1 Korintanoj 13

1 Se mi parolus la lingvojn de homoj kaj anĝeloj, sed ne havus amon, mi fariĝus sonanta kupro aŭ tintanta cimbalo.

Si yo hablo en lenguas humanas y angélicas, y no tengo amor, soy un bronce que resuena, o un címbalo que vibra.

2 Kaj se mi posedus la profetpovon, kaj komprenus ĉiujn misterojn kaj ĉian scion; kaj se mi havus ĉian fidon, tiel ke mi povus formovi montojn, sed ne havus amon, mi estus nenio.

Y si tuviera [don de ]profecía y entendiera todos los misterios y todo conocimiento, y si tuviera toda la fe para remover montañas, pero no tengo amor, nada soy.

3 Kaj se mi disdonus mian tutan havon por nutri la malsatulojn, kaj se mi lasus mian korpon por forbrulo, sed ne havus amon, per tio mi neniom profitus.

Si distribuyera todas mis posesiones y entregara mi cuerpo para enorgullecerme, pero no tengo amor, de nada me sirve.

4 Amo longe suferas, kaj bonfaras; amo ne envias; amo ne fanfaronas, ne ŝveligas sin,

El amor es paciente. Es bondadoso. No está lleno de envidia. No se alaba, no es arrogante,

5 ne kondutas nedece, ne celas por si mem, ne koleriĝas, ne pripensas malbonon,

no es indecente, no es egoísta, no se irrita, no guarda rencor.

6 ne ĝojas pri maljusteco, sed kunĝojas kun vereco;

No se goza por la injusticia, pero se regocija por la verdad.

7 ĉion toleras, ĉion kredas, ĉion esperas, ĉion eltenas.

Todo lo sufre, todo lo cree, todo lo espera, todo lo soporta.

8 Amo neniam pereas; sed, ĉu estas profetadoj, ili neniiĝos; ĉu lingvoj, ili ĉesiĝos; ĉu estas scio, ĝi neniiĝos.

El amor nunca caduca. Pero si hay profecías, cesarán; si hay lenguas, acabarán; si hay conocimiento, será abolido.

9 Ĉar ni scias laŭparte, kaj ni profetadas laŭparte;

Porque en parte conocemos y en parte profetizamos,

10 sed kiam venos perfektaĵo, tiam neniiĝos tio, kio estas laŭparta.

pero cuando venga lo perfecto, lo imperfecto será abolido.

11 Kiam mi estis infano, kiel infano mi parolis, kiel infano mi sentis, kiel infano mi pensis; nun fariĝinte plenaĝulo, mi jam forigis la infanaĵojn.

Cuando [yo] era niño, hablaba como niño, pensaba como niño, opinaba como niño. Cuando llegué a ser hombre, dejé lo que era de niño.

12 Ĉar nun ni vidas per spegulo, malhele; sed tiam okulon ĉe okulo; nun mi konas laŭparte; sed tiam mi konos tiel same, kiel ankaŭ mi estas konita.

Porque ahora vemos el reflejo como en un espejo, pero entonces [veremos] cara a cara. Ahora conozco en parte, pero entonces conoceré como he sido conocido.

13 Restas do nun fido, espero, amo, tiuj tri; kaj la plej granda el ili estas amo.

Y ahora permanecen estos tres: [la] fe, [la ]esperanza, [el ]amor. Pero [el] mayor de éstos es el amor.