Job 16
1 Then Job answered and said,
| آنگاه ایوب پاسخ داد: |
2 I have heard many such things: miserable comforters [are] ye all.
| من از این حرفها زیاد شنیده‌ام. همهٔ شما تسلی‌دهندگان مزاحم هستید. |
3 Shall vain words have an end? or what emboldeneth thee that thou answerest?
| آیا این سخنان بیهودهٔ شما پایانی ندارد؟ چه کسی شما را مجبور کرده این همه بحث کنید؟ |
4 I also could speak as ye [do: ] if your soul were in my soul’s stead, I could heap up words against you, and shake mine head at you.
| اگر به جای شما بودم من هم می‌توانستم همین حرفها را بزنم و سرم را تکان داده، شما را به باد انتقاد و ریشخند بگیرم. |
5 [But] I would strengthen you with my mouth, and the moving of my lips should asswage [your grief].
| اما این کار را نمی‌کردم، بلکه طوری صحبت می‌کردم که حرفهایم به شما کمکی بکند. سعی می‌کردم شما را تسلی داده، غمتان را برطرف سازم. |
6 Though I speak, my grief is not asswaged: and [though] I forbear, what am I eased?
| هر چه سخن می‌گویم ناراحتی و غصه‌ام کاهش نمی‌یابد. اگر هم سکوت کنم و هیچ حرف نزنم، این نیز درد مرا دوا نخواهد کرد. |
7 But now he hath made me weary: thou hast made desolate all my company.
| خدایا، تو مرا از زندگی خسته کرده و خانواده‌ام را از من گرفته‌ای. |
8 And thou hast filled me with wrinkles, [which] is a witness [against me: ] and my leanness rising up in me beareth witness to my face.
| ای خدا، تو آنچنان مرا در سختیها قرار داده‌ای که از من پوست و استخوانی بیش نمانده است و دوستانم این را دلیل گناهان من می‌دانند. |
9 He teareth [me] in his wrath, who hateth me: he gnasheth upon me with his teeth; mine enemy sharpeneth his eyes upon me.
| خدا مرا به چشم یک دشمن نگاه می‌کند و در خشم خود گوشت بدنم را می‌درد. |
10 They have gaped upon me with their mouth; they have smitten me upon the cheek reproachfully; they have gathered themselves together against me.
| مردم مرا مسخره می‌کنند و دور من جمع شده، به صورتم سیلی می‌زنند. |
11 God hath delivered me to the ungodly, and turned me over into the hands of the wicked.
| خدا مرا به دست گناهکاران سپرده است، به دست آنانی که شرور و بدکارند. |
12 I was at ease, but he hath broken me asunder: he hath also taken [me] by my neck, and shaken me to pieces, and set me up for his mark.
| من در کمال آرامش زندگی می‌کردم که ناگاه خدا گلوی مرا گرفت و مرا پاره‌پاره کرد. اکنون نیز مرا هدف تیرهای خود قرار داده است. |
13 His archers compass me round about, he cleaveth my reins asunder, and doth not spare; he poureth out my gall upon the ground.
| با بی‌رحمی از هر سو تیرهای خود را به سوی من رها می‌کند و بدن مرا زخمی می‌سازد. |
14 He breaketh me with breach upon breach, he runneth upon me like a giant.
| او مانند یک جنگجو پی‌درپی به من حمله می‌کند. |
15 I have sewed sackcloth upon my skin, and defiled my horn in the dust.
| لباس ماتم پوشیده، به خاک ذلت نشسته‌ام. |
16 My face is foul with weeping, and on my eyelids [is] the shadow of death;
| از بس گریه کرده‌ام چشمانم سرخ شده و تاریکی بر دیدگانم سایه افکنده است. |
17 Not for [any] injustice in mine hands: also my prayer [is] pure.
| ولی من بی‌گناهم و دعایم بی‌ریاست. |
18 O earth, cover not thou my blood, and let my cry have no place.
| ای زمین، خون مرا پنهان نکن؛ بگذار خونم از جانب من بانگ اعتراض برآورد. |
19 Also now, behold, my witness [is] in heaven, and my record [is] on high.
| من شاهدی در آسمان دارم که از من حمایت می‌کند. |
20 My friends scorn me: [but] mine eye poureth out [tears] unto God.
| دوستانم مرا مسخره می‌کنند، ولی من اشکهای خود را در حضور خدا می‌ریزم |
21 O that one might plead for a man with God, as a man [pleadeth] for his neighbour!
| و به او التماس می‌کنم تا مثل شخصی که به حرفهای دوستش گوش می‌دهد، به سخنانم توجه کند. |
22 When a few years are come, then I shall go the way [whence] I shall not return.
| زیرا به‌زودی باید به راهی بروم که از آن بازگشتی نیست. |
