Hopa 37
1 Na konei ano wiri ana toku ngakau, maunu atu ana i tona wahi.
Super hoc expavit cor meum, et emotum est de loco suo.
2 Ata whakarangona tona reo e papa ana, te pakutanga hoki e puta mai ana i tona mangai.
Audite auditionem in terrore vocis eius, et sonum de ore illius procedentem.
3 E whakatikaia atu ana e ia ki nga wahi katoa i raro i te rangi, ko tona uira hoki ki nga pito o te whenua.
Subter omnes cælos ipse considerat, et lumen illius super terminos terræ.
4 I muri iho ko te reo e hamama ana; papa ana te whatitiri o te reo o tona nui; e kore ano era a tauhikuhiku ina rangona tona reo.
Post eum rugiet sonitus, tonabit voce magnitudinis suæ, et non investigabitur, cum audita fuerit vox eius.
5 Ko ta te Atua whatitiri he reo whakamiharo; nui atu ana mahi, e kore hoki e mohiotia.
Tonabit Deus in voce sua mirabiliter, qui facit magna et inscrutabilia.
6 E ki ana hoki ia ki te hukarere, Hei runga koe i te whenua; ki te ua punehunehu ano hoki, raua ko te ua ta o tona kaha;
Qui præcipit nivi ut descendat in terram, et hiemis pluviis, et imbri fortitudinis suæ.
7 Hiritia ake e ia te ringa o nga tangata katoa; kia mohio ai nga tangata katoa nana nei i hanga ki tana mahi.
Qui in manu omnium hominum signat, ut noverint singuli opera sua.
8 Haere ana nga kirehe ki nga piringa, noho ana i o ratou nohoanga.
Ingredietur bestia latibulum, et in antro suo morabitur.
9 Puta mai ana te tupuhi i te whare o te tonga: te matao hoki i te hauraro.
Ab interioribus egredietur tempestas, et ab Arcturo frigus.
10 Na te manawa o te Atua i homai te huka: a kuiti iho te whanuitanga o nga wai.
Flante Deo concrescit gelu, et rursum latissimæ funduntur aquæ.
11 Ae ra, e utaina ana e ia te kapua matotoru ki te houku; tohatohaina ana e ia te kohu o tana uira:
Frumentum desiderat nubes, et nubes spargunt lumen suum.
12 E whakakopikopikoa ana ano a tawhio noa, he mea hoki na ona whakaaro: hei mea i nga mea katoa e whakahaua atu ana e ia ki te mata o te ao:
Quæ lustrant per circuitum, quocumque eas voluntas gubernantis duxerit, ad omne quod præceperit illis super faciem orbis terrarum:
13 E whakaputaina ana e ia hei whiu, hei mea ranei mo tona whenua, hei atawhai ranei.
Sive in una tribu, sive in terra sua, sive in quocumque loco misericordiæ suæ eas iusserit inveniri.
14 Kia whai taringa mai ki tenei, e Hopa: tu marie, ka whakaaro ki nga mea whakamiharo a te Atua.
Ausculta hæc Iob: sta, et considera mirabilia Dei.
15 E mohio ana ranei koe ki ta te Atua whakahautanga ki a ratou i tana, i puta ai te marama o tana kapua?
Numquid scis quando præceperit Deus pluviis, ut ostenderent lucem nubium eius?
16 E mohio ana ranei koe ki nga paunatanga o nga kapua, ki nga mahi whakamiharo a te tino o te matauranga?
Numquid nosti semitas nubium magnas, et perfectas scientias?
17 Ki ou kakahu nei ka mahana, ina whakamarietia e ia te whenua ki te hau tonga?
Nonne vestimenta tua calida sunt, cum perflata fuerit terra Austro?
18 Ka taea ranei e koe te whakatakoto ngatahi me ia te rangi hei papatupu, ano he whakaata whakarewa?
Tu forsitan cum eo fabricatus es cælos, qui solidissimi quasi ære fusi sunt.
19 Whakaaturia mai ki a matou ta matou e korero ai ki a ia; e kore hoki e tika i te pouri ta matou whakatakoto o te korero.
Ostende nobis quid dicamus illi: nos quippe involvimur tenebris.
20 E korerotia ranei ki a ia kei te mea ahau ki te korero? Kia hiahia ranei te tangata kia horomia ia?
Quis narrabit ei quæ loquor? etiam si locutus fuerit homo, devorabitur.
21 Na inaianei e kore nga tangata e kite ana i te marama e wheriko mai nei i te rangi: otiia ka tika atu te hau, ka whakawateatia ratou.
At nunc non vident lucem: subito aer cogetur in nubes, et ventus transiens fugabit eas.
22 E ahu mai ana i te hauraro te aho ano he koura; kei te Atua te kororia whakawehi.
Ab Aquilone aurum venit, et ad Deum formidolosa laudatio.
23 Ko te Kaha Rawa, e kore ia e taea te whakataki e tatou; hira rawa tona kaha; a e kore ia e tukino i tana whakarite whakawa, i te nui o te tika.
Digne eum invenire non possumus: magnus fortitudine, et iudicio, et iustitia et enarrari non potest.
24 Koia ka wehi nga tangata i a ia: e kore ia e whai whakaaro ki te hunga ngakau mohio.
Ideo timebunt eum viri, et non audebunt contemplari omnes, qui sibi videntur esse sapientes.
