Job 12

1 Respondens autem Iob, dixit:

ὑπολαβὼν δὲ Ιωβ λέγει

2 Ergo vos estis soli homines, et vobiscum morietur sapientia?

εἶτα ὑμεῖς ἐστε ἄνθρωποι ἦ μεθ’ ὑμῶν τελευτήσει σοφία

3 Et mihi est cor sicut et vobis, nec inferior vestri sum: quis enim hæc, quæ nostis, ignorat?

κἀμοὶ μὲν καρδία καθ’ ὑμᾶς ἐστιν

4 Qui deridetur ab amico suo sicut ego, invocabit Deum, et exaudiet eum: deridetur enim iusti simplicitas.

δίκαιος γὰρ ἀνὴρ καὶ ἄμεμπτος ἐγενήθη εἰς χλεύασμα

5 Lampas contempta apud cogitationes divitum, parata ad tempus statutum.

εἰς χρόνον γὰρ τακτὸν ἡτοίμαστο πεσεῖν ὑπὸ ἄλλους οἴκους τε αὐτοῦ ἐκπορθεῖσθαι ὑπὸ ἀνόμων

6 Abundant tabernacula prædonum, et audacter provocant Deum, cum ipse dederit omnia in manus eorum.

οὐ μὴν δὲ ἀλλὰ μηδεὶς πεποιθέτω πονηρὸς ὢν ἀθῷος ἔσεσθαι ὅσοι παροργίζουσιν τὸν κύριον ὡς οὐχὶ καὶ ἔτασις αὐτῶν ἔσται

7 Nimirum interroga iumenta, et docebunt te: et volatilia cæli, et indicabunt tibi.

ἀλλὰ δὴ ἐπερώτησον τετράποδα ἐάν σοι εἴπωσιν πετεινὰ δὲ οὐρανοῦ ἐάν σοι ἀπαγγείλωσιν

8 Loquere terræ, et respondebit tibi: et narrabunt pisces maris.

ἐκδιήγησαι δὲ γῇ ἐάν σοι φράσῃ καὶ ἐξηγήσονταί σοι οἱ ἰχθύες τῆς θαλάσσης

9 Quis ignorat quod omnia hæc manus Domini fecerit?

τίς οὐκ ἔγνω ἐν πᾶσι τούτοις ὅτι χεὶρ κυρίου ἐποίησεν ταῦτα

10 In cuius manu anima omnis viventis, et spiritus universæ carnis hominis.

εἰ μὴ ἐν χειρὶ αὐτοῦ ψυχὴ πάντων τῶν ζώντων καὶ πνεῦμα παντὸς ἀνθρώπου

11 Nonne auris verba diiudicat, et fauces comedentis, saporem?

οὖς μὲν γὰρ ῥήματα διακρίνει λάρυγξ δὲ σῖτα γεύεται

12 In antiquis est sapientia, et in multo tempore prudentia.

ἐν πολλῷ χρόνῳ σοφία ἐν δὲ πολλῷ βίῳ ἐπιστήμη

13 Apud ipsum est sapientia et fortitudo, ipse habet consilium et intelligentiam.

παρ’ αὐτῷ σοφία καὶ δύναμις αὐτῷ βουλὴ καὶ σύνεσις

14 Si destruxerit, nemo est qui ædificet: si incluserit hominem, nullus est qui aperiat.

ἐὰν καταβάλῃ τίς οἰκοδομήσει ἐὰν κλείσῃ κατὰ ἀνθρώπων τίς ἀνοίξει

15 Si continuerit aquas, omnia siccabuntur: et si emiserit eas, subvertent terram.

ἐὰν κωλύσῃ τὸ ὥδωρ ξηρανεῖ τὴν γῆν ἐὰν δὲ ἐπαφῇ ἀπώλεσεν αὐτὴν καταστρέψας

16 Apud ipsum est fortitudo et sapientia: ipse novit et decipientem, et eum qui decipitur.

παρ’ αὐτῷ κράτος καὶ ἰσχύς αὐτῷ ἐπιστήμη καὶ σύνεσις

17 Adducit consiliarios in stultum finem, et iudices in stuporem.

διάγων βουλευτὰς αἰχμαλώτους κριτὰς δὲ γῆς ἐξέστησεν

18 Balteum regum dissolvit, et præcingit fune renes eorum.

καθιζάνων βασιλεῖς ἐπὶ θρόνους καὶ περιέδησεν ζώνῃ ὀσφύας αὐτῶν

19 Ducit sacerdotes inglorios, et optimates supplantat:

ἐξαποστέλλων ἱερεῖς αἰχμαλώτους δυνάστας δὲ γῆς κατέστρεψεν

20 Commutans labium veracium, et doctrinam senum auferens.

διαλλάσσων χείλη πιστῶν σύνεσιν δὲ πρεσβυτέρων ἔγνω

21 Effundit despectionem super principes, eos, qui oppressi fuerant, relevans.

ἐκχέων ἀτιμίαν ἐπ’ ἄρχοντας ταπεινοὺς δὲ ἰάσατο

22 Qui revelat profunda de tenebris, et producit in lucem umbram mortis.

ἀνακαλύπτων βαθέα ἐκ σκότους ἐξήγαγεν δὲ εἰς φῶς σκιὰν θανάτου

23 Qui multiplicat gentes et perdit eas, et subversas in integrum restituit.

πλανῶν ἔθνη καὶ ἀπολλύων αὐτά καταστρωννύων ἔθνη καὶ καθοδηγῶν αὐτά

24 Qui immutat cor principum populi terræ, et decipit eos ut frustra incedant per invium:

διαλλάσσων καρδίας ἀρχόντων γῆς ἐπλάνησεν δὲ αὐτοὺς ὁδῷ ᾗ οὐκ ᾔδεισαν

25 Palpabunt quasi in tenebris, et non in luce, et errare eos faciet quasi ebrios.

ψηλαφήσαισαν σκότος καὶ μὴ φῶς πλανηθείησαν δὲ ὥσπερ ὁ μεθύων