1 Korintierne 15
1 Eg kunngjer dykk, brør, det evangelium som eg forkynte dykk, som de og tok imot, som de og stend faste i,
Te hampandrendreke anahareo henaneo, ry longo, i talili-soa nitaroñakoy, i rinambe areoy naho ijohaña’ areoy;
2 som de og vert frelste ved, dersom de held fast ved det ordet som eg forkynte dykk det med, so framt de ikkje til unyttes hev teke ved trui.
i entañe nitaroñakoy le maharombake te vontitireñe, tsy mone tsy vente’e i natokisa’ areoy.
3 For eg yvergav dykk millom dei fyrste ting det som eg sjølv tok imot, at Kristus døydde for synderne våre etter skrifterne,
Fa nitaroñeko ama’ areo ty lohà’ i rinambekoy, te nivilasy ho a’ o hakeon-tikañeo i Norizañey ty amo Sokitse Masiñeo,
4 og at han vart gravlagd, og at han stod upp att tridje dagen etter skrifterne,
le nalenteke vaho natroatse amy andro faha-teloy ty amo Sokitse Masiñeo,
5 og at han vart sedd av Kefas, og so av dei tolv;
le nisodehañe amy Kefasy vaho amy folo-ro’amby rey.
6 so vart han sedd av meir enn fem hundrad brør på ein gong - av deim er dei fleste endå i live, men nokre er avsovna.
Ie añe, le niboak’ aman-drolongo mandikoatse ty liman-jato; mbe veloñe ty hamaroa’e henaneo, fe miròtse ka ty ila’e.
7 So vart han sedd av Jakob, so av alle apostlarne.
Le nipoteake am’ Iakobe re naho amo Firàheñe iabio,
8 Men aller sist vart han og sedd av meg som av det ufullbore foster.
fara’e nisodehañe amako, zaho hoe ajaja tsy añom-bolañe;
9 For eg er den ringaste av apostlarne, og er ikkje verdig til å heita apostel, av di eg forfylgde Guds kyrkja.
toe tsitso’ o Firàheñe iabio vaho tsy mañeva hatao Firàheñe, amy te nisamporeraheko i Fivorin’ Añaharey.
10 Men av Guds nåde er eg det som eg er, og hans nåde mot meg hev ikkje vore til fåfengs; men meir enn dei alle hev eg verka, då ikkje eg, men Guds nåde som er med meg.
Fe i fatarihan’ Añaharey ty maha zao ahy; naho tsy nizoeñe ho kòake i falalà’e amakoy, fa nitromake mandikoatse iereo iaby; toe tsy zaho, fa ty hasoan’ Añahare amako.
11 Anten det då er eg eller dei andre, soleis forkynner me, og soleis kom de til trui.
Aa ke zaho he iereo, nitaroñe zahay vaho niantoke nahareo.
12 Men når det er forkynt um Kristus at han er uppstaden frå dei daude, kor kann då sume millom dykk segja at det er ingi uppstoda av daude?
Aa naho tseizeñe te nitroatse amy havilasiy i Norizañey, akore te manao ty hoe ty ila’e ama’ areo, te, Tsy eo ze o fivañona’ o vilasio zao?
13 Men er det ingi uppstode av daude, so er ikkje Kristus heller uppstaden.
Fe naho tsy ampitroareñe o havilasio, le tsy nitroatse ka i Norizañey.
14 Men er ikkje Kristus uppstaden, so er vår forkynning fåfengd, so er og dykkar tru fåfengd.
Aa naho tsy natroatse i Norizañey, le tsy jefa’e o fitaroña’aio vaho kòake ty fatokisa’ areo,
15 Me vert då og funne som falske vitne um Gud, då me hev vitna imot Gud, at han hev vekt upp Kristus, som han då ikkje hev vekt upp, det vil segja, so framt dei daude ikkje stend upp.
mbore zoeñe t’ie valolombelom-bande aman’ Añahare, amy te nitaroñe’ay ty aman’ Añahare te natroa’e i Norizañey, fe inao tsy natroa’e—ze ho nito naho tsy mivañom-beloñe o vilasio.
16 For stend ikkje dei daude upp, so er ikkje Kristus heller uppstaden.
Aa naho tsy mitroatse o fañòvao, le tsy natroatse ka i Norizañey.
17 Men er ikkje Kristus uppstaden, so er trui dykkar gagnlaus; so er de endå i synderne dykkar;
Aa naho tsy natroatse i Norizañey le tsi-vara ty fatokisa’ areo, fa mbe amo hakeo’ areoo
18 so er og dei fortapte som er avsovna i Kristus.
vaho fa momoke ka o miròtse amy Norizañeio.
19 Hev me berre i dette liv sett von til Kristus, so er me ynkelegare enn alle menneskje.
Aa naho ty haveloñe toy avao ty itamantika i Norizañey, le amy ze hene ondaty itika ro lombolombo’ ty mahaferenay.
20 Men no er Kristus uppstaden frå dei daude og hev vorte fyrstegrøda av deim som er avsovna.
Fe toe natroatse amy havilasiy i Norizañey, i loha-voa’ o mirotseoy.
21 For av di dauden kom ved eit menneskje, so er og uppstoda av daude komi ved eit menneskje.
Aa kanao añama’ t’indaty o havilasio, le añama’ t’indaty ka ty fivañona’ o vilasio.
22 For liksom alle døyr i Adam, so skal og alle verta livandegjorde i Kristus.
Fa hambañe amy te kila vilasy amy Dame ao, te hene ho velomeñe amy Norizañey,
23 Men kvar i sin stad: Kristus er fyrstegrøda, so skal dei som høyrer Kristus til, verta livandegjorde i hans koma.
f’ie songa ami’ty filaha’e: i Norizañey ro sese-lengo’e, mandimbe aze o amy Norizañeio amy fitotsaha’ey,
24 So kjem enden, når han gjev riket til Gud og Faderen, når han fær gjort magt og all yverråd og alt velde til inkjes.
vaho ho tondroke i figadoñañey, ie atolo’e aman’ Añahare Rae i fifeheañey, naho fa rinotsa’e ze fonga fandiliañe naho fifelehañe vaho faozarañe.
25 For han skal vera konge, til dess han fær lagt alle sine fiendar under sine føter.
Amy te tsy mahay tsy hifehe ampara’ te fonga napoke ambane’ o fandia’eo o rafelahi’eo.
26 Den siste fienden som vert tynt, er dauden;
I havilasiy ro rafelahy sehanga’e ho rotsaheñe.
27 for han hev lagt alle ting under hans føter. Men når han segjer at alt er honom underlagt, so er det klårt at han som hev lagt alt under honom, er undanteken.
Ie kila nampiambanè’e am-pandia’e ao. Aa ie manao ty hoe: kila nampiambanè’e am-pandia’e ao, le malange te tsy añate’e i nampidoñe ze he’e ambane’ey.
28 Men når alt er honom underlagt, so skal og Sonen sjølv gjeva seg under honom som hev lagt alt under honom, so Gud skal vera alt i alle.
Ie kila nampiambanèñe ama’e, le i Anakey ro hiandaly amy Nampiambane ze he’e ama’ey, soa te ho andindimone’ ze halifora’e t’i Andrianañahare.
29 Kva gjer då dei som let seg døypa for dei daude? Dersom dei daude i det heile ikkje stend upp, kvi let dei seg då døypa for deim?
Aa naho tsy zay, ino ty hanoe’ o nilipotse ty amo nivilasio? Naho tsy mitroatse ka o nivilasio, ino ty ilipora’ iareo?
30 Kvi set og me oss i fåre kvar time?
Akore ka ty fiatrefa’ay feh’ ohatse lomoñandro?
31 Eg døyr kvar dag, so visst som eg kann rosa meg av dykk, brør, i Kristus Jesus, vår Herre.
Eka, ry longo, ventèko amy fisengeako amy Talèntika Iesoà Norizañeiy, t’ie mikenkañe boak’ andro.
32 Var det på menneskjeleg vis eg stridde med villdyr i Efesus, kva gagna det meg då? Dersom dei daude ikkje stend upp, «so lat oss eta og drikka, for i morgon døyr me!»
Aa naho fisalala’ ondaty ty nifandrakaraheko o biby hako e Efesosy añeo le ino ty nitombo’e amako? Naho tsy mivañoñe o vilasio, te mone: Antao hikama naho hinoñe, fa hikoromake te hamaray.
33 Far ikkje vilt! Låkt samlag spiller gode seder.
Asoao tsy ho fañahieñe: Toe mañamavo havañonañe ty fiosoñan-draty.
34 Vakna retteleg upp og synda ikkje! for sume hev ikkje kunnskap um Gud; til dykkar skam segjer eg det.
Mihendrea ami’ty fañeva’e, le ko mandilatse; fa eo ty tsy mahafohiñe an’Andrianañahare. Hanalatse anahareo ty nanoako zay.
35 Men ein kunde segja: «Korleis stend dei daude upp? og kva slag likam kjem dei fram med?»
He eo ty hanao ty hoe: Akore ty hahafitroara’ o loloo? naho an-tsandry inoñe ty hivotraha’ iareo?
36 Du uvituge! det som du sår, vert ikkje livandegjort, utan det døyr.
Ty minè! Tsy ho veloñe i tongise’oy naho tsy mate heike.
37 Og når du sår, sår du ikkje den likamen som skal koma, men eit nake korn, anten det er av kveite eller av anna såkorn.
Le ihe mitongy, tsy i ho vente’ey i tongise’oy, fa ty tabiry—he ampemba, ke ty ila’e.
38 Men Gud gjev det ein likam so som han hev vilja, og kvart slag sæde sin eigen likam.
Fe i Andrianañahare ty manolotse vatañe ama’e, ze safiri’e, naho amy ze tabiry t’y ho vata’e.
39 Ikkje alt kjøt er det same kjøt; men eitt er kjøt i menneskje, eit anna kjøt i fe, eit anna i fugl, eit anna i fisk.
Toe tsy hene hambañe ze atao nofotse; raike ty a ondatio, naho nofotse hafa ty a o bibi-hakoo, naho nofotse ila’e ty a o voroñeo vaho hafa ty a o fiañeo.
40 Og det finst himmelske likamar og jordiske likamar; men ein herlegdom hev dei himmelske, ein annan dei jordiske.
Ao ka o sandrin-dikerañeo naho o sandri’ ty tane toio; raike ty engen-dikerañe vaho hafa ty enge’ o an-tane atoio.
41 Ein glans hev soli, og ein annan månen, og ein annan stjernorne; for den eine stjerna skil seg frå den andre i glans.
Raike ty enge’ i àndroy le hafa ty enge’ i volañey naho hafa ty enge’ o vasiañeo vaho mifañambake ty enge’ ty vasiañe ami’ty vasiañe.
42 Soleis er det og med uppstoda av dei daude. Det vert sått i forgjengelegdom, det stend upp i uforgjengelegdom.
Zay ka ty fivañona’ o vilasio. Ie tinongy ho an-kamomohañe, fe hitroatse tsy ho an-kamomohañe,
43 Det vert sått i vanæra, det stend upp i herlegdom; det vert sått i vanmagt, det stend upp i kraft.
tinongy ho an-kamavoañe f’ie hatroatse ho aman’ engeñe; tinongy ho an-kaifoifoañe fe hatroatse ho aman-kaozarañe,
44 Det vert sått ein naturleg likam, det stend upp ein åndeleg likam. So visst som det finst ein naturleg likam, so finst det og ein åndeleg likam.
tinongy ho aman-tsandri’ ty tane toy f’ie hatroatse ho amam-pañòvan’ arofo. Kanao eo ty sandri’ ty tane toy, ao ka ty añ’ arofo.
45 Soleis stend det og skrive: «Det fyrste menneskje Adam vart til ei livande sjæl; » den siste Adam hev vorte til ei livgjevande Ande.
Hoe ka ty pinatetse: Nanoeñe arofo veloñe t’i Dame, indaty valoha’ey; Arofo mpameloñe ka t’i Dame tsitso’e.
46 Men det åndelege er ikkje det fyrste, men det naturlege, so det åndelege.
Fe tsy i añ’ arofoy ty nivaloha’e, fa i an-taney vaho zay i añ’ arofoy.
47 Det fyrste menneskje var frå jordi, jordisk; det andre menneskje er frå himmelen.
Boak’ an-tane ao indaty valoha’ey vaho boak’ andindìñe ao indaty faharoey.
48 Slik som den jordiske var, so er og dei jordiske, og slik som den himmelske er, so skal og dei himmelske vera.
Manahake i tan-taney o an-taneo vaho hambañe amy an-dikerañey o andindìñeo.
49 Og liksom me hev bore bilætet av den jordiske, so skal me og bera bilætet av den himmelske.
Le hanahake ty fisikinan-tika ty vinta’ i debokeiy, ty hisikinan-tika i vintan-dikerañey.
50 Men det segjer eg, brør, at kjøt og blod kann ikkje erva Guds rike, ikkje heller erver forgjengelegdom uforgjengelegdom.
Le hoe raho, ry longo, tsy mahalova i Fifehean’ Añaharey ty nofotse naho lio vaho tsy mandova ty tsi-fihomahañe ty fihomahañe.
51 Sjå, eg segjer dykk ein løyndom: Me skal ikkje alle sovna av, men me skal alle verta umskapa,
Ingo itaroñako razan-drehake: Tsy songa hiròtse tikañe, fa sindre hiova,
52 i hast, i ein augneblink, ved den siste luren; for luren skal ljoda, og dei daude skal standa upp uforgjengelege, og me skal verta umskapa.
ami’ty manao zao, ami’ty tsy mahamaiñ’ive, amy feon’ antsiva honka’ey. Hipopò i antsivay naho hatroatse tsy ho momoke ka o loloo vaho hiova tikañe.
53 For dette forgjengelege må verta iklædt uforgjengelegdom, og dette døyelege iklædt udøyelegdom.
Fa tsy mahay tsy hisikiñe i tsy mihomakey i mihomakey vaho hisikiñe o tsy fikoromahañeo o mete mikoromakeo.
54 Men når dette forgjengelege er iklædt uforgjengelegdom, og dette døyelege er iklædt udøyelegdom, då vert det ordet uppfyllt som stend skrive: «Dauden er gløypt til siger.»
Aa ie misikiñe ty tsy mete momoke i mihomakey naho misikiñe o tsi-fikoromahañeo ty mikoromake le ho tendreke i tsaraeñe ty hoe: Nagodra’ ty harebahañe ty havilasy.
O Havilasio, aia ty fandrebaha’o? O Tsikeokeokeo, aia ty finipoha’o? (Hadēs g86)
56 Men brodden i dauden er syndi; men krafti i syndi er lovi.
Hakeo ro finipoha’ o havilasio vaho i Hake ro haozara’ o tahiñeo.
57 Men Gud vere takk, som gjev oss siger ved vår Herre Jesus Kristus!
Fe andriañeñe t’i Andrianañahare Mpanolotse antika i fandrebahañey añamy Talèntika Iesoà Norizañey.
58 Difor, mine kjære brør, ver faste og uruggelege, alltid rike i Herrens gjerning, då de veit at dykkar arbeid er ikkje fåfengt i Herren!
Ie amy zao, ry longo sarotse, migahiña, mijadoña; mahimbaña nainai’e amo fitoloña’ i Talèo, fohiñe te tsy kafoake ty fitromahañe amy Talè.
