Job 29
1 And Job again took up the word and said,
Mipadayon sa pagsulti si Job ug miingon,
2 If only I might again be as I was in the months which are past, in the days when God was watching over me!
“O, unta anaa ako sa mga nilabay nga mga bulan sa dihang giamuma pa ako sa Dios,
3 When his light was shining over my head, and when I went through the dark by his light.
sa dihang ang iyang lampara misidlak sa akong ulohan, ug sa dihang naglakaw ako sa kangitngit pinaagi sa iyang kahayag.
4 As I was in my flowering years, when my tent was covered by the hand of God;
O, unta anaa ako sa panahon nga ako hinog sa dihang ang pagpakighigala sa Dios anaa sa akong tolda,
5 While the Ruler of all was still with me, and my children were round me;
sa dihang ang Labawng Makagagahom uban pa kanako, ug ang akong mga anak naglibot pa kanako,
6 When my steps were washed with milk, and rivers of oil were flowing out of the rock for me.
sa dihang ginahugasan ug mantikilya ang akong dalan, ug ang bato nagbubo kanako ug mga tubod sa lana!
7 When I went out of my door to go up to the town, and took my seat in the public place,
Sa dihang migawas ako sa ganghaan sa siyudad, sa dihang milingkod ako dapit sa plasa sa siyudad,
8 The young men saw me, and went away, and the old men got up from their seats;
ang mga batan-ong lalaki nakakita kanako ug mipadaplin gikan kanako sa pagtahod, ug ang mga hamtong nga mga tawo mibarog alang kanako.
9 The rulers kept quiet, and put their hands on their mouths;
Mihunong pagsulti ang mga prinsipe sa dihang miabot ako; ug gisampongan nila ang ilang mga baba pinaagi sa ilang mga kamot.
10 The chiefs kept back their words, and their tongues were joined to the roofs of their mouths.
Ang mga tingog sa bantogang mga tawo daw hunghong, ug ang ilang dila nipilit sa ibabaw sa ilang alingagngag.
11 For when it came to their ears, men said that I was truly happy; and when their eyes saw, they gave witness to me;
Human nila nadungog ang akong gisulti, gipanalanginan nila ako; human nila ako nakita, gitagaan nila ako ug pagsaksi ug giuyonan nila ako,
12 For I was a saviour to the poor when he was crying for help, to the child with no father, and to him who had no supporter.
tungod kay giluwas ko ang mga tawong kabos nga nagpakitabang, ug kadtong mga walay amahan usab, nga wala gayo'y makatabang kaniya.
13 The blessing of him who was near to destruction came on me, and I put a song of joy into the widow's heart.
Ang panalangin niadtong hapit na mamatay miabot kanako; ako ang hinungdan nganong nagkanta sa kalipay ang mga biyuda sa ilang kasingkasing.
14 I put on righteousness as my clothing, and was full of it; right decisions were to me a robe and a head-dress.
Gisul-ob ko ang pagkamatarong, ug gibisthan ako niini; ang akong katarong sama sa usa ka kupo ug purong sa ulo.
15 I was eyes to the blind, and feet to him who had no power of walking.
Ako ang mga mata sa mga buta nga tawo; ug ako ang tiil sa mga tawo nga bakol.
16 I was a father to the poor, searching out the cause of him who was strange to me.
Amahan ako sa mga tawo nga timawa; ug akong gisusi ang kaso sa uban bisan ug wala ko sila mailhi.
17 By me the great teeth of the evil-doer were broken, and I made him give up what he had violently taken away.
Gibuak nako ang panga sa tawong dili matarong; gikuha nako ang biktima gikan sa iyang mga ngipon.
18 Then I said, I will come to my end with my children round me, my days will be as the sand in number;
Unya miingon ako, 'Mamatay ako sa akong salag; ug padaghanon ko ang akong mga adlaw sama sa balas sa baybayon.
19 My root will be open to the waters, and the night mist will be on my branches,
Ang akong ugat nagkatag sa katubigan, ug ang yamog sa tibuok gabii anaa sa akong mga sanga.
20 My glory will be ever new, and my bow will be readily bent in my hand.
Ang pagtahod kanako kanunay nga bag-o, ug ang akong kusog sama sa usa ka bag-ong pana sa akong kamot.
21 Men gave ear to me, waiting and keeping quiet for my suggestions.
Naminaw ang mga tawo kanako; naghulat sila kanako; nagpabilin sila nga hilom aron sa pagpaminaw sa akong mga tambag.
22 After I had said what was in my mind, they were quiet and let my words go deep into their hearts;
Sa dihang nahuman na ako sa pagpamulong; wala na silay ikasulti pa; ang akong mga pulong daw tubig nga gibubo diha kanila.
23 They were waiting for me as for the rain, opening their mouths wide as for the spring rains.
Kanunay silang naghulat kanako sama nga naghulat sila sa ulan; ilang ginganga ug dako ang ilang baba aron sa pag-inom sa akong mga pulong, sama sa ilang ginabuhat kung mag-ulan.
24 I was laughing at them when they had no hope, and the light of my face was never clouded by their fear.
Mipahiyom ako kanila sa dihang wala sila magdahom niini; ug wala nila gisalikway ang kahayag sa akong panagway.
25 I took my place as a chief, guiding them on their way, and I was as a king among his army. ...
Ako ang nagpili sa ilang dalan ug milingkod ingon nga ilang pangulo; nagpuyo ako ingon nga hari sa iyang kasundalohan; sama sa usa ka maghuhupay sa mga nagbangotan sa lamay.
