איוב 7

1 הלא-צבא לאנוש על- (עלי-) ארץ וכימי שכיר ימיו

“A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?

2 כעבד ישאף-צל וכשכיר יקוה פעלו

Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,

3 כן הנחלתי לי ירחי-שוא ולילות עמל מנו-לי

kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.

4 אם-שכבתי-- ואמרתי מתי אקום ומדד-ערב ושבעתי נדדים עדי-נשף

Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.

5 לבש בשרי רמה וגיש (וגוש) עפר עורי רגע וימאס

Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.

6 ימי קלו מני-ארג ויכלו באפס תקוה

Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.

7 זכר כי-רוח חיי לא-תשוב עיני לראות טוב

Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.

8 לא-תשורני עין ראי עיניך בי ואינני

Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.

9 כלה ענן וילך כן יורד שאול לא יעלה (Sheol h7585)

Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)

10 לא-ישוב עוד לביתו ולא-יכירנו עוד מקמו

nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.

11 גם-אני לא אחשך-פי אדברה בצר רוחי אשיחה במר נפשי

Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.

12 הים-אני אם-תנין כי-תשים עלי משמר

A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?

13 כי-אמרתי תנחמני ערשי ישא בשיחי משכבי

Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,

14 וחתתני בחלמות ומחזינות תבעתני

ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;

15 ותבחר מחנק נפשי מות מעצמותי

kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.

16 מאסתי לא-לעלם אחיה חדל ממני כי-הבל ימי

Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.

17 מה-אנוש כי תגדלנו וכי-תשית אליו לבך

Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,

18 ותפקדנו לבקרים לרגעים תבחננו

dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?

19 כמה לא-תשעה ממני לא-תרפני עד-בלעי רקי

Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?

20 חטאתי מה אפעל לך-- נצר האדם למה שמתני למפגע לך ואהיה עלי למשא

Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?

21 ומה לא-תשא פשעי-- ותעביר את-עוני כי-עתה לעפר אשכב ושחרתני ואינני

Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.