Jobs 6

1 Da tok Job til orde og sa:

Då tok Job til ords og svara:

2 Gid min gremmelse blev veid, og min ulykke samtidig lagt på vekten!

«Um dei mitt mismod vega vilde og få ulukka mi på vegti,

3 For nu er den tyngre enn havets sand; derfor var mine ord tankeløse.

det tyngjer meir enn havsens sand; difor var ordi mine ville.

4 For den Allmektiges piler sitter i mig, og min ånd drikker deres gift; Guds redsler stiller sig op imot mig.

For Allvalds pilar sit i meg, mi ånd lyt suga deira gift; Guds rædslor reiser seg til åtak.

5 Skriker vel et villesel midt i det grønne gress? Eller brøler en okse foran sitt fôr?

Skrik asnet vel i grøne eng? Og rautar uksen ved sitt for?

6 Hvem vil ete det som det ingen smak er i, uten salt? Eller er det smak i eggehvite?

Kven et det smerne utan salt? Kven finn vel smak i eggjekvite?

7 Det byr mig imot å røre ved det; det er for mig som utskjemt mat.

Det byd meg mot å røra slikt, det er som min utskjemde mat.

8 Gid min bønn måtte bli hørt, og Gud vilde opfylle mitt håp!

Å, fekk eg uppfyllt bøni mi! Gav Gud meg det eg vonar på!

9 Og måtte det behage Gud å knuse mig, å slippe løs sin hånd og avskjære min livstråd!

Ja, vild’ han berre knusa meg, med hand si min livstråd slita!

10 Da hadde jeg ennu en trøst, og jeg skulde springe av glede midt i den skånselløse smerte; for jeg har ikke fornektet den Helliges ord.

Då hadde endå eg mi trøyst; trass pina skulde glad eg hoppa! - Den Heilage sitt ord eg held på.

11 Hvad kraft har jeg, så jeg kunde holde ut, og hvad blir enden med mig, så jeg kunde være tålmodig?

Kva er mi kraft, at eg skuld’ vona? Mi framtid, at eg skulde tola?

12 Er da min kraft som stenens kraft? Eller er mitt kjøtt av kobber?

Er krafti mi som steinen sterk? Er kanskje kroppen min av kopar?

13 Er jeg da ikke aldeles hjelpeløs? Er ikke all utsikt til frelse fratatt mig?

Mi hjelp hev heilt forlate meg; all kvart stydjepunkt er frå meg teke.

14 Den ulykkelige burde møte kjærlighet hos sin venn, selv om han opgir frykten for den Allmektige.

Ein rådlaus treng av venen kjærleik, um enn han ottast Allvald ei.

15 Men mine brødre har sviktet som en bekk, som strømmer hvis vann skyller over,

Som bekken brørne mine sveik, lik bekkjefar som turkar ut.

16 som er grumset av is, og som det skjuler sig sne i;

Fyrst gruggast dei av bråna is, og snø som blandar seg uti,

17 men på den tid de treffes av solens glød, tørkes de ut; når det blir hett, svinner de bort.

men minkar so i sumarsoli, og kverv til slutt burt i sumarhiten.

18 Karavaner som er på veien til dem, bøier av; de drar op i ørkenen og omkommer.

Vegfarande vik av til deim, men kjem til øydemark og døyr.

19 Temas karavaner speidet efter dem, Sjebas reisefølger satte sitt håp til dem;

Kjøpmenn frå Tema skoda dit, flokkar frå Saba vonar trygt;

20 de blev til skamme, fordi de stolte på dem; de kom dit og blev skuffet.

men svikne vert dei i si von; dei narra vert når dei kjem fram.

21 Således er I nu blitt til intet; I ser ulykken og blir redde.

So hev de vorte reint til inkjes, de rædsla såg, og rædde vart!

22 Har jeg vel bedt eder at I skulde gi mig noget eller bruke noget av eders gods til beste for mig,

Hev eg då bede dykk um noko? Bad eg dykk løysa meg med gods?

23 at I skulde frelse mig av fiendens hånd og løskjøpe mig fra voldsmenn?

og frelsa meg frå fiendvald og kjøpa meg frå røvarar?

24 Lær mig, så skal jeg tie, og vis mig hvori jeg har faret vill!

Gjev meg eit svar, so skal eg tegja; seg meg kva eg hev synda med!

25 Hvor kraftige er ikke rettsindige ord! Men hvad gagn er det i en refselse fra eder?

Eit rettvis ord er lækjebot; men last frå dykk er inkje verdt.

26 Tenker I på å refse ord? Ord av en fortvilet mann hører jo vinden til.

Du lastar meg for ordi mine; men vonlaus mann so mangt kann segja.

27 Endog om en farløs kunde I kaste lodd og kjøpslå om eders venn.

De kastar lut um farlaust barn, og handel driv um dykkar ven.

28 Men gjør nu så vel å se på mig! Skulde jeg vel ville lyve eder midt op i ansiktet?

Vilde de berre sjå på meg! Trur de eg lyg dykk upp i augo?

29 Vend om, la det ikke skje urett! Vend om, jeg har ennu rett i dette.

Vend um, lat ikkje urett skje! Vend um, enn hev eg rett i dette.

30 Er det urett på min tunge, eller skulde min gane ikke merke hvad som er ondt?

Finst det vel fals på tunga mi? Kann ei min gom ulukka smaka?