Psalmaro 2

1 Kial tumultas popoloj, Kaj gentoj pripensas vanaĵon?

Hvorfor fnyser Hedninger, hvi pønser Folkefærd paa, hvad faafængt er?

2 Leviĝas reĝoj de la tero, Kaj eminentuloj konsiliĝas kune, Kontraŭ la Eternulo kaj kontraŭ Lia sanktoleito, dirante:

Jordens Konger rejser sig, Fyrster samles til Raad mod HERREN og mod hans Salvede:

3 Ni disŝiru iliajn ligilojn, Kaj ni deĵetu de ni iliajn ŝnurojn!

»Lad os sprænge deres Baand og kaste Rebene af os!«

4 La loĝanta en la ĉielo ridas, La Sinjoro mokas ilin.

Han, som troner i Himlen, ler, Herren, han spotter dem.

5 Tiam Li parolos al ili en Sia kolero, Kaj per Sia furiozo Li ilin ektimigos, dirante:

Saa taler han til dem i Vrede, forfærder dem i sin Harme:

6 Mi starigis ja Mian reĝon Super Cion, Mia sankta monto.

»Jeg har dog indsat min Konge paa Zion, mit hellige Bjerg!«

7 Mi raportos pri la decido: La Eternulo diris al mi: Vi estas Mia filo, Hodiaŭ Mi vin naskis.

Jeg kundgør HERRENS Tilsagn. Han sagde til mig: »Du er min Søn, jeg har født dig i Dag!

8 Petu Min, kaj Mi donos al vi popolojn por heredo, Kaj por posedo limojn de tero.

Bed mig, og jeg giver dig Hedningefolk til Arv og den vide Jord i Eje;

9 Vi disbatos ilin per fera sceptro, Kiel potan vazon vi ilin dispecigos.

med Jernspir skal du knuse dem og sønderslaa dem som en Pottemagers Kar!«

10 Kaj nun, ho reĝoj, prudentiĝu; Instruiĝu, juĝistoj de la tero!

Og nu, I Konger, vær kloge, lad eder raade, I Jordens Dommere,

11 Servu al la Eternulo kun timo, Kaj ĝoju kun tremo.

tjener HERREN i Frygt, fryd jer med Bæven!

12 Kisu la filon, ke Li ne koleru, kaj vi ne pereu sur la vojo, Ĉar baldaŭ ekbrulos Lia kolero. Feliĉaj estas ĉiuj, kiuj fidas Lin.

Kysser Sønnen, at ikke han vredes og I forgaar! Snart blusser hans Vrede op. Salig hver den, der lider paa ham!