Job 29

1 Job again took up his parable, and said,

Əyyub yenə misal çəkərək dedi:

2 “Oh that I were as in the months of old, as in the days when God watched over me;

«Kaş ki ötən aylar geri dönəydi – Allahın məni qoruduğu,

3 when his lamp shone on my head, and by his light I walked through darkness,

Çırağının başım üstə işıq saçdığı, Nuru ilə qaranlıqda gəzdiyim günlər.

4 as I was in my prime, when the friendship of God was in my tent,

Kaş ki həyatımın çiçəkli günləri geri dönəydi – Mənə yar olan Allahın çadırımı qoruduğu,

5 when the Almighty was yet with me, and my children were around me,

Külli-İxtiyarın hər vaxt mənimlə olduğu, Övladlarımın ətrafımda dolandığı,

6 when my steps were washed with butter, and the rock poured out streams of oil for me,

Yollarımın südlə yuyulduğu, Yanımdakı qayadan zeytun yağı axdığı günlər.

7 when I went out to the city gate, when I prepared my seat in the street.

Şəhər darvazasına gedərkən, Kürsümü meydanın başına qoyarkən

8 The young men saw me and hid themselves. The aged rose up and stood.

Gənclər məni görüb gizlənərdi, Yaşlılar ayağa qalxıb hörmət göstərərdi.

9 The princes refrained from talking, and laid their hand on their mouth.

Başçılar söhbətini dayandırardı, Əlləri ilə ağızlarını tutardı.

10 The voice of the nobles was hushed, and their tongue stuck to the roof of their mouth.

Əsilzadələrin səsi çıxmazdı, Dilləri damaqlarına yapışardı.

11 For when the ear heard me, then it blessed me, and when the eye saw me, it commended me,

Qulaq məni eşidəndə alqışlayardı, Göz məni görəndə tərifləyərdi.

12 because I delivered the poor who cried, and the fatherless also, who had no one to help him,

Çünki imdad diləyən fəqiri, Köməksiz yetimi qurtarardım.

13 the blessing of him who was ready to perish came on me, and I caused the widow’s heart to sing for joy.

Son anlarını yaşayanlar mənə xeyir-dua verərdi, Dul qadının qəlbinə şən nəğmələr verərdim.

14 I put on righteousness, and it clothed me. My justice was as a robe and a diadem.

Libas kimi salehliyi geyinmişdim, Sanki ədalətim mənə cübbə və tac idi.

15 I was eyes to the blind, and feet to the lame.

Korlara göz idim, Topallara ayaq idim,

16 I was a father to the needy. I researched the cause of him whom I didn’t know.

Yoxsulların atası idim, Qəriblərin müşküllərinin qayğısına qalırdım,

17 I broke the jaws of the unrighteous and plucked the prey out of his teeth.

Haqsızın çənəsini qırırdım, Ovunu dişlərindən qoparırdım.

18 Then I said, ‘I will die in my own house, I will count my days as the sand.

Düşünürdüm: “Son nəfəsimi yuvamdaca verəcəyəm, Ömrümün günlərini qum qədər çoxaldacağam.

19 My root is spread out to the waters. The dew lies all night on my branch.

Köküm sulara tərəf rişələnəcək, Budaqlarıma şeh düşəcək.

20 My glory is fresh in me. My bow is renewed in my hand.’

Qazandığım şərəf təzələnəcək, Əlimə yeni ox-kaman gələcək”.

21 “Men listened to me, waited, and kept silence for my counsel.

İnsanlar ehtiramla məni dinlərdi, Səssizcə məsləhətimi gözlərdi.

22 After my words they didn’t speak again. My speech fell on them.

Heç kim sözümün üstündən söz deməzdi, Sözlərim üzərlərinə tökülərdi.

23 They waited for me as for the rain. Their mouths drank as with the spring rain.

Məni yağış kimi gözləyirdilər, Yaz yağışı tək sözlərimi içirdilər,

24 I smiled on them when they had no confidence. They didn’t reject the light of my face.

Üzlərinə gülümsəyəndə gözlərinə inanmazdılar, Gülər üzümdən ruhlanardılar.

25 I chose out their way, and sat as chief. I lived as a king in the army, as one who comforts the mourners.

Onlara yol göstərərdim, başçı kimi əyləşərdim, Əsgərlərin arasında padşah kimi ömür sürərdim, Yaslılara təsəlli verənə bənzəyərdim.