Sálmarnir 104

1 Ég lofa Drottin! Drottinn, þú Guð minn, þú ert undursamlegur! Þú ert íklæddur hátign og dýrð og umlukinn ljósi!

Ipsi David. Benedic anima mea Domino: Domine Deus meus magnificatus es vehementer. Confessionem, et decorem induisti:

2 Þú þandir út himininn eins og dúk og dreifðir um hann stjörnunum.

amictus lumine sicut vestimento: Extendens cælum sicut pellem:

3 Þú mótaðir þurrlendið og rýmdir fyrir hafinu. Þú gerðir ský að vagni þínum og ferð um á vængjum vindarins.

qui tegis aquis superiora eius. Qui ponis nubem ascensum tuum: qui ambulas super pennas ventorum.

4 Englarnir eru erindrekar þínir og eldslogar þjóna þér.

Qui facis angelos tuos, spiritus: et ministros tuos ignem urentem.

5 Undirstöður heimsins eru traustar, þær eru þitt verk, og þess vegna haggast hann ekki.

Qui fundasti terram super stabilitatem suam: non inclinabitur in sæculum sæculi.

6 Þú lést vatnsflóð ganga yfir jörðina og hylja fjöllin.

Abyssus, sicut vestimentum, amictus eius: super montes stabunt aquæ.

7 Og þegar þú bauðst, safnaðist vatnið saman í höfunum,

Ab increpatione tua fugient: a voce tonitrui tui formidabunt.

8 fjöllin risu og dalirnir urðu til.

Ascendunt montes: et descendunt campi in locum, quem fundasti eis.

9 Þú settir sjónum sín ákveðnu mörk svo að hann skyldi aldrei aftur flæða yfir þurrlendið.

Terminum posuisti, quem non transgredientur: neque convertentur operire terram.

10 Þú settir lindir í dalina og lækir renna um fjöllin.

Qui emittis fontes in convallibus: inter medium montium pertransibunt aquæ.

11 Þeir eru dýrunum til drykkjar og þar svalar villiasninn þorsta sínum.

Potabunt omnes bestiæ agri: expectabunt onagri in siti sua.

12 Þar gera fuglar sér hreiður og söngur þeirra ómar frá trjánum.

Super ea volucres cæli habitabunt: de medio petrarum dabunt voces.

13 Hann sendir regn yfir fjöllin svo að jörðin ber sinn ávöxt.

Rigans montes de superioribus suis: de fructu operum tuorum satiabitur terra:

14 Safaríkt grasið vex að boði hans og er búfénu til fæðu. En maðurinn yrkir jörðina, ræktar ávexti, grænmeti og korn,

Producens fœnum iumentis, et herbam servituti hominum: Ut educas panem de terra:

15 einnig vín sér til gleði, olíu sem gerir andlitið gljáandi og brauð sem gefur kraft.

et vinum lætificet cor hominis: Ut exhilaret faciem in oleo: et panis cor hominis confirmet.

16 Drottinn gróðursetti sedrustrén í Líbanon, há og tignarleg,

Saturabuntur ligna campi, et cedri Libani, quas plantavit:

17 og þar byggja fuglarnir sér hreiður, en storkurinn velur kýprustréð til bústaðar.

illic passeres nidificabunt. Herodii domus dux est eorum:

18 Steingeiturnar kjósa hin háu fjöll, en stökkhérarnir finna sér stað í klettum.

montes excelsi cervis: petra refugium herinaciis.

19 Tunglið settir þú til að afmarka mánuði, en sólina til að skína um daga.

Fecit lunam in tempora: sol cognovit occasum suum.

20 Myrkur og nótt eru frá þér komin, þá fara skógardýrin á kreik.

Posuisti tenebras, et facta est nox: in ipsa pertransibunt omnes bestiæ silvæ.

21 Þá öskra ljónin eftir bráð og heimta æti sitt af Guði.

Catuli leonum rugientes, ut rapiant, et quærant a Deo escam sibi.

22 Þegar sólin rís draga þau sig í hlé og leggjast í fylgsni sín,

Ortus est sol, et congregati sunt: et in cubilibus suis collocabuntur.

23 en mennirnir ganga út til starfa og vinna allt til kvölds.

Exibit homo ad opus suum: et ad operationem suam usque ad vesperum.

24 Drottinn, hvílík fjölbreytni í öllu því sem þú hefur skapað! Allt á það upphaf sitt í vísdómi þínum! Jörðin er full af því sem þú hefur gert!

Quam magnificata sunt opera tua Domine! omnia in sapientia fecisti: impleta est terra possessione tua.

25 Framundan mér teygir sig blikandi haf, iðandi af alls konar lífi!

Hoc mare magnum, et spatiosum manibus: illic reptilia, quorum non est numerus. Animalia pusilla cum magnis:

26 Og sjá! Þarna eru skipin! Og þarna hvalirnir! – þeir leika á alls oddi!

illic naves pertransibunt. Draco iste, quem formasti ad illudendum ei:

27 Allar skepnur vona á þig, að þú gefir þeim fæðu þeirra á réttum tíma.

omnia a te expectant ut des illis escam in tempore.

28 Þú mætir þörfum þeirra og þau mettast ríkulega af gæðum þínum.

Dante te illis, colligent: aperiente te manum tuam, omnia implebuntur bonitate.

29 En snúir þú við þeim bakinu er úti um þau. Þegar þú ákveður, deyja þau og verða að mold,

Avertente autem te faciem, turbabuntur: auferes spiritum eorum, et deficient, et in pulverem suum revertentur.

30 en þú sendir líka út anda þinn og vekur nýtt líf á jörðinni.

Emittes spiritum tuum, et creabuntur: et renovabis faciem terræ.

31 Lof sé Guði að eilífu! Drottinn gleðst yfir verkum sínum!

Sit gloria Domini in sæculum: lætabitur Dominus in operibus suis:

32 Þegar hann lítur á jörðina, skelfur hún og eldfjöllin gjósa við snertingu fingra hans.

Qui respicit terram, et facit eam tremere: qui tangit montes, et fumigant.

33 Ég vil lofsyngja Drottni svo lengi sem ég lifi, vegsama Guð á meðan ég er til!

Cantabo Domino in vita mea: psallam Deo meo quamdiu sum.

34 Ó, að ljóð þetta mætti gleðja hann, því að Drottinn er gleði mín og fögnuður.

Iucundum sit ei eloquium meum: ego vero delectabor in Domino.

35 Ó, að misgjörðarmenn hyrfu af jörðinni og að óguðlegir yrðu ekki framar til. En Drottin vil ég vegsama að eilífu! Hallelúja!

Deficiant peccatores a terra, et iniqui ita ut non sint: benedic anima mea Domino.