Psalmaro 120

1 Kanto de suprenirado. Al la Eternulo mi vokis en mia sufero, Kaj Li aŭskultis min.

Svētku dziesma. Es piesaucu To Kungu savās bēdās, un Viņš mani paklausa.

2 Ho Eternulo, savu mian animon de mensoga parolo, De falsa lango.

Kungs, izglāb manu dvēseli no melkuļu lūpām un viltnieku mēlēm.

3 Kion Li donos al vi, Kaj kion Li alportos al vi, ho falsa lango?

Ko viltīgā mēle Tev dos, jeb ko viņa Tev pieliks?

4 Akrajn sagojn de fortulo Kun karboj genistaj.

Tā ir kā varoņa asas bultas, kā degošas paegļu ogles.

5 Ve al mi, ke mi gastas en Meŝeĥ, Ke mi loĝas inter la tendoj de Kedar!

Ak vai, man, ka esmu svešinieks iekš Mešeha, un ka man jādzīvo Kedara dzīvokļos.

6 Tro longe loĝis mia animo Inter malamantoj de paco.

Par ilgu manai dvēselei dzīvot pie tiem, kas mieru ienīst.

7 Mi estas pacema; Sed kiam mi ekparolas, ili komencas militon.

Es turu mieru, bet tikko es runāju, tad tie ceļ ķildu.