Psalms 73
1 A Melody of Asaph. Nothing but good, is God, Unto Israel, Unto the pure in heart.
Guð er góður við Ísrael! Hann er góður þeim sem hreinlyndir eru.
2 But, as for me, —My feet had, almost stumbled, My steps had, well-nigh slipped;
En hvað um mig? Ég var kominn á ystu nöf. Það munaði engu að mér skrikaði fótur og ég félli!
3 For I was envious of the boasters, At the prosperity of the lawless, used I to look.
Ég hafði fyllst gremju út af velgengni hinna hrokafullu.
4 For they have no pangs in their death, And vigorous is their body;
Þeim virtist ganga allt í haginn. Þeir eru hraustir og sterkir.
5 Of the toil of weak mortals, have they none, Nor, with the sons of earth, are they hard smitten.
Þeir virðast lausir við alla erfiðleika og áföll sem henda aðra.
6 For this cause, doth arrogance deck them as a neck-chain, And a garment of wrong is their attire;
Hrokinn er eins og glitrandi festi um háls þeirra og þeir eru sveipaðir ofríki eins og skikkju.
7 Their iniquity, hath proceeded from fatness, They have surpassed the imaginations of the heart;
Þeir belgjast út af offitu og augu þeirra tútna af ágirnd.
8 They mock, and wickedly command oppression, From on high, they command;
Þeir hæðast að Guði og hafa í hótunum við fólk hans. Hroki er í hverju orði.
9 They have set, in the heavens, their mouth, And, their tongue, marcheth through the earth.
Þeir stæra sig gegn himninum og blaðrið í þeim heyrist um allar jarðir.
10 Therefore must his people return thither, And, the waters of abundance, are drained by them;
Þjóð Guðs er orðlaus og gleypir í sig boðskap þeirra.
11 And they say—How doth GOD know? And is there knowledge in the Most High?
„Guð virðist láta þá í friði, “segir fólk,
12 Lo! these, are the lawless, Who are secure for an age, They have attained unto wealth.
„já, þessir guðleysingjar lifa áhyggjulausu lífi og verða ríkari með hverjum degi.“
13 Altogether in vain, Have I cleansed my heart, And bathed in pureness, my hands;
Hef ég eytt tíma mínum til einskis? Er til nokkurs að kappkosta að lifa heiðvirðu lífi?
14 And yet been smitten all the day, And been rebuked morning by morning!
Allt sem ég hef upp úr því er erfiði og strit – alla daga, sí og æ!
15 If I had thought, I will relate it thus, Lo! the circle of thy sons, had I betrayed.
Ef ég talaði með þessum hætti, væri ég að bregðast lýð þínum.
16 When I reasoned, that I might understand this, A vexation, it was in mine eyes:
En þetta er samt svo torskilið – velgengni þeirra sem hata Drottin.
17 Until I could enter the holy places of God, —Could give heed to their hereafter: —
En dag einn fór ég í helgidóm Drottins til að íhuga, og þá hugleiddi ég framtíð þessara vondu manna.
18 Surely, in slippery places, dost thou set them, —Thou hast suffered them to fall into places of danger.
Sá vegur sem þeir ganga mun enda í skelfingu. Skyndilega mun þeim skrika fótur og þeir hrasa og steypast fram af brúninni, niður í hyldýpið.
19 How have they become desolate, as in a moment! They have ceased—come to an end, by reason of calamities.
Það verður snöggur endir á allri „gæfunni“, skyndileg tortíming.
20 As the dream of him that waketh, O my Lord! when rousing thyself up, their shadowy being, wilt thou despise.
Líf þeirra líkist draumi. Þeir munu vakna til veruleikans, eins og þegar menn vakna af draumsvefni og sjá að allt var ímyndun ein!
21 But my heart had grown embittered, And, in my reins, had I received wounds;
Þegar ég skyldi þetta, fylltist ég hryggð og leið illa.
22 But, I, was brutish, and could not perceive, Like the beasts, had I become before thee.
Ég sá hve heimskur og fávís ég var. Ég hlýt að vera eins og skynlaus skepna í þínum augum, Guð!
23 Nevertheless, I, am continually before thee, Thou hast taken hold of my right hand;
En samt elskar þú mig! Þú heldur í hægri hönd mína og varðveitir mig.
24 By thy counsel, wilt thou guide me, And, afterwards, unto glory, wilt thou take me.
Og áfram munt þú leiða mig með vísdómi þínum og speki.
25 Whom have I in the heavens? And, compared with thee, there is nothing I desire on earth.
Hvern á ég að á himnum nema þig? Og þú ert sá sem ég þrái mest á jörðu!
26 Failed have my flesh and my heart, The rock of my heart—and my portion, is God unto times age-abiding.
Heilsu minni hrakar og hjarta mitt þreytist, en Guð lifir! Hann er styrkur minn, ég fæ að tilheyra honum að eilífu.
27 For lo! they who are far from thee, shall perish, Thou hast put an end to every one who wandered unchastely from thee.
Drottinn, þeir sem hafna þér munu farast, því að þú eyðir þeim sem þjóna öðrum guðum.
28 But, as for me, the drawing near of God, is my blessedness, —I have made, of My Lord Yahweh, my refuge, —That I may recount all thy works.
En hvað um mig? Ég vil komast eins nálægt Guði og ég get! Ég hef kosið að trúa á Drottin. Hann er skjól mitt. Ég vil vitna um það í allra áheyrn að margsinnis hefur hann bjargað mér á undursamlega hátt.
