Salmenes 109

1 Til sangmesteren; av David; en salme. Min lovsangs Gud, ti ikke!

Til songmeisteren; av David, ein salme. Min lovsongs Gud, teg ikkje!

2 For ugudelighets munn og falskhets munn har de oplatt imot mig, de har talt med mig med løgnens tunge.

For dei hev late upp sin ugudlege og falske munn imot meg, dei hev tala imot meg med ljugartunga.

3 Og med hatets ord har de omgitt mig og stridt imot mig uten årsak.

Med hatfulle ord hev dei kringsett meg og ført strid imot meg utan årsak.

4 Til lønn for min kjærlighet stod de mig imot, enda jeg er bare bønn.

Til løn for min kjærleik stod dei imot meg, endå eg berre bed,

5 Og de la ondt på mig til lønn for godt og hat til lønn for min kjærlighet.

dei hev lagt vondt yver meg til løn for godt og hat til løn for min kjærleik.

6 Sett en ugudelig over ham, og la en anklager stå ved hans høire hånd!

Set ein ugudleg yver honom, og lat ein klagar standa ved hans høgre hand!

7 Når han dømmes, da la ham gå ut som skyldig, og la hans bønn bli til synd!

Når han vert dømd, lat honom ganga skuldig ut, og lat hans bøn verta til synd!

8 La hans dager bli få, la en annen få hans embede!

Lat hans dagar verta få, lat ein annan få hans embætte!

9 La hans barn bli farløse og hans hustru enke,

Lat hans born verta farlause og kona hans enkja!

10 og la hans barn flakke omkring og tigge, og la dem gå som tiggere fra sine ødelagte hjem!

Lat hans born flakka ikring og beda seg, lat deim ganga som tiggarar frå sin øydelagde heim!

11 La ågerkaren kaste garn ut efter alt det han har, og fremmede røve frukten av hans arbeid!

Lat okerkallen leggja snara um all hans eigedom, og framande plundra hans avling!

12 La ham ikke finne nogen som bevarer miskunnhet imot ham og la ingen forbarme sig over hans farløse barn!

Lat ingen finnast som hyser miskunn imot honom, og ingen som ynkast yver hans farlause born!

13 La hans fremtid bli avskåret, deres navn bli utslettet i det annet ættledd!

Lat hans etterkomarar ganga til grunnar og deira namn verta utstroke i næste ættled!

14 Hans fedres misgjerning bli ihukommet hos Herren, og hans mors synd bli ikke utslettet!

Hans fedra skuld vere i minne hjå Herren, og syndi åt mor hans verte ikkje utstroki!

15 De være alltid for Herrens øine, og han utrydde deres minne av jorden,

Dei vere alltid for Herrens åsyn, og han rydje deira minne ut av jordi,

16 fordi han ikke kom i hu å gjøre barmhjertighet, men forfulgte en mann som var fattig og elendig og bedrøvet i hjertet, og vilde drepe ham.

av di han ikkje kom i hug å gjera miskunn, men forfylgde ein arm og fatig mann, og ein hjarteskræmd og vilde drepa honom.

17 Han elsket forbannelse, og den kom over ham; han hadde ikke lyst til velsignelse, og den blev langt borte fra ham;

Han elska forbanning, og denne kom yver honom, han lika ikkje velsigning, og denne kom langt burt frå honom.

18 han klædde sig i forbannelse som sin klædning, og den trengte som vann inn i hans liv og som olje i hans ben.

Han klædde seg i forbanning som sitt klædeplagg, og ho trengde som vatn inn i hans liv, og som olje i hans bein.

19 La den være ham som et klædebon som han dekker sig med, og som et belte som han alltid omgjorder sig med!

Lat henne verta honom til ei kåpa som han sveiper seg i, og til eit belte som han alltid bind um seg!

20 Dette være mine motstanderes lønn fra Herren, og deres som taler ondt imot min sjel!

Dette vere løni frå Herren åt mine motstandarar, og åt deim som talar vondt imot mi sjæl!

21 Og du, Herre, Herre, gjør vel imot mig for ditt navns skyld! Fordi din miskunnhet er god, så redde du mig!

Og du, Herre, Herre, gjer vel imot meg for ditt namn skuld, etter som di miskunn er god, so berga meg!

22 For jeg er elendig og fattig, og mitt hjerte er gjennemboret i mitt indre.

For arm og fatig er eg, og mitt hjarta er gjenomstunge i meg.

23 Som en skygge, når den heller, farer jeg avsted; jeg blir jaget bort som en gresshoppe.

Som ein skugge når han lengjest, kverv eg burt, eg vert jaga burt som ein grashopp.

24 Mine knær vakler av faste, og mitt kjød svinner og er uten fedme.

Mine kne er ustøde av fasta, og holdet mitt misser feita.

25 Og jeg er blitt til spott for dem; de ser mig og ryster på hodet.

Og eg hev vorte til spott for deim; når dei ser meg, rister dei på hovudet.

26 Hjelp mig, Herre min Gud, frels mig efter din miskunnhet,

Hjelp meg, Herre min Gud, frels meg etter di miskunn!

27 så de må kjenne at dette er din hånd, at du, Herre, har gjort det!

so dei må kjenna, at dette er di hand, at du, Herre, hev gjort det.

28 De forbanner, men du velsigner; de reiser sig og blir til skamme, men din tjener gleder sig.

Dei forbannar, men du velsignar, dei stend upp, men vert skjemde, og din tenar gled seg.

29 Mine motstandere skal klæ sig i vanære og svøpe sig i sin skam som i en kappe.

Mine motstandarar skal klæda seg i skjemsla og sveipa seg i si skam som i ei kåpa.

30 Jeg vil storlig prise Herren med min munn, og midt iblandt mange vil jeg love ham;

Eg vil takka Herren storleg med min munn, og midt imillom mange vil eg lova honom.

31 for han står ved den fattiges høire hånd for å frelse ham fra dem som dømmer hans sjel.

For han stend på høgre sida åt den fatige til å frelsa honom frå deim som dømer hans sjæl.