Sálmarnir 39

1 Ég hugsaði: „Ég ætla ekki að kvarta, né segja neitt ljótt meðan óguðlegir heyra til.“

In finem, ipsi Idithun, Canticum David. Dixi: Custodiam vias meas: ut non delinquam in lingua mea. Posui ori meo custodiam, cum consisteret peccator adversum me.

2 Og ég þagði. En hið innra leið mér verr og verr.

Obmutui, et humiliatus sum, et silui a bonis: et dolor meus renovatus est.

3 Ég hélt aftur af mér, en gremjan magnaðist í mér. Að lokum gat ég ekki orða bundist:

Concaluit cor meum intra me: et in meditatione mea exardescet ignis.

4 „Drottinn, fæ ég aðeins að lifa örfá ár í viðbót?

Locutus sum in lingua mea: Notum fac mihi Domine finem meum. Et numerum dierum meorum quis est: ut sciam quid desit mihi.

5 Ævi mín er lítið lengri en höndin á mér! Og í þínum augum er hún nánast ekki neitt! Maðurinn, hvað er hann? Vindblær, flöktandi skuggi!

Ecce mensurabiles posuisti dies meos: et substantia mea tamquam nihilum ante te. Verumtamen universa vanitas, omnis homo vivens.

6 Ys hans og amstur kemur engu til leiðar. Hann rakar saman fé sem svo aðrir eyða!“

Verumtamen in imagine pertransit homo: sed et frustra conturbatur. Thesaurizat: et ignorat cui congregabit ea.

7 En á hvern vona ég þá? Drottinn, ég vona á þig!

Et nunc quæ est expectatio mea? nonne Dominus? et substantia mea apud te est.

8 Frelsa mig frá syndum mínum svo að heimskingjarnir hafi mig ekki að spotti.

Ab omnibus iniquitatibus meis erue me: opprobrium insipienti dedisti me.

9 Drottinn, ég þegi því að þú hefur talað. Ég vil ekki kvarta, því að þú hefur refsað mér.

Obmutui, et non aperui os meum, quoniam tu fecisti:

10 Drottinn láttu refsingu þína taka enda – ég þoli ekki meira!

amove a me plagas tuas.

11 Þegar þú hirtir manninn vegna synda hans, þá er nánast úti um hann. Hann er sem mölétin flík, já, hann líður burt eins og gufa.

A fortitudine manus tuæ ego defeci in increpationibus: propter iniquitatem corripuisti hominem. Et tabescere fecisti sicut araneam animam eius: verumtamen vane conturbatur omnis homo.

12 Heyr þú bæn mína, Drottinn, hlustaðu á hróp mitt! Vertu ekki hljóður við tárum mínum. Mundu að ég er gestur hér, förumaður á þessari jörð eins og forfeður mínir.

Exaudi orationem meam Domine, et deprecationem meam: auribus percipe lacrimas meas. Ne sileas: quoniam advena ego sum apud te, et peregrinus, sicut omnes patres mei.

13 Miskunna þú mér, Drottinn og læknaðu mig. Lofaðu mér aftur að sjá glaðan dag áður en ég dey.

Remitte mihi, ut refrigerer priusquam abeam, et amplius non ero.