Job 41

1 Kannst du das Krokodil mit einer Angel ziehen und seine Zunge mit dem Stricke niederdrücken?

Zult gij den Leviathan met den angel trekken, of zijn tong met een koord, dat gij laat nederzinken?

2 Kannst du ihm durch die Nase eine Binsenschnur durchziehen? Durchbohren mit dem Haken seine Backe?

Zult gij hem een bieze in den neus leggen, of met een doorn zijn kaak doorboren?

3 Wird's dir viel Flehens machen; wird's dir wohl gute Worte geben?

Zal hij aan u veel smekingen maken? Zal hij zachtjes tot u spreken?

4 Mit dir Verträge schließen, daß du's zum Knecht für immer nehmest?

Zal hij een verbond met u maken? Zult gij hem aannemen tot een eeuwigen slaaf?

5 Kannst du mit ihm wohl spielen wie mit einem Vöglein? Und bindest du's für deine Mädchen an,

Zult gij met hem spelen gelijk met een vogeltje, of zult gij hem binden voor uw jonge dochters?

6 die seinetwegen Freundinnen einladen und unter Mägdlein es verlosen?

Zullen de metgezellen over hem een maaltijd bereiden? Zullen zij hem delen onder de kooplieden?

7 Kannst du mit Stacheln seine Haut ihm spicken und seinen Kopf mit schwirrenden Harpunen?

Zult gij zijn huid met haken vullen, of met een visserskrauwel zijn hoofd?

8 Leg' deine Hand einmal daran! Bedenke, welch ein Kampf! Du tust's nie wieder."

Leg uw hand op hem, gedenk des strijds, doe het niet meer.

9 "Ja, seine Hoffnung wird getäuscht; bei seinem bloßen Anblick stürzt er hin.

Zie, zijn hoop zal feilen; zal hij ook voor zijn gezicht nedergeslagen worden?

10 Kein Mensch ist so verwegen, daß er's reizt. 'Wer stellt sich vor mich hin?

Niemand is zo koen, dat hij hem opwekken zou; wie is dan hij, die zich voor Mijn aangezicht stellen zou?

11 Wer griff mich an, und ich ließ diesen unversehrt entkommen? Mein wär ein solcher unterm ganzen Himmel.'

Wie heeft Mij voorgekomen, dat Ik hem zou vergelden? Wat onder den gansen hemel is, is het Mijne.

12 Von seinen Gliedern kann ich nimmer schweigen und nicht von seiner Kraft, vom Ebenmaße seines Baues.

Ik zal zijn leden niet verzwijgen, noch het verhaal zijner sterkte, noch de bevalligheid zijner gestaltenis.

13 Wer kann sein äußeres Kleid beschreiben, und wer sein doppeltes Gebiß abzeichnen?

Wie zou het opperste zijns kleeds ontdekken? Wie zou met zijn dubbelen breidel hem aankomen?

14 Wer läßt in seines Rachens Doppeltüre sehen? Um seine Zähne lagert Schrecken.

Wie zou de deuren zijns aangezichts opendoen? Rondom zijn tanden is verschrikking.

15 Sein Rücken ist aus Rinnen voller Schilde, in engem Anschluß fest verschlossen.

Zeer uitnemend zijn zijn sterke schilden, elkeen gesloten als met een nauwdrukkend zegel.

16 Eins reiht sich an das andere; dazwischen gibt es keine Fuge.

Het een is zo na aan het andere, dat de wind daar niet kan tussen komen.

17 Ein jedes hängt am anderen fest. Sie schließen unzertrennlich sich zusammen.

Zij kleven aan elkander, zij vatten zich samen, dat zij zich niet scheiden.

18 Sein Niesen läßt das Licht aufleuchten, und seine Augen sind der Morgenröte Wimpern gleich.

Elk een zijner niezingen doet een licht schijnen; en zijn ogen zijn als de oogleden des dageraads.

19 Aus seinem Rachen fahren Fackeln, sprühen Feuerfunken.

Uit zijn mond gaan fakkelen, vurige vonken raken er uit.

20 Aus seinen Nüstern fährt ein Dampf gleichwie aus einem siedend heißen Topf.

Uit zijn neusgaten komt rook voort, als uit een ziedende pot en ruimen ketel.

21 Sein Odem zündet Kohlen an; aus seinem Rachen fahren Flammen.

Zijn adem zou kolen doen vlammen, en een vlam komt uit zijn mond voort.

22 In seinem Nacken wohnt die Kraft; ein Sack hängt vorn an ihm herab.

In zijn hals herbergt de sterkte; voor hem springt zelfs de droefheid van vreugde op.

23 Die Wampen seines Fleisches haften fest, ihm angegossen, unbeweglich.

De stukken van zijn vlees kleven samen; elkeen is vast in hem, het wordt niet bewogen.

24 Sein Herz fest wie ein Stein, fest wie ein unterer Mühlstein.

Zijn hart is vast gelijk een steen; ja, vast gelijk een deel van den ondersten molensteen.

25 Wenn's auffährt, zagen Stärkste, sie taumeln ob der Wasserwirbel.

Van zijn verheffen schromen de sterken; om zijner doorbrekingen wille ontzondigen zij zich.

26 Wenn man's mit einem Schwerte trifft, hält dies nicht stand, nicht Lanze, Wurfgeschoß noch Panzer.

Raakt hem iemand met het zwaard, dat zal niet bestaan, spies, schicht noch pantsier.

27 Das Eisen achtet es für Stroh, für morsches Holz das Erz.

Hij acht het ijzer voor stro, en het staal voor verrot hout.

28 Nicht können's Pfeile je durchbohren, und Schleudersteine sind ihm wie Strohhalme.

De pijl zal hem niet doen vlieden, de slingerstenen worden hem in stoppelen veranderd.

29 Auch Keulen gelten ihm wie Halme, und übers Lanzenschwirren spottet es.

De werpstenen worden van hem geacht als stoppelen, en hij belacht de drilling der lans.

30 Und unten sind an ihm ganz spitze Scherben. Wie eine Dreschwalze, so fährt es auf dem Schlamm dahin.

Onder hem zijn scherpe scherven; hij spreidt zich op het puntachtige, als op slijk.

31 Wie einen Topf, so läßt's die Tiefe brodeln; es macht das Wasser wie in einem Salbenkessel.

Hij doet de diepte zieden gelijk een pot; hij stelt de zee als een apothekerskokerij.

32 Ein Pfad aufleuchtet hinter ihm; man hält die Flut für Silberhaar.

Achter zich verlicht hij het pad; men zou den afgrond voor grijzigheid houden.

33 Auf Erden ist nicht seinesgleichen; geschaffen ist's, sich nicht zu fürchten.

Op de aarde is niets met hem te vergelijken, die gemaakt is om zonder schrik te wezen.

34 Auf alles Mächtige schaut es voll Stolz, ist's doch ein König über alle stolzen Tiere."

Hij aanziet alles, wat hoog is, hij is een koning over alle jonge hoogmoedige dieren.