< Psalmorum 137 >

1 Psalmus David, Ieremiæ. Super flumina Babylonis, illic sedimus et flevimus: cum recordaremur Sion:
Cuando nos sentábamos a orillas de los ríos de Babilonia, llorábamos al recordar a Sión.
2 In salicibus in medio eius, suspendimus organa nostra.
Colgábamos nuestras arpas en los sauces.
3 Quia illic interrogaverunt nos, qui captivos duxerunt nos, verba cantionum: Et qui abduxerunt nos: Hymnum cantate nobis de canticis Sion.
Porque aquellos que nos habían llevado cautivos nos pedían canciones, nuestros opresores nos pedían que cantáramos cánticos alegres de Jerusalén.
4 Quomodo cantabimus canticum Domini in terra aliena?
Pero, ¿Cómo podríamos cantar una canción dedicada al Señor en tierras paganas?
5 Si oblitus fuero tui Ierusalem, oblivioni detur dextera mea.
Si llegara a olvidar a Jerusalén, que mi diestra olvide cómo tocar;
6 Adhæreat lingua mea faucibus meis, si non meminero tui: Si non proposuero Ierusalem, in principio lætitiæ meæ.
Si no llego a recordarte y si no considero a Jerusalén mi gran alegría, que mi lengua se pegue al techo de mi boca.
7 Memor esto Domine filiorum Edom, in die Ierusalem: Qui dicunt: Exinanite, exinanite usque ad fundamentum in ea.
Señor, recuerda lo que el pueblo de Edom hizo el día que Jerusalén cayó, ellos dijeron “¡Destrúyanla! ¡Destrúyanla hasta los cimientos!”
8 Filia Babylonis misera: beatus, qui retribuet tibi retributionem tuam, quam retribuisti nobis.
Hija de Babilonia, ¡serás destruida! ¡Dichoso el que haga pagar lo que nos hiciste, el que haga contigo lo que hiciste a nosotros!
9 Beatus, qui tenebit, et allidet parvulos tuos ad petram.
¡Dichoso el que agarre a tus pequeños y los estrelle contra las rocas!

< Psalmorum 137 >