Job 30
1 But now they that are younger than I have me in derision, whose fathers I would have disdained to set with the dogs of my flock.
Ita, dagiti ub-ubing ngem siak ket awan ti ar-aramidenda no di ti manglais kaniak- dagitoy nga agtutubo a dagiti ammada ket pinagkedkedak koma nga agtrabaho a kadua dagiti asok iti arbanko.
2 Yea, whereto [should] the strength of their hands [profit] me, [men] in whom vigour hath perished?
Pudno, ti kinapigsa dagiti ima ti amada, kasano koma a natulongandak - dagiti lallaki a ti kinapigsa ti kinalakayda ket napukawen?
3 Withered up through want and hunger, they flee into waste places long since desolate and desert:
Narapisda gapu iti kinapanglaw ken bisin; nagkibkibda iti namaga a daga idiay kasipngetan ti let-ang ken iti disso nga awan matagtagitaona.
4 They gather the salt-wort among the bushes, and the roots of the broom for their food.
Nagpag-utda kadagiti naraboy a mulmula; dagiti ramut ti buyboy ti nagbalin a taraonda.
5 They are driven forth from among [men] — they cry after them as after a thief —
Napapanawda manipud kadagiti tattao a nangpukkaw kadakuada, a kasla iti panangpukkaw iti maysa a tao iti agtatakaw.
6 To dwell in gloomy gorges, in caves of the earth and the rocks:
Isu a nagnaedda kadagiti tanap nga asideg iti karayan, kadagiti rukib ken kadagiti dadakkel a bato.
7 They bray among the bushes; under the brambles they are gathered together:
Aggaraigida a kasla kadagiti asno iti nagbabaetan dagiti naraboy a mulmula; naguummongda iti sirok dagiti narabuy a mulmula.
8 Sons of fools, and sons of nameless sires, they are driven out of the land.
Kaputotan ida dagiti maag, wen, dagiti awan serserbina a tattao; napapanawda iti daga babaen kadagiti saplit.
9 And now I am their song, yea, I am their byword.
Ngem ita, pinagbalindak dagiti annakda a lallaki a pakasaritaan para iti kanta ti panglais; pudno, maysaak itan a paga-angawan kadakuada.
10 They abhor me, they stand aloof from me, yea, they spare not to spit in my face.
Karuroddak ken ad-adaywandak; kanayonda a tuptupraan ti rupak.
11 For he hath loosed my cord and afflicted me; so they cast off the bridle before me.
Ta pinugsat ti Dios ti tali ti panak ket pinarigatnak, ken isu a napukaw amin ti panagteppel dagitoy a tattao iti sangoanak.
12 At [my] right hand rise the young brood; they push away my feet, and raise up against me their pernicious ways;
Iti makannawan nga imak ken tumakder dagiti naranggas a tattao; pappapanawendak ken igabsuonda kaniak dagiti wagas ti panangdadaelda.
13 They mar my path, they set forward my calamity, without any to help them;
Daddadaelenda ti dalanko; iyas-asidegda ti didigra kaniak, lallaki nga awan ti uray maysa a manganawa kadakuada.
14 They come in as through a wide breach: amid the confusion they roll themselves onward.
Umaydak darupen a kasla maysa nga armada manipud iti nalawa nga abot iti pader ti siudad; itulidda dagiti bagbagida kaniak iti katingngaan ti pannakadadael.
15 Terrors are turned against me; they pursue mine honour as the wind; and my welfare is passed away like a cloud.
Ti buteng ti nanglapunos kaniak; naipanaw ti dayawko a kasla intayab ti angin; napukaw ti kinarang-ayko a kasla ulep.
16 And now my soul is poured out in me; days of affliction have taken hold upon me.
Ita, maibukbukbok ti biagko manipud iti kaunggak; dagiti aldaw ti panagsagsagaba ti nangtengngel kaniak.
17 The night pierceth through my bones [and detacheth them] from me, and my gnawing pains take no rest:
Iti rabii, agut-ot dagiti tulangko; saan a sumardeng ti ut-ot a kasla mangkibkibkib kaniak.
18 By their great force they have become my raiment; they bind me about as the collar of my coat.
Ginammatan ti kinapigsa ti Dios ti pagan-anayko; naiputipot daytoy kaniak a kasla iti kwelyo ti nagayad a pagan-anayko.
19 He hath cast me into the mire, and I have become like dust and ashes.
Impalladawnak iti kapitakan; nagbalinak a kasla tapok ken dapu.
20 I cry unto thee, and thou answerest me not; I stand up, and thou lookest at me.
Immasugak kenka, O Dios, ngem dinak sungsungbatan; timmakderak, ket kimmitaka laeng kaniak.
21 Thou art changed to a cruel one to me; with the strength of thy hand thou pursuest me.
Nagbaliwkan ket nagbalinka a naulpit kaniak; babaen iti bileg ti imam, pinarigatnak.
22 Thou liftest me up to the wind; thou causest me to be borne away, and dissolvest my substance.
Impangatonak iti angin ket impallatoknak daytoy; dinadaelnak iti bagio.
23 For I know that thou wilt bring me to death, and into the house of assemblage for all living.
Ta ammok nga ipannakto iti patay, ti balay a nakaitudingan ti amin a sibibiag.
24 Indeed, no prayer [availeth] when he stretcheth out [his] hand: though they cry when he destroyeth.
Nupay kasta, awan kadi ti tao a mangiyunnat iti imana a dumawat iti tulong no matinnag isuna? Awan kadi ti mariribukan a tao a dumawat iti tulong?
25 Did not I weep for him whose days were hard? was not my soul grieved for the needy?
Saanak kadi a nagsangit para kenkuana a mariribukan? Saanak kadi a nagladingit para iti agkasapulan a tao?
26 For I expected good, and there came evil; and I waited for light, but there came darkness.
Idi nagbirukak ti naimbag, ket dakes ti dimteng; idi nagurayak iti lawag, kinasipnget ketdi ti dimteng.
27 My bowels well up, and rest not; days of affliction have confronted me.
Mariribukan ti pusok ken saan nga agtalna; dimteng kaniak dagiti aldaw ti pannakaparigat.
28 I go about blackened, but not by the sun; I stand up, I cry in the congregation.
Ngimmisiten ti kudilko ngem saan a gapu iti init; nagtakderak iti taripnong ket dimmawatak iti tulong.
29 I am become a brother to jackals, and a companion of ostriches.
Kakabsatdak dagiti atap nga aso a kadua dagiti kullaaw.
30 My skin is become black [and falleth] off me, and my bones are parched with heat.
Nangisit ti kudilko ken agregregda manipud iti bagik; kasla napuoran dagiti tulangko gapu iti pudot.
31 My harp also is [turned] to mourning, and my pipe into the voice of weepers.
Ngarud, ti arpak ket nakatono kadagiti kanta a pangladingit, ti plautak a para iti panagkanta dagiti agdungdung-aw.
