Ijob 9

1 Ijob respondis kaj diris:

Ījabs atbildēja un sacīja:

2 Certe, mi scias, ke tiel estas; Kaj kiel povas homo esti prava koncerne Dion?

Patiesi, es zinu, ka tas tā ir: jo kā cilvēks varētu taisns būt tā stiprā Dieva priekšā?

3 Se li volus havi kun Li juĝan disputon, Li ne povus respondi al Li eĉ unu kontraŭ mil.

Ja viņš grib ar To tiesāties, tad tas Viņam uz tūkstošiem ne vārda nevar atbildēt.

4 Li estas saĝa per Sia koro kaj potenca per Sia forto; Kiu kuraĝus stari kontraŭ Li kaj restus sendifekta?

Viņš ir gudrs no sirds un stiprs no spēka; kas pret Viņu var tiepties un pastāvēt?

5 Li forŝovas montojn, kaj ili eĉ ne rimarkas, Ke Li renversis ilin en Sia kolero;

Viņš pārceļ kalnus, un tie nemana, ka Viņš tos apgāž Savā dusmībā.

6 Li skuas la teron de ĝia loko, Ke ĝiaj kolonoj tremas;

Viņš kustina zemi no viņas vietas, ka viņas pamati trīc.

7 Li diras al la suno, kaj ĝi ne leviĝas, Kaj la stelojn Li sigelfermas;

Viņš pavēl saulei, tad tā neuzlec, Viņš aizspiež zieģeli priekš zvaigznēm.

8 Li sola etendas la ĉielon, Kaj Li iras sur la altaĵoj de la maro;

Viņš viens izplata debesis un staigā pa jūras augstumiem.

9 Li kreis la Grandan Ursinon, Orionon, kaj Plejadojn, Kaj la stelojn de la sudo;

Viņš radījis tos vāģus(Lāci), Orijonu un Sietiņu un tās zvaigznes pret dienasvidu.

10 Li faras neesploreblajn grandaĵojn, Kaj nekalkuleblajn mirindaĵojn.

Viņš dara lielas lietas, ko nevar izprast, un brīnumus, ko nevar izskaitīt.

11 Jen Li preteriros preter mi, kaj mi tion eĉ ne vidos; Li pasos, kaj mi eĉ ne rimarkos Lin.

Redzi, Viņš man iet secen, ka To neredzu, Viņš staigā garām, ka To nesamanu.

12 Kiam Li kaptas, kiu malpermesus al Li? Kiu dirus al Li: Kion Vi faras?

Redzi, kad Viņš aizgrābj, kas Viņu kavēs, kas uz Viņu sacīs: ko Tu dari?

13 Li estas Dio, kaj Lian koleron oni ne povas haltigi; Sub Li fleksiĝas la helpantoj de Rahab.

Dievs neaptur Savas dusmas, apakš Viņa tā varenā palīgi lokās.

14 Des pli ĉu mi povus respondi al Li, Ĉu mi povus elekti vortojn kontraŭ Li?

Kā tad nu es Viņam varētu atbildēt un atrast vārdus pret Viņu?

15 Eĉ se mi estus prava, mi ne respondus; Sed mi nur petegus mian juĝanton.

Jo, kad es arī taisns būtu, taču es nevaru atbildēt, bet man būtu savs soģis jāpielūdz.

16 Se mi vokus kaj Li respondus, Mi ne kredus, ke Li aŭdis mian voĉon,

Jebšu es sauktu, un Viņš man atbildētu, taču es nevarētu ticēt, ka Viņš klausīšot manu balsi.

17 Li, kiu povas frakasi min per ventego Kaj fari al mi senkulpe multe da vundoj.

Jo Viņš sagrābtu mani tā kā ar vētru un vairotu manas nepelnītas vainas.

18 Li ne permesas al mi trankviligi mian spiriton, Sed Li satigas min per maldolĉo.

Viņš manam garam neļautu atspirgties, bet mani pieēdinātu ar rūgtumiem.

19 Se oni volas forton, Li estas potenca; Se oni volas juĝon, kiu alvokos min?

Ja spēka vajag, redzi, Viņš ir varens, un ja tiesā jānāk, kas Viņu sauks priekšā?

20 Se mi montros mian pravecon, mia propra buŝo min kondamnos; Se mi montros min virtulo, Li montros min malbonagulo.

Ja es būtu taisns, tad mana mute mani pazudinātu, ja es būtu skaidrs, taču Viņš man pierādītu vainu.

21 Mi estas senkulpa; mi ne zorgas pri mia animo, Mi abomenas mian vivon.

Es esmu nenoziedzīgs, es savu dvēseli nežēloju, man riebj dzīvot.

22 Ĉio estas egala; tial mi diras: Senkulpulon kaj malpiulon Li ambaŭ pereigas.

Viena alga! tādēļ es saku: Viņš izdeldē nenoziedzīgu un bezdievīgu.

23 Kiam vipo subite ekbatas, Li ridas ĉe la elprovado de senkulpuloj.

Kad Viņa rīkste piepeši nonāvē, tad Viņš smejas par nenoziedzīgo izsamišanos.

24 La tero estas transdonita en la manon de malpiulo; La vizaĝon de ĝiaj juĝistoj Li kovras. Se ne Li, tiam kiu?

Zeme top dota bezdievīgā rokā, Viņš apklāj viņas tiesnešu vaigus. Ja tas tā nav, kas tad to dara?

25 Miaj tagoj estis pli rapidpiedaj ol kuristo; Ili forkuris, ne vidis bonon;

Manas dienas jo ātras bijušas nekā skrējējs, tās ir aiztecējušas un labuma nav redzējušas.

26 Ili forkuris, kiel ŝipetoj el kano, Kiel aglo flugas al manĝotaĵo.

Tās aizgājušas kā vieglas laivas, kā ērglis, kas šaujas uz barību.

27 Se mi ekpensas: Mi forgesos mian plendon, Mi farlasos mian mienon, kaj mi min gajigos:

Kad es domāju: es gribu aizmirst savas vaimanas un pamest savu skumību un atspirgties,

28 Tiam mi ektremas pro ĉiuj miaj suferoj; Mi scias, ke Vi ne rigardos min kiel senkulpan.

Tad es iztrūkstos par visām savām sāpēm; es zinu, ka Tu mani neturi par nenoziedzīgu,

29 Mi restos ja malprava; Por kio do mi vane min turmentas?

Ja man būs vainīgam būt, - kāpēc tad man velti nodarboties?

30 Se mi lavus min per neĝa akvo Kaj purigus miajn manojn per lesivo,

Jebšu es mazgātos sniegā un šķīstītu savas rokas sārmā,

31 Eĉ tiam Vi trempus min en koto, Kaj miaj vestoj min abomenus.

Taču Tu mani iemērktu bedrē, tā ka manas drēbes no manis kaunētos.

32 Ĉar Li ne estas homo simile al mi, Ke mi povu respondi al Li, Ke ni povu ambaŭ iri al juĝo.

Jo Viņš nav tāds vīrs kā es, kam es varētu atbildēt, ka mēs kopā varētu iet priekš tiesas.

33 Ne ekzistas inter ni arbitracianto, Kiu povus meti sian manon sur nin ambaŭ.

Nav mūsu starpā izšķīrēja, kas savu roku varētu likt uz mums abiem.

34 Li forigu de mi Sian vergon, Kaj Lia teruro ne timigu min;

Kad Viņš atņemtu Savu rīksti no manis un Viņa biedēklis mani neiztrūcinātu, -

35 Tiam mi ekparolos, kaj ne timos Lin, Ĉar ne tia mi estas en mi mem.

Tad es runātu un no Viņa nebītos; jo tā tas ar mani vis nav.