Jobs 30

1 Men nu ler de av mig, de som er yngre av år enn jeg, hvis fedre jeg aktet så ringe at jeg ikke vilde sette dem blandt mine fehunder.

然るに今は我よりも年少き者等われを笑ふ 彼等の父は我が賤しめて群の犬と並べ置くことをもせざりし者なり

2 Hvad hjelp kunde jeg også ha av dem, de som har mistet all manndomskraft?

またかれらの手の力もわれに何の用をかなさん 彼らは其氣力すでに衰へたる者なり

3 De er uttæret av nød og sult; de gnager på den tørre mo, som allerede igår var ørk og øde;

かれらは缺乏と饑とによりて痩おとろへ 荒かつ廢れたる暗き野にて乾ける地を咬む

4 de plukker melde innunder buskene, og gyvelbuskens røtter er deres brød.

すなはち灌木の中にて藜を摘み苕の根を食物となす

5 Fra menneskenes samfund jages de ut; folk roper efter dem som efter tyver.

彼らは人の中より逐いださる 盜賊を追ふがごとくに人かれらを追て呼はる

6 I fryktelige kløfter må de bo, i huler i jord og berg.

彼等は懼ろしき谷に住み 土坑および磐穴に居り

7 Mellem buskene skriker de, i neslekratt samler de sig,

灌木の中に嘶なき 荊棘の下に偃す

8 barn av dårer og æreløse folk, pisket ut av landet.

彼らは愚蠢なる者の子 卑むべき者の子にして國より撃いださる

9 Og nu er jeg blitt til en spottesang og et ordsprog for dem.

しかるに今は我かれらの歌謠に成り 彼らの嘲哢となれり

10 De avskyr mig, holder sig langt borte fra mig, og mitt ansikt sparer de ikke for spytt;

かれら我を厭ふて遠く我を離れ またわが面に唾することを辭まず

11 for de har løst sine tøiler og ydmyket mig, og bislet har de kastet av for mine øine.

神わが綱を解て我をなやましたまへば彼等もわが前にその韁を縱せり

12 Ved min høire side reiser deres yngel sig; mine føtter støter de bort og legger sine ulykkesveier mot mig.

この輩わが右に起あがり わが足を推のけ我にむかひて滅亡の路を築く

13 De bryter op min sti, de gjør hvad de kan for å ødelegge mig, de som selv ingen hjelper har.

彼らは自ら便なき者なれども尚わが逕を毀ち わが滅亡を促す

14 Som gjennem en vid revne kommer de; gjennem nedstyrtende murer velter de sig frem.

かれらは石垣の大なる崩口より入がごとくに進み來り 破壞の中にてわが上に乗かかり

15 Redsler har vendt sig mot mig, som stormen forfølger de min ære, og som en sky er min velferd faret bort.

懼ろしき事わが身に臨み 風のごとくに我が尊榮を吹はらふ わが福祿は雲のごとくに消失す

16 Og nu utøser min sjel sig i mig; trengsels dager holder mig fast.

今はわが心われの衷に鎔て流れ 患難の日かたく我を執ふ

17 Natten gjennemborer mine ben, så de faller av, og min verk og pine hviler ikke.

夜にいれば我骨刺れて身を離る わが身を噬む者つひに休むこと無し

18 Ved Guds store kraft er det blitt slik med mig at min klædning ikke er til å kjenne igjen; den henger tett omkring mig som kraven på min underkjortel.

わが疾病の大なる能によりてわが衣服は醜き樣に變り 裏衣の襟の如くに我身に固く附く

19 Han har kastet mig ut i skarnet, så jeg er blitt lik støv og aske.

神われを泥の中に投こみたまひて我は塵灰に等しくなれり

20 Jeg skriker til dig, men du svarer mig ikke; jeg står der, og du bare ser på mig.

われ汝にむかひて呼はるに汝答へたまはず 我立をるに 汝只われをながめ居たまふ

21 Du er blitt grusom mot mig, med din sterke hånd forfølger du mig.

なんぢは我にむかひて無情なりたまひ 御手の能力をもて我を攻撃たまふ

22 Du løfter mig op i stormen, du lar mig fare avsted, og du lar mig forgå i dens brak;

なんぢ我を擧げ風の上に乗て負去しめ 大風の音とともに消亡しめたまふ

23 for jeg vet at du fører mig til døden, til den bolig hvor alt levende samles.

われ知る汝はわれを死に歸らしめ一切の生物の終に集る家に歸らしめたまはん

24 Dog, rekker ikke mennesket ut sin hånd når alt synker i grus? Skriker han ikke om hjelp når han er kommet i ulykke?

かれは必ず荒垤にむかひて手を舒たまふこと有じ 假令人滅亡に陷るとも是等の事のために號呼ぶことをせん

25 Gråt jeg ikke selv over den som hadde hårde dager? Sørget ikke min sjel over den fattige?

苦みて日を送る者のために我哭ざりしや 貧しき者のために我心うれへざりしや

26 For jeg ventet godt, men det kom ondt; jeg håpet på lys, men det kom mørke.

われ吉事を望みしに凶事きたり 光明を待しに黑暗きたれり

27 Mine innvoller koker og er ikke stille; trengsels dager er kommet over mig.

わが膓沸かへりて安からず 患難の日我に追及ぬ

28 Sort går jeg omkring, men ikke av solens hete; midt iblandt folk reiser jeg mig og roper om hjelp.

われは日の光を蒙らずして哀しみつつ歩き 公會の中に立て助を呼もとむ

29 Jeg er blitt en bror av sjakaler og en stallbror av strutser.

われは山犬の兄弟となり 駝鳥の友となれり

30 Min hud er sort og faller av mig, og mine ben er brent av hete.

わが皮は黑くなりて剥落ち わが骨は熱によりて焚け

31 Og min citar er blitt til sorg, og min fløite til gråt og klage.

わが琴は哀の音となり わが笛は哭の聲となれり