Job 16
1 Then Job answered,
| آنگاه ایوب پاسخ داد: |
2 “I have heard many such things. You are all miserable comforters!
| من از این حرفها زیاد شنیده‌ام. همهٔ شما تسلی‌دهندگان مزاحم هستید. |
3 Shall vain words have an end? Or what provokes you that you answer?
| آیا این سخنان بیهودهٔ شما پایانی ندارد؟ چه کسی شما را مجبور کرده این همه بحث کنید؟ |
4 I also could speak as you do. If your soul were in my soul’s place, I could join words together against you, and shake my head at you,
| اگر به جای شما بودم من هم می‌توانستم همین حرفها را بزنم و سرم را تکان داده، شما را به باد انتقاد و ریشخند بگیرم. |
5 but I would strengthen you with my mouth. The solace of my lips would relieve you.
| اما این کار را نمی‌کردم، بلکه طوری صحبت می‌کردم که حرفهایم به شما کمکی بکند. سعی می‌کردم شما را تسلی داده، غمتان را برطرف سازم. |
6 “Though I speak, my grief is not subsided. Though I forbear, what am I eased?
| هر چه سخن می‌گویم ناراحتی و غصه‌ام کاهش نمی‌یابد. اگر هم سکوت کنم و هیچ حرف نزنم، این نیز درد مرا دوا نخواهد کرد. |
7 But now, God, you have surely worn me out. You have made all my company desolate.
| خدایا، تو مرا از زندگی خسته کرده و خانواده‌ام را از من گرفته‌ای. |
8 You have shriveled me up. This is a witness against me. My leanness rises up against me. It testifies to my face.
| ای خدا، تو آنچنان مرا در سختیها قرار داده‌ای که از من پوست و استخوانی بیش نمانده است و دوستانم این را دلیل گناهان من می‌دانند. |
9 He has torn me in his wrath and persecuted me. He has gnashed on me with his teeth. My adversary sharpens his eyes on me.
| خدا مرا به چشم یک دشمن نگاه می‌کند و در خشم خود گوشت بدنم را می‌درد. |
10 They have gaped on me with their mouth. They have struck me on the cheek reproachfully. They gather themselves together against me.
| مردم مرا مسخره می‌کنند و دور من جمع شده، به صورتم سیلی می‌زنند. |
11 God delivers me to the ungodly, and casts me into the hands of the wicked.
| خدا مرا به دست گناهکاران سپرده است، به دست آنانی که شرور و بدکارند. |
12 I was at ease, and he broke me apart. Yes, he has taken me by the neck, and dashed me to pieces. He has also set me up for his target.
| من در کمال آرامش زندگی می‌کردم که ناگاه خدا گلوی مرا گرفت و مرا پاره‌پاره کرد. اکنون نیز مرا هدف تیرهای خود قرار داده است. |
13 His archers surround me. He splits my kidneys apart, and does not spare. He pours out my bile on the ground.
| با بی‌رحمی از هر سو تیرهای خود را به سوی من رها می‌کند و بدن مرا زخمی می‌سازد. |
14 He breaks me with breach on breach. He runs at me like a giant.
| او مانند یک جنگجو پی‌درپی به من حمله می‌کند. |
15 I have sewed sackcloth on my skin, and have thrust my horn in the dust.
| لباس ماتم پوشیده، به خاک ذلت نشسته‌ام. |
16 My face is red with weeping. Deep darkness is on my eyelids,
| از بس گریه کرده‌ام چشمانم سرخ شده و تاریکی بر دیدگانم سایه افکنده است. |
17 although there is no violence in my hands, and my prayer is pure.
| ولی من بی‌گناهم و دعایم بی‌ریاست. |
18 “Earth, don’t cover my blood. Let my cry have no place to rest.
| ای زمین، خون مرا پنهان نکن؛ بگذار خونم از جانب من بانگ اعتراض برآورد. |
19 Even now, behold, my witness is in heaven. He who vouches for me is on high.
| من شاهدی در آسمان دارم که از من حمایت می‌کند. |
20 My friends scoff at me. My eyes pour out tears to God,
| دوستانم مرا مسخره می‌کنند، ولی من اشکهای خود را در حضور خدا می‌ریزم |
21 that he would maintain the right of a man with God, of a son of man with his neighbour!
| و به او التماس می‌کنم تا مثل شخصی که به حرفهای دوستش گوش می‌دهد، به سخنانم توجه کند. |
22 For when a few years have come, I will go the way of no return.
| زیرا به‌زودی باید به راهی بروم که از آن بازگشتی نیست. |
