleurt mij mee.

3 Eg er trøytt av mi roping, det brenn i min strupe, mine augo er upptærde, med di eg ventar på min Gud.

Ik ben afgemat van mijn schreien en schor is mijn keel; Mijn ogen staan mat van het staren naar God.

4 Fleire enn håri på mitt hovud er dei som hatar meg utan orsak, mange er dei som vil meg tyna meg, som utan grunn er mine fiendar; det eg ikkje hev rana, skal eg no gjeva attende.

Talrijker dan de haren op mijn hoofd, zijn zij, die mij onverdiend haten. Talrijker dan mijn beenderen, die mij bestrijden zonder enige grond; En wat ik niet heb geroofd, Vordert men nog van mij terug.

5 Gud, du kjenner min dårskap, og all mi syndeskuld er ikkje løynd for deg.

Gij zoudt het weten, o God, als ik iets dwaas had gedaan, En als ik schuld had, was het U niet verborgen!

6 Lat deim ved meg ikkje verta til skammar, dei som ventar på deg, Herre, Herre, allhers drott! Lat deim ikkje ved meg verta skjemde, dei som søkjer deg, Israels Gud!

Laat dus in mij niet worden beschaamd, Die op U hopen, Heer, Jahweh der heirscharen; In mij niet te schande worden, Die U zoeken, Israëls God!

7 For di skuld ber eg hæding, skjemsla ligg yver mitt andlit.

Neen, om Uwentwil moet ik schande verduren, En bedekt het schaamrood mijn gelaat!

8 Eg hev vorte framand hjå brørne mine, og ein utlending hjå borni til mor mi.

Ik ben een vreemdeling voor mijn broeders geworden, Een onbekende voor de zonen mijner moeder:

9 For brennhug for ditt hus hev ete meg upp, og deira spottord som spottar deg, hev falle på meg.

Want de ijver voor uw huis heeft mij verteerd, Op mij valt de smaad van hen, die U smaden.

10 Då mi sjæl græt medan eg fasta, vart eg spotta for det.

Als ik ween, en mij door vasten kastijd, Wordt het mij tot schande gerekend;

11 Då eg laga ein sekk til klædde for meg, vart eg eit ordtøke for deim.

Trek ik het boetekleed aan, Men gaat er mee spotten;

12 Dei som sit i porten, røder um meg, og drikkarane syng um meg.

Die in de poort zitten, praten over mij, En de slempers maken er liedjes op.

13 Men eg kjem med mi bøn til deg, Herre, i nådetidi, Gud, for di store miskunn; svara meg med di trufaste hjelp!

Maar tot U richt ik mijn bede, o Jahweh, In de tijd der genade, o God. Verhoor mij om uw grote ontferming, En om de trouw van uw hulp;

14 Fria meg ut or søyla, og lat meg ikkje søkka! Lat meg verta utfria frå deim som hatar meg og frå dei djupe vatni!

Red mij uit de modderpoel en laat mij er niet in verzinken; Verlos mij, en trek mij uit de diepe wateren omhoog!

15 Lat ikkje vatsflodi fløyma yver meg, og ikkje djupet svelgja meg, og heller ikkje brunnen lata att sitt gap yver meg!

Laat de watervloed mij niet overstelpen, de kolken verzwelgen, De afgrond zijn mond niet boven mij sluiten.

16 Svara meg, Herre, for din nåde er god, etter di store miskunn vend deg til meg!

Red mij, Jahweh, naar de goedertierenheid uwer genade, En zie op mij neer naar uw grote ontferming;

17 Og løyn ikkje di åsyn for tenaren din, for eg er i naud; svara meg snart!

Verberg uw aanschijn niet voor uw dienaar, Verhoor mij spoedig, want het is mij bang om het hart!

18 Kom nær til mi sjæl, løys henne ut! Frels meg for mine fiendar skuld!

Wees mij nabij, en kom mij te hulp, Verlos mij om wille van mijn vijand!

19 Du kjenner mi spott og skam og vanæra, for di åsyn stend alle dei som trengjer meg.

Gij kent toch mijn smaad, mijn schaamte en schande, En al mijn verdrukkers staan U voor ogen;

20 Spottord hev brote mitt hjarta sund, so eg er sjuk; eg venta på medynk, men der var ingi, og på trøystarar, men eg fann ingen.

Gij weet, hoe de smaad mij het hart heeft gebroken, En hoe vertwijfeld ik ben. Ik wachtte op een, die medelijden had, maar er was er geen, Op troosters, maar ik vond ze niet.

21 Og dei gav meg gall å eta, og då eg var tyrst, gav dei meg eddik å drikka.

Ze gaven mij gal in plaats van spijs, En lesten mijn dorst met azijn.

22 Lat bordet deira framfyre deim verta ei snara, og ei gildra for deim når dei er trygge!

Hun tafel worde hun tot een val, Hun offergelagen een strik;

23 Lat augo deira dimmast so dei ikkje ser, og lat deira lender alltid skjelva!

Laat hun ogen worden beneveld, zodat ze niet zien, En ontwricht hun lenden voor immer;

24 Renn ut yver deim din vreide, og lat din brennande harm nå deim!

Stort uw gramschap over hen uit, Uw woede moge hen treffen!

25 Lat deira bustad verta øydd, lat det ingen vera som bur i deira tjeld!

Laat hun kamp tot steppe worden, En niemand hun tenten bewonen.

26 For dei forfylgjer den som du hev slege, og dei fortel um pinsla åt deim som du hev gjenomstunge.

Neen, ze vervolgden nog, dien Gij hadt geslagen, En vergrootten de smarten van die door U was gewond;

27 Lat deim leggja syndeskuld til si syndeskuld, og lat deim ikkje koma til di rettferd!

Stapel de ene schuld op de andere, Zodat ze niet tot uw gerechtigheid komen;

28 Lat deim verta utstrokne or livsens bok, og ikkje verta innskrivne med dei rettferdige!

Laat ze uit het boek des levens worden geschrapt, Niet worden opgeschreven met de rechtvaardigen.

29 Men eg er ein arming full av verk, Gud, lat di frelsa berga meg!

Maar hoe ook geplaagd en bedroefd, Uw hulp, o God, zal mij redden!

30 Eg vil lova Guds namn med song og høglova honom med takksegjing,

Dan zal ik de Naam van God in liederen prijzen, En Hem loven en danken!

31 og det skal tekkjast Herren betre enn ein ung ukse med horn og klauver.

Dit zal Jahweh meer aangenaam zijn dan stieren, Meer dan varren met horens en hoeven.

32 Når spaklyndte ser det, vil dei gleda seg; de som søkjer Gud - må dykkar hjarta liva!

Verheugt u, ongelukkigen, wanneer gij dit ziet; Zoekt naar God, en uw hart leeft weer op.

33 For Herren høyrer på dei fatige, og sine fangar vanvyrder han ikkje.

Want Jahweh hoort de behoeftigen aan, En versmaadt de geknevelden niet.

34 Himmel og jord skal lova honom, havet og alt som krek i det.

Hemel en aarde moeten Hem loven, De zeeën, met wat er in leeft!

35 For Gud skal frelsa Sion og byggja byarne i Juda, og dei skal bu der og eiga deim.

Want God zal Sion verlossen, En de steden van Juda herbouwen. Men zal daarin terugkeren, En ze bezetten;

36 Og avkjømet til hans tenarar skal erva deim, og dei som elskar hans namn, skal bu der.

Het geslacht van zijn dienaars zal ze erven, En wie zijn Naam liefheeft, daar wonen!