Salmenes 107

1 Pris Herren, for han er god, hans miskunnhet varer evindelig.

Prisa Herren, for han er god, for æveleg varer hans miskunn!

2 Så sie Herrens gjenløste, de som han har gjenløst av nødens hånd,

So segjer Herrens utløyste, som han hev løyst ut or naudi,

3 og som han har samlet fra landene, fra øst og fra vest, fra nord og fra havet.

som han hev sanka i hop frå landi, frå aust og frå vest, frå nord og frå havet.

4 De fór vill i ørkenen, i et uveisomt øde, de fant ikke en by å bo i.

Dei for vilt i øydemarki, i vegløysa, dei fann ingen by til å bu i.

5 De var hungrige og tørste, deres sjel vansmektet i dem.

Hungrige og tyrste var dei, deira sjæl vanmegtast i deim.

6 Da ropte de til Herren i sin nød; av deres trengsler utfridde han dem,

Då ropa dei til Herren i si naud, or deira trengslor fria han deim ut,

7 og han førte dem på rett vei, så de gikk til en by de kunde bo i.

og han førde deim på rett veg, so dei gjekk til ein by dei kunde bu i.

8 De skal prise Herren for hans miskunnhet og for hans undergjerninger mot menneskenes barn;

Dei skal prisa Herren for hans miskunn og for hans under mot menneskjeborni,

9 for han mettet den vansmektende sjel og fylte den hungrige sjel med godt.

for han metta den tyrste sjæl, og den hungrige sjæl fyllte han med godt.

10 De satt i mørke og i dødsskygge, bundet i elendighet og jern,

Dei sat i myrker og daudeskugge, bundne i stakarsdom og jarn,

11 fordi de hadde vært gjenstridige mot Guds ord og foraktet den Høiestes råd.

av di dei hadde tråssa mot Guds ord og vanvyrdt råderne frå den Høgste.

12 Derfor bøide han deres hjerter ved lidelse; de snublet, og det var ikke nogen hjelper.

Og han bøygde deira hjarto med liding, dei snåva, og der var ingen hjelpar.

13 Da ropte de til Herren i sin nød; av deres trengsler frelste han dem.

Då ropa dei til Herren i si naud, frå deira trengslor frelste han deim.

14 Han førte dem ut av mørke og dødsskygge og rev sønder deres bånd.

Han førde deim ut or myrker og daudeskugge, og deira band reiv han sund.

15 De skal prise Herren for hans miskunnhet og for hans undergjerninger mot menneskenes barn;

Dei skal prisa Herren for hans miskunn og for hans under mot menneskjeborni;

16 for han brøt sønder porter av kobber og hugg sønder bommer av jern.

for han krasa koparportar og hogg sund jarnbommar.

17 De var dårer og blev plaget for sin syndige vei og for sine misgjerninger;

Dårar var dei for sin brotsveg, og for sine misgjerningar vart dei plåga.

18 deres sjel vemmedes ved all mat, og de kom nær til dødens porter.

Deira sjæl vart leid av all mat, og dei kom nær til daudens portar.

19 Da ropte de til Herren i sin nød; av deres trengsler frelste han dem.

Då ropa dei til Herren i si naud; frå deira trengslor frelste han deim.

20 Han sendte sitt ord og helbredet dem og reddet dem fra deres graver.

Han sende sitt ord og lækte deim og berga deim frå deira graver.

21 De skal prise Herren for hans miskunnhet og for hans undergjerninger mot menneskenes barn;

Dei skal prisa Herren for hans miskunn og for hans under mot menneskjeborni

22 og ofre takkoffere og fortelle om hans gjerninger med jubel.

og ofra takkoffer og fortelja um hans verk med fagnad.

23 De som fór ut på havet i skib, som drev handel på store vann,

Dei som for ut på havet med skip, og som dreiv handel på dei store vatni,

24 de så Herrens gjerninger og hans underverker på dypet.

dei såg Herrens gjerningar og hans underverk på djupet.

25 Han bød og lot det komme en stormvind, og den reiste dets bølger.

Han tala og let det koma ein stormvind, og denne reiste havsens bylgjor.

26 De fór op imot himmelen, de fór ned i avgrunnene, deres sjel blev motløs i ulykken.

Dei for upp imot himmelen, dei for ned i djupi, deira sjæl miste modet i ulukka.

27 De tumlet og vaklet som en drukken mann, og all deres visdom blev til intet.

Dei raga og tumla som drukne, og all deira visdom vart til inkjes.

28 Da ropte de til Herren i sin nød, og av deres trengsler førte han dem ut.

Då ropa dei til Herren i si naud, or deira trengslor førde han deim ut.

29 Han lot stormen bli til stille, og bølgene omkring dem tidde.

Han let storm verta til stilla, og bylgjorne kringum deim tagna.

30 Og de gledet sig over at de la sig; og han førte dem til den havn de ønsket.

Og dei vart glade då dei lagde seg, og han førde deim til den hamni dei ynskte.

31 De skal prise Herren for hans miskunnhet og for hans undergjerninger mot menneskenes barn

Dei skal prisa Herren for hans miskunn og for hans under mot menneskjeborni

32 og ophøie ham i folkets forsamling og love ham der hvor de gamle sitter.

og høglova honom i folkesamling og lovsyngja honom der dei gamle sit saman.

33 Han gjorde elver til en ørken og vannkilder til et tørstig land,

Han gjorde elvar til ei øydemark og vatskjeldor til eit turrlende,

34 et fruktbart land til et saltland for deres ondskaps skyld som bodde der.

fruktsamt land til ei saltheid, for deira vondskap skuld, som budde der.

35 Han gjorde en ørken til en vannrik sjø og et tørt land til vannkilder.

Han gjorde øydemark til innsjø og turrlende til vatskjeldor.

36 Og han lot de hungrige bo der, og de grunnla en by til å bo i.

Og han let hungrige bu der, og dei bygde ein by til å bu i.

37 Og de tilsådde akrer og plantet vingårder, og de vant den frukt de bar.

Og dei sådde åkrar og planta vinhagar, og dei fekk grøda til å hausta.

38 Og han velsignet dem, og de blev meget tallrike, og av fe gav han dem ikke lite.

Og han velsigna deim, og dei auka mykje, og av fe gav han deim ikkje lite.

39 Så minket de igjen og blev nedbøiet ved trengsel, ulykke og sorg.

So minka dei att og vart nedbøygde av trykk og trengsla og sorg.

40 Han som utøser forakt over fyrster og lar dem fare vill i et uveisomt øde,

Han som renner ut vanvyrdnad yver hovdingar og let deim villast i veglaus øydemark,

41 han ophøiet den fattige av elendighet og gjorde slektene som hjorden.

han lyfte upp den fatige or vesaldomen og auka ætterne som ei hjord.

42 De opriktige ser det og gleder sig, og all ondskap lukker sin munn.

Dei ærlege ser det og gled seg, og all vondskap let att sin munn.

43 Den som er vis, han akte på dette og merke på Herrens nådegjerninger!

Den som er vis, han gjeve gaum etter dette, og dei må merke Herrens nådegjerningar.