Jobs 6

1 Da tok Job til orde og sa:

Na Hiob buae se,

2 Gid min gremmelse blev veid, og min ulykke samtidig lagt på vekten!

“Sɛ wobetumi akari mʼawerɛhowdi na me haw nso wɔde agu nsania so a,

3 For nu er den tyngre enn havets sand; derfor var mine ord tankeløse.

anka emu bɛyɛ duru asen nwea a ɛwɔ po mu nyinaa, enti ɛnyɛ nwonwa sɛ me nsɛm ayɛ hagyahagya.

4 For den Allmektiges piler sitter i mig, og min ånd drikker deres gift; Guds redsler stiller sig op imot mig.

Otumfo agyan no wɔ me mu, me honhom nom ano bɔre no; wɔahyehyɛ Onyankopɔn ahunahuna nyinaa atia me.

5 Skriker vel et villesel midt i det grønne gress? Eller brøler en okse foran sitt fôr?

Wuram afurum su wɔ bere a wanya sare ana, na nantwi nso su wɔ bere a wanya nʼaduan ana?

6 Hvem vil ete det som det ingen smak er i, uten salt? Eller er det smak i eggehvite?

So wodi aduan a nkyene nni mu? Na ɔdɛ bi wɔ nkesua mu fufu mu ana?

7 Det byr mig imot å røre ved det; det er for mig som utskjemt mat.

Mempɛ sɛ mede me nsa ka; aduan a ɛte saa no bɔ me yare.

8 Gid min bønn måtte bli hørt, og Gud vilde opfylle mitt håp!

“Ao sɛ me nsa bɛka mʼabisade, sɛ Onyankopɔn bɛyɛ nea mʼani da so no ama me,

9 Og måtte det behage Gud å knuse mig, å slippe løs sin hånd og avskjære min livstråd!

sɛ Onyankopɔn bɛpɛ sɛ ɔdwerɛw me sɛ ɔbɛtwe ne nsa na wakum me,

10 Da hadde jeg ennu en trøst, og jeg skulde springe av glede midt i den skånselløse smerte; for jeg har ikke fornektet den Helliges ord.

ɛne anka mɛkɔ so anya saa awerɛkyekye yi, a ɛyɛ anigye a mewɔ wɔ ɔyaw a entwa da yi mu, ne Ɔkronkronni no nsɛm a mimmuu so yi.

11 Hvad kraft har jeg, så jeg kunde holde ut, og hvad blir enden med mig, så jeg kunde være tålmodig?

“Ahoɔden bɛn na mewɔ a enti ɛsɛ sɛ minya anidaso? Daakye nneɛma pa bɛn nti na ɛsɛ sɛ minya ntoboase?

12 Er da min kraft som stenens kraft? Eller er mitt kjøtt av kobber?

Mewɔ ahoɔden sɛ ɔbo ana? Me honam yɛ kɔbere mfrafrae ana?

13 Er jeg da ikke aldeles hjelpeløs? Er ikke all utsikt til frelse fratatt mig?

So mewɔ tumi bi a mede bɛboa me ho saa bere yi a nkonimdi apare me yi ana?

14 Den ulykkelige burde møte kjærlighet hos sin venn, selv om han opgir frykten for den Allmektige.

“Obiara a ɔbɔ nʼadamfo ayamye sɛn no gyaw Otumfo no ho suro.

15 Men mine brødre har sviktet som en bekk, som strømmer hvis vann skyller over,

Nanso ahotoso nni me nuanom mu sɛ nsuwansuwa a eyiri na ɛyow, sɛ nsuwansuwa a eyiri

16 som er grumset av is, og som det skjuler sig sne i;

bere a sukyerɛmma renan na mparuwbo nso redan nsu,

17 men på den tid de treffes av solens glød, tørkes de ut; når det blir hett, svinner de bort.

nanso owiabere mu no ɛsen bio na ɔhyew nti nsu no tu yera.

18 Karavaner som er på veien til dem, bøier av; de drar op i ørkenen og omkommer.

Akwantufo man fi wɔn akwan so; wɔforo kɔ nsase a awuwu so ma wowuwu.

19 Temas karavaner speidet efter dem, Sjebas reisefølger satte sitt håp til dem;

Tema akwantufo hwehwɛ nsu, Seba aguadifo akwantufo de anidaso hwehwɛ nsu.

20 de blev til skamme, fordi de stolte på dem; de kom dit og blev skuffet.

Wɔn ho yeraw wɔn, efisɛ na wɔwɔ awerehyɛmu; woduu hɔ, na wɔn anidaso yɛ ɔkwa.

21 Således er I nu blitt til intet; I ser ulykken og blir redde.

Afei, wo nso woakyerɛ sɛ wo so nni mfaso; wuhu biribi a ɛyɛ hu na wusuro.

22 Har jeg vel bedt eder at I skulde gi mig noget eller bruke noget av eders gods til beste for mig,

So maka pɛn se, ‘Me nti momma biribi, sɛ mumfi mo ahode mu ntua me ti so sika,

23 at I skulde frelse mig av fiendens hånd og løskjøpe mig fra voldsmenn?

sɛ munnye me mfi mʼatamfo nsam, ne atirimɔdenfo nkyehama mu ana?’

24 Lær mig, så skal jeg tie, og vis mig hvori jeg har faret vill!

“Monkyerɛkyerɛ me, na mɛyɛ komm; monkyerɛ me mfomso a mayɛ.

25 Hvor kraftige er ikke rettsindige ord! Men hvad gagn er det i en refselse fra eder?

Nokwareka yɛ yaw, na mo adwenkyerɛ no kosi dɛn?

26 Tenker I på å refse ord? Ord av en fortvilet mann hører jo vinden til.

So mokyerɛ sɛ mubesiesie sɛ nea meka no, na moafa mʼahometew nsɛm sɛ mframa ana?

27 Endog om en farløs kunde I kaste lodd og kjøpslå om eders venn.

Mpo mobɛbɔ ayisaa so ntonto, na mode mo adamfo adi nsesagua.

28 Men gjør nu så vel å se på mig! Skulde jeg vel ville lyve eder midt op i ansiktet?

“Afei momfa ahummɔbɔ nhwɛ me. Metumi adi atoro wɔ mo anim ana?

29 Vend om, la det ikke skje urett! Vend om, jeg har ennu rett i dette.

Montɔ mo bo ase, mummu ntɛnkyew; monsan nnwen ho, efisɛ eyi fa me pɛpɛyɛ ho.

30 Er det urett på min tunge, eller skulde min gane ikke merke hvad som er ondt?

Amumɔyɛsɛm wɔ mʼano ana? Minnim papa ne bɔne ntam nsonoe ana?