< Psalm 95 >

1 Kommt, laßt uns Jahwe zujubeln, laßt uns zujauchzen dem Felsen, der unser Heil.
Kom, lat oss fegnast for Herren, lat oss ropa av frygd for vårt frelse-berg!
2 Laßt uns mit Dank vor sein Angesicht kommen und mit Gesängen ihm zujauchzen.
Lat oss stiga fram for hans åsyn med lovsong, lat oss syngja vår fagnad for honom i salmar!
3 Denn ein großer Gott ist Jahwe und ein großer König über alle Götter,
For ein stor Gud er Herren og ein stor konge yver alle gudar,
4 er, in dessen Gewalt das Innerste der Erde, und dem die äußersten Höhen der Berge gehören.
han som i si hand hev det djupaste av jordi, og som eig topparne av fjelli.
5 Sein ist das Meer, denn er hat es geschaffen, und seine Hände haben das feste Land gebildet.
Han eig havet, for han hev skapt det, og turrlendet hev hans hender laga.
6 Kommt, laßt uns niederfallen und uns beugen, laßt uns knieen vor Jahwe, unserem Schöpfer.
Kom, lat oss falla ned og bøygja oss, lat oss bøygja kne for Herren, vår skapar!
7 Denn er ist unser Gott, und wir sind das Volk, das er weidet, und die Schafe, die er mit seiner Hand leitet. Möchtet ihr doch heute auf seine Stimme hören!
For han er vår Gud, og me er det folk han føder, og den hjord som handi hans leider. Å, vilde de høyra på hans røyst i dag!
8 Verhärtet euer Herz nicht, wie zu Meriba, wie am Tage von Massa in der Wüste,
Forherd ikkje dykkar hjarta som ved Meriba, som på Massa-dagen i øydemarki,
9 wo mich eure Väter versuchten, mich prüften, obschon sie doch mein Thun gesehen!
der federne dykkar freista meg! Dei prøvde meg, endå dei hadde set mi gjerning.
10 Vierzig Jahre hatte ich Ekel an diesem Geschlecht; da sprach ich: “Sie sind ein Volk irrenden Herzens; denn sie wollen nichts von meinen Wegen wissen.
I fyrti år var eg leid av den ætti, og eg sagde: «Dei er eit folk med villfarande hjarta, og dei kjenner ikkje vegarne mine.»
11 “Und so schwur ich in meinem Zorn: Sie sollen nicht zu meiner Ruhestatt gelangen!”
So svor eg i min vreide: «Sanneleg, dei skal ikkje koma inn til mi kvila.»

< Psalm 95 >