Job 41
1 Prendras-tu le serpent à l'hameçon? passeras-tu dans ses dents une bride?
Ĉu vi povas eltiri levjatanon per fiŝhoko, Aŭ ligi per ŝnuro ĝian langon?
2 Attacheras-tu à son nez un anneau? perceras-tu ses lèvres d'un cercle?
Ĉu vi povas trameti kanon tra ĝia nazo Kaj trapiki ĝian vangon per pikilo?
3 Te parlera-t-il, te priera-t-il, te fera-t-il entendre de douces supplications?
Ĉu ĝi multe petegos vin, Aŭ parolos al vi flataĵojn?
4 S'engagera-t-il avec toi par un pacte? En feras-tu ton esclave dans les siècles des siècles?
Ĉu ĝi faros interligon kun vi? Ĉu vi povas preni ĝin kiel porĉiaman sklavon?
5 Te joueras-tu de lui comme d'un oisillon, le mettras-tu en cage comme un passereau pour ton petit enfant?
Ĉu vi amuziĝos kun ĝi kiel kun birdo? Aŭ ĉu vi ligos ĝin por viaj knabinoj?
6 Les nations s'en nourrissent; les peuples phéniciens se le partagent.
Ĉu kamaradoj ĝin dishakos, Kaj dividos inter komercistoj?
7 Ils attachent de sa peau à leurs navires, et sa tête à leurs barques de pêcheurs.
Ĉu vi povas plenigi per pikiloj ĝian haŭton Kaj per fiŝistaj hokoj ĝian kapon?
8 Tu le maîtriseras en te souvenant de la guerre qu'il a causée, et qu'elle ne se renouvelle plus.
Metu sur ĝin vian manon; Tiam vi bone memoros la batalon, kaj ĝin ne plu entreprenos.
9 Ne l'as-tu pas vu? N'as-tu pas été surpris de ce qui a été dit?
Vidu, la espero ĉiun trompos; Jam ekvidinte ĝin, li falos.
10 N'as-tu pas été effrayé parce que je l'avais préparé? car quel est celui qui s'était opposé à moi?
Neniu estas tiel kuraĝa, por inciti ĝin; Kiu do povas stari antaŭ Mi?
11 Et qui donc après m'avoir contredit persistera, puisque tout ce que le ciel recouvre m'appartient?
Kiu antaŭe ion donis al Mi, ke Mi redonu al li? Sub la tuta ĉielo ĉio estas Mia.
12 Je ne me tairai point à cause lui, et la puissance de mes paroles, justes à son regard, excitera sa compassion.
Mi ne silentos pri ĝiaj membroj, Pri ĝia forto kaj bela staturo.
13 Qui découvrira la face que voile son vêtement? qui pénétrera jusqu'au fond de sa poitrine?
Kiu povas levi ĝian veston? Kiu aliros al ĝia paro da makzeloj?
14 Qui ouvrira les portes qui le cachent? Le grincement de ses dents inspire à l'entour la terreur.
Kiu povas malfermi la pordon de ĝia vizaĝo? Teruro ĉirkaŭas ĝiajn dentojn.
15 Ses entrailles sont des aspics d'airain; son ensemble est comme de la pierre d'émeri.
Ĝiaj fieraj skvamoj estas kiel ŝildoj, Interligitaj per fortika sigelo;
16 Les aspérités de son corps sont tout d'une pièce; jamais l'esprit de l'a traversé.
Unu kuntuŝiĝas kun la alia tiel, Ke aero ne povas trairi tra ili;
17 Tel un homme est uni à son frère, tels ces deux frères sont toujours inséparables.
Unu alfortikiĝis al la alia, Interkuniĝis kaj ne disiĝas.
18 S'il éternue des étincelles jaillissent; ses yeux brillent comme l'étoile du matin.
Ĝia terno briligas lumon, Kaj ĝiaj okuloj estas kiel la palpebroj de la ĉielruĝo.
19 Sa bouche vomit comme des lampes, leur flamme se répand à l'entour, comme des brasiers pleins de feu.
El ĝia buŝo eliras torĉoj, Elkuras flamaj fajreroj.
20 De ses narines sort une fumée semblable à celle d'une fournaise où brûle de l'anthracite.
El ĝiaj nazotruoj eliras fumo, Kiel el bolanta poto aŭ kaldrono.
21 Son âme est de charbon embrasé; sa bouche exhale du feu.
Ĝia spiro ekbruligas karbojn, Kaj flamo eliras el ĝia buŝo.
22 La force réside en son encolure; la perdition court devant lui.
Sur ĝia kolo loĝas forto, Kaj antaŭ ĝi kuras teruro.
23 Les chairs de son corps forment un bloc; elles ont été coulées sur lui; rien ne peut les émouvoir.
La partoj de ĝia karno estas firme kunligitaj inter si, Tenas sin fortike sur ĝi, kaj ne ŝanceliĝas.
24 Son cœur est condensé comme une pierre; il est inflexible comme une enclume.
Ĝia koro estas malmola kiel ŝtono, Kaj fortika kiel suba muelŝtono.
25 S'il se retourne, il répand l'effroi, parmi les bêtes fauves qui bondissent sur la terre.
Kiam ĝi sin levas, ektremas fortuloj, Konsterniĝas de teruro.
26 Les javelines, les traits, les cuirasses ne peuvent rien contre lui.
Glavo, kiu alproksimiĝas al ĝi, ne povas sin teni, Nek lanco, sago, aŭ kiraso.
27 Il fait cas de l'airain comme du bois pourri, et du fer comme de la paille.
Feron ĝi rigardas kiel pajlon, Kupron kiel putran lignon.
28 La flèche ne le percera pas; la pierre d'une fronde lui fait l'effet d'un brin d'herbe.
Ne forpelos ĝin sago; Ŝtonoj el ŝtonĵetilo fariĝas pajleroj antaŭ ĝi.
29 Les marteaux sont pour lui comme des joncs; il rit des tremblements de terre et des éruptions de flammes.
Bastonegon ĝi rigardas kiel pajlon, Kaj ĝi mokas la sonon de lanco.
30 Il a pour couche des obélisques aigus; l'or de la mer qu'il foule aux pieds lui semble une boue dont on ne dit rien.
Sube ĝi havas akrajn pecetojn; Kiel draŝrulo ĝi kuŝas sur la ŝlimo.
31 Il fait bouillir l'abîme comme une marmite; il prend la mer pour un vase à parfums,
Kiel kaldronon ĝi ondigas la profundon; La maron ĝi kirlas kiel ŝmiraĵon.
32 Le Tartare de l'abîme pour un captif, l'abîme pour un lieu de promenade.
La vojo post ĝi lumas; La abismo aperas kiel grizaĵo.
33 Il n'est rien sur la terre de semblable à lui qui a été créé pour être raillé par mes anges.
Ne ekzistas sur la tero io simila al ĝi; Ĝi estas kreita sentima.
34 Il voit tout ce qui s'élève; il est roi de tout ce que contiennent les eaux.
Ĝi rigardas malestime ĉion altan; Ĝi estas reĝo super ĉiuj sovaĝaj bestoj.
