Ijob 8

1 Kaj ekparolis Bildad, la Ŝuĥano, kaj diris:

Tad Bildads no Šuhas atbildēja un sacīja:

2 Kiel longe vi tiel parolos, Kaj la vortoj de via buŝo estos kiel forta vento?

Cik ilgi tu tā gribi runāt? tavas mutes vārdi ir kā stiprs vējš, kas greznojās.

3 Ĉu Dio falsas la juĝon? Ĉu la Plejpotenculo falsas la justecon?

Vai Dievs pārgrozītu tiesu, un tas Visuvarenais pārgrozītu taisnību?

4 Se viaj filoj pekis kontraŭ Li, Li forpuŝis ilin pro ilia malbonago.

Kad tavi bērni pret Viņu grēkojuši, tad Viņš tos arī nodevis viņu grēku varā.

5 Se vi serĉas Dion Kaj petegas la Plejpotenculon,

Bet ja tu pie laika to stipro Dievu meklēsi un no tā Visuvarenā žēlastības lūgsies,

6 Se vi estas pura kaj pia, Li maldormos super vi, Kaj restarigos la bonstaton en via virta loĝejo.

Ja tu šķīsts būsi un taisns, tad Viņš tevi gan uzlūkos un atkal uztaisīs tavas taisnības dzīvokli.

7 Kaj se via komenco estis malgranda, Via estonteco forte kreskos.

Un ja tu iesākumā biji sīks, pēcgalā tu būsi ļoti liels.

8 Ĉar demandu la antaŭajn generaciojn, Kaj primeditu tion, kion esploris iliaj patroj;

Jo vaicā jel tiem senajiem, un liec vērā, ko viņu tēvi piedzīvojuši.

9 Ĉar ni estas de hieraŭ, kaj ni nenion scias; Nia vivo sur la tero estas nur ombro.

Jo mēs esam vakarēji un nezinām nenieka; jo mūsu dienas ir kā ēna virs zemes.

10 Ili instruos vin, diros al vi, Kaj el sia koro elirigos vortojn.

Viņi tevi gan mācīs un tev sacīs un no savas sirds runās.

11 Ĉu povas kreski kano sen malsekeco? Ĉu kreskas junko sen akvo?

Vai ašķi aug bez dūņām, vai niedres izaug bez ūdens?

12 En tia okazo ĝi velksekiĝas pli frue ol ĉiu herbo, Kiam ĝi estas ankoraŭ en sia freŝeco, Kiam ĝi ankoraŭ ne estas detranĉita.

Vēl zaļo, netiek plūktas, bet nokalst ātrāki nekā visa cita zāle.

13 Tiaj estas la vojoj de ĉiuj, kiuj forgesas Dion; Kaj pereas la espero de hipokritulo,

Tā iet visiem, kas Dievu aizmirst, un blēža cerība iet bojā,

14 Kies fido dehakiĝas, Kaj kies espero estas araneaĵo.

Viņa drošums iznīkst, un viņa patvērums ir kā zirnekļa tīkls.

15 Li apogas sin al sia domo, sed ne restos staranta; Li ekkaptos ĝin, sed ne povos sin teni.

Viņš atslienas pie sava nama, bet tas nestāv, viņš gan pie tā turas, bet tas nepastāv.

16 Li estis verda antaŭ la suno, Kaj super lia ĝardeno etendiĝas liaj branĉoj;

Gan viņš ir zaļš, saulei spīdot, un viņa zari izplešas viņa dārzā,

17 Amase plektiĝas liaj radikoj, Inter ŝtonoj ili tenas sin forte;

Viņa saknes vijās ap akmeņiem un ķērās pie mūra ēkas.

18 Sed kiam oni elŝiras lin el lia loko, Ĝi malkonfesas lin: Mi vin ne vidis.

Kad viņš to izdeldē no viņa vietas, tad šī viņu aizliedz: Es tevi neesmu redzējusi.

19 Tia estas la ĝojo de lia vivo; Kaj el la tero kreskas aliaj.

Redzi, tāds ir viņa ceļa prieks, un no pīšļiem izaug atkal citi.

20 Vidu, Dio ne forpuŝas virtulon Kaj ne subtenas la manon de malpiuloj.

Redzi, Dievs neatmet sirdsskaidro, un neņem bezdievīgo pie rokas.

21 Li plenigos ankoraŭ vian buŝon per rido Kaj viajn lipojn per ĝojkrioj.

Kamēr Viņš tavu muti piepildīs ar smiešanos un tavas lūpas ar gavilēšanu,

22 Viaj malamantoj kovriĝos per honto; Sed la tendo de malpiuloj malaperos.

Tavi ienaidnieki taps apģērbti ar kaunu, un bezdievīgo dzīvokļa vairs nebūs.