Ayub 30

1 Tetapi kini aku diejek oleh orang yang lebih muda. Dahulu ayah mereka kupandang terlalu hina untuk menjaga dombaku bersama anjing gembala.

Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

2 Bagiku mereka tidak berguna karena sudah kehabisan tenaga.

Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

3 Mereka lapar dan menderita sekali, sehingga makan akar kering di gurun yang sunyi.

Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

4 Mereka mencabut belukar di padang belantara lalu memakan baik daun maupun akarnya.

Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

5 Mereka diusir dengan tengking seperti orang mengusir maling.

El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

6 Mereka tinggal di dalam gua-gua; lubang-lubang di dinding gunung menjadi rumah mereka.

En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

7 Di rimba mereka meraung-raung seperti binatang, berkelompok di bawah semak belukar di hutan.

Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

8 Mereka tak bernama dan tak berharga, orang-orang yang sudah dihalau dari negerinya.

Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

9 Sekarang mereka datang dan aku ditertawakannya; bagi mereka, aku ini lelucon belaka.

Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

10 Aku dipandang oleh mereka hina dan keji, bahkan mukaku mereka ludahi.

Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

11 Karena Allah membuat aku lemah tidak berdaya, mereka melampiaskan amukan mereka.

Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

12 Gerombolan itu menyerang aku dari depan, dan kejatuhanku mereka rencanakan.

Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

13 Mereka memotong jalanku untuk membinasakan aku; tak seorang pun menghalangi ketika mereka menyerbu.

Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

14 Bagaikan banjir mereka dobrak tembok pertahananku; beramai-ramai mereka datang menindih tubuhku.

Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

15 Kedahsyatan meliputi diriku; bagaikan hembusan angin, harga diriku berlalu; bagaikan awan lewat, hilanglah kebahagiaanku.

Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

16 Sekarang hampir matilah aku; tak ada keringanan bagi deritaku.

Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

17 Pada waktu malam semua tulangku nyeri; rasa sakit yang menusuk tak kunjung berhenti.

En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

18 Allah mencengkeram aku pada leher bajuku sehingga pakaianku menggelambir pada tubuhku.

Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

19 Ke dalam lumpur aku dihempaskan-Nya, aku menjadi seperti sampah saja!

Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

20 Aku berseru kepada-Mu, ya Allah, Kau tak memberi jawaban; bila aku berdoa, Kau tak memperhatikan.

Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

21 Engkau berlaku kejam terhadapku, Kautindas aku dengan seluruh kekuatan-Mu.

Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

22 Engkau membiarkan angin melayangkan aku; dalam angin ribut Kauombang-ambingkan diriku.

Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

23 Aku tahu, Kaubawa aku kepada alam kematian, tempat semua yang hidup dikumpulkan.

Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

24 Mengapa Kau menyerang orang yang celaka, yang tak dapat berbuat apa pun kecuali mohon iba?

Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

25 Bukankah aku menangis bersama orang yang kesusahan, dan mengasihani orang yang berkekurangan?

Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

26 Aku mengharapkan bahagia dan terang, tapi kesukaran dan kegelapanlah yang datang.

Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

27 Aku terkoyak oleh duka dan nestapa; hari demi hari makin banyak yang kuderita.

Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

28 Di dalam kelam, tanpa cahaya, aku berkeliaran; aku berdiri di muka umum, minta pertolongan.

Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

29 Suaraku sedih penuh iba seperti tangis serigala dan burung unta.

Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

30 Kulitku menjadi hitam; tubuhku terbakar oleh demam.

Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

31 Dahulu kudengar musik gembira, kini hanya ratapan tangis belaka.

Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.