Giobbe 16
1 Allora Giobbe rispose e disse:
Йов а луат кувынтул ши а зис:
2 “Di cose come codeste, ne ho udite tante! Siete tutti dei consolatori molesti!
„Астфел де лукрурь ам аузит еу дес; вой тоць сунтець ниште мынгыеторь супэрэчошь.
3 Non ci sarà egli una fine alle parole vane? Che cosa ti provoca a rispondere?
Кынд се вор сфырши ачесте ворбе ын вынт? Ши пентру че атыта супэраре ын рэспунсуриле тале?
4 Anch’io potrei parlare come voi, se voi foste al posto mio; potrei mettere assieme delle parole contro a voi e su di voi scrollare il capo;
Ка вой аш ворби еу де аць фи ын локул меу? В-аш коплеши ку ворбе, аш да дин кап ла вой?
5 potrei farvi coraggio con la bocca; e il conforto delle mie labbra vi calmerebbe.
В-аш мынгыя ку гура ши аш мишка дин бузе ка сэ вэ ушурез дуреря?
6 Se parlo, il mio dolore non ne sarà lenito; e se cesso di parlare, che sollievo ne avrò?
Дакэ ворбеск, дуреря ну ми с-алинэ, яр дакэ так, ку че се микшорязэ?
7 Ora, purtroppo, Dio m’ha ridotto senza forze, ha desolato tutta la mia casa;
Дар акум, вай! Ел м-а сторс де путерь… Мь-ай пустиит тоатэ каса!
8 m’ha coperto di grinze e questo testimonia contro a me, la mia magrezza si leva ad accusarmi in faccia.
М-ай апукат ка пе ун виноват – довадэ слэбичуня мя, каре се ридикэ ши мэ ынвинуеште ын фацэ.
9 La sua ira mi lacera, mi perseguita, digrigna i denti contro di me. Il mio nemico aguzza gli occhi su di me.
Мэ сфышие ши мэ урмэреште ын мыния Луй, скрышнеште дин динць ымпотрива мя, мэ ловеште ши мэ стрэпунӂе ку привиря Луй.
10 Apron larga contro a me la bocca, mi percuoton per obbrobrio le guance, si metton tutt’insieme a darmi addosso.
Ей дескид гура сэ мэ мэнынче, мэ окэрэск ши мэ бат песте ображь, се ынвершунязэ ку тоций дупэ мине.
11 Iddio mi dà in balìa degli empi, mi getta in mano dei malvagi.
Думнезеу мэ ласэ ла бунул плак ал челор нелеӂюиць ши мэ арункэ ын мыниле челор рэй.
12 Vivevo in pace, ed egli m’ha scosso con violenza, m’ha preso per la nuca, m’ha frantumato, m’ha posto per suo bersaglio.
Ерам лиништит ши м-а скутурат, м-а апукат де чафэ ши м-а здробит, а трас асупра мя ка ынтр-о цинтэ.
13 I suoi arcieri mi circondano, egli mi trafigge i reni senza pietà, sparge a terra il mio fiele.
Сэӂециле Луй мэ ынконжоарэ дин тоате пэрциле. Ел Ымь стрэпунӂе рэрункий фэрэ милэ, ымь варсэ феря пе пэмынт,
14 Apre sopra di me breccia su breccia, mi corre addosso come un guerriero.
мэ фрынӂе букэць, букэць, Се арункэ асупра мя ка ун рэзбойник.
15 Mi son cucito un cilicio sulla pelle, ho prostrato la mia fronte nella polvere.
Мь-ам кусут ун сак пе пеле ши мь-ам прэвэлит капул ын цэрынэ.
16 Il mio viso è rosso di pianto, e sulle mie palpebre si stende l’ombra di morte.
Плынсул мь-а ынрошит фаца ши умбра морций есте пе плеоапеле меле.
17 Eppure, le mie mani non commisero mai violenza, e la mia preghiera fu sempre pura.
Тотушь н-ам фэкут ничо нелеӂюире ши ругэчуня мя тотдяуна а фост куратэ.
18 O terra, non coprire il mio sangue, e non vi sia luogo ove si fermi il mio grido!
Пэмынтуле, ну-мь акопери сынӂеле, ши ваетеле меле сэ н-айбэ марӂине!
19 Già fin d’ora, ecco, il mio Testimonio è in cielo, il mio Garante è nei luoghi altissimi.
Кяр акум Марторул меу есте ын чер, Апэрэторул меу есте ын локуриле ыналте.
20 Gli amici mi deridono, ma a Dio si volgon piangenti gli occhi miei;
Приетений мей рыд де мине, дар еу мэ рог луй Думнезеу, ку лакримь,
21 sostenga egli le ragioni dell’uomo presso Dio, le ragioni del figliuol d’uomo contro i suoi compagni!
сэ факэ дрептате омулуй ынаинтя луй Думнезеу ши фиулуй омулуй ымпотрива приетенилор луй.
22 Poiché, pochi anni ancora, e me ne andrò per una via senza ritorno.
Кэч нумэрул анилор мей се апропие де сфыршит ши мэ вой дуче пе о кэраре де унде ну мэ вой май ынтоарче.
