Job 39

1 Knowest thou the time when the wild goats bring forth among the rocks, or hast thou observed the hinds when they fawn?

“Dağ keçilerinin ne zaman doğurduğunu biliyor musun? Geyiklerin yavruladığı zamanı sen mi gözlüyorsun?

2 Hast thou numbered the months of their conceiving, or knowest thou the time when they bring forth?

Sen mi sayıyorsun doğuruncaya dek geçirdikleri ayları? Doğurdukları zamanı biliyor musun?

3 They bow themselves to bring forth young, and they cast them, and send forth roarings.

Çöküp yavrularını doğurur, Kurtulurlar sancılarından.

4 Their young are weaned and go to feed: they go forth, and return not to them.

Güçlenir, kırda büyür yavrular, Gider, bir daha dönmezler.

5 Who hath sent out the wild ass free, and who hath loosed his bonds?

“Kim yaban eşeğini başı boş gönderdi, Kim bağlarını çözdü?

6 To whom I have given a house in the wilderness, and his dwellings in the barren land.

Yurt olarak ona bozkırı, Barınak olarak tuzlayı verdim.

7 He scorneth the multitude of the city, he heareth not the cry of the driver.

Kentteki kargaşaya güler o, Sürücünün bağırdığını duymaz.

8 He looketh round about the mountains of his pasture, and seeketh for every green thing.

Otlamak için tepeleri dolaşır, Yeşillik arar.

9 Shall the rhinoceros be willing to serve thee, or will he stay at thy crib?

“Yaban öküzü sana kulluk etmek ister mi? Geceyi senin yemliğinin yanında geçirir mi?

10 Canst thou bind the rhinoceros with thy thong to plough, or will he break the clods of the valleys after thee?

Sabanla yarık açsın diye ona bağ vurabilir misin? Arkanda, ovalarda tırmık çeker mi?

11 Wilt thou have confidence in his great strength, and leave thy labours to him?

Çok güçlü diye ona bel bağlayabilir misin? Ağır işini ona bırakabilir misin?

12 Wilt thou trust him that he will render thee the seed, and gather it into thy barnfloor?

Ekinini getireceğine, Buğdayını harman yerinde toplayacağına güvenir misin?

13 The wing of the ostrich is like the wings of the heron, and of the hawk.

“Devekuşunun kanatları sevinçle dalgalanır, Ama leyleğin kanatları ve tüyleriyle kıyaslanamaz.

14 When she leaveth her eggs on the earth, thou perhaps wilt warm them in the dust.

Devekuşu yumurtalarını yere bırakır, Onları kumda ısıtır,

15 She forgetteth that the foot may tread upon them, or that the beasts of the field may break them.

Ayak altında ezilebileceklerini, Yabanıl hayvanlarca çiğnenebileceklerini düşünmez.

16 She is hardened against her young ones, as though they were not hers, she hath laboured in vain, no fear constraining her.

Yavrularına sert davranır, kendinin değilmiş gibi, Çektiği zahmetin boşa gideceğine üzülmez.

17 For God hath deprived her of wisdom, neither hath he given her understanding.

Çünkü Tanrı ona bilgelik bağışlamamış, Anlayıştan pay vermemiştir.

18 When time shall be, she setteth up her wings on high: she scorneth the horse and his rider.

Yine de koşmak için kabarınca Ata ve binicisine güler.

19 Wilt thou give strength to the horse, or clothe his neck with neighing?

“Sen mi ata güç verdin, Dalgalanan yeleyi boynuna giydirdin?

20 Wilt thou lift him up like the locusts? the glory of his nostrils is terror.

Sen misin onu çekirge gibi sıçratan, Gururlu kişnemesiyle korku saçtıran?

21 He breaketh up the earth with his hoof, he pranceth boldly, he goeth forward to meet armed men.

Ayakları toprağı şiddetle eşer, Gücünden ötürü sevinçle coşar, Savaşçının üstüne yürür.

22 He despiseth fear, he turneth not his back to the sword,

Korkuya güler, hiçbir şeyden yılmaz, Kılıç önünde geri adım atmaz.

23 Above him shall the quiver rattle, the spear and shield shall glitter.

Ok kılıfı, parıldayan mızrak ve pala Üzerinde takırdar atın.

24 Chasing and raging he swalloweth the ground, neither doth he make account when the noise of the trumpet soundeth.

Coşku ve heyecanla uzaklıkları yutar, Boru çalınca duramaz yerinde.

25 When he heareth the trumpet he saith: Ha, ha: he smelleth the battle afar off, the encouraging of the captains, and the shouting of the army.

Boru çaldıkça, ‘Hi!’ diye kişner, Savaş kokusunu, komutanların gürleyen sesini, Savaş çığlıklarını uzaklardan duyar.

26 Doth the hawk wax feathered by thy wisdom, spreading her wings to the south?

“Atmaca senin bilgeliğinle mi süzülüyor, Kanatlarını güneye doğru açıyor?

27 Will the eagle mount up at thy command, and make her nest in high places?

Kartal senin buyruğunla mı yükseliyor, Yuvasını yükseklere kuruyor?

28 She abideth among the rocks, and dwelleth among cragged flints, and stony hills, where there is no access.

Uçurum kenarlarında konaklıyor, Sivri kayalar onun kalesi.

29 From thence she looketh for the prey, and her eyes behold afar off.

Oradan gözetliyor yiyeceğini, Gözleri avını uzaktan seçiyor.

30 Her young ones shall suck up blood: and wheresoever the carcass shall be, she is immediately there.

Onun yavruları kanla beslenir, Leşler neredeyse, o da oradadır.”