Psalms 104
1 Bless the LORD, my soul. The LORD, my God, you are very great. You are clothed with honor and majesty.
| ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! ای یهوه خدای من توبی نهایت عظیم هستی! به عزت و جلال ملبس هستی. | ۱ |
2 He covers himself with light as with a garment. He stretches out the heavens like a curtain.
| خویشتن را به نور مثل ردا پوشانیده‌ای. | ۲ |
3 He lays the beams of his rooms in the waters. He makes the clouds his chariot. He walks on the wings of the wind.
| آن که غرفات خود را بر آبها بنا کرده است و ابرها رامرکب خود نموده و بر بالهای باد می‌خرامد. | ۳ |
4 He makes his messengers winds, and his servants flames of fire.
| فرشتگان خود را بادها می‌گرداند و خادمان خود را آتش مشتعل. | ۴ |
5 He laid the foundations of the earth, that it should not be moved forever.
| که زمین را بر اساسش استوار کرده، تا جنبش نخورد تا ابدالاباد. | ۵ |
6 You covered it with the deep as with a cloak. The waters stood above the mountains.
| آن رابه لجه‌ها مثل ردا پوشانیده‌ای، که آبها بر کوههاایستاده‌اند. | ۶ |
7 At your rebuke they fled. At the voice of your thunder they hurried away.
| از عتاب تو می‌گریزند. از آواز رعدتو پراکنده می‌شوند. | ۷ |
8 The mountains rose, the valleys sank down, to the place which you had assigned to them.
| به فراز کوهها برمی آیند، وبه همواریها فرود می‌آیند، به مکانی که برای آنهامهیا ساخته‌ای. | ۸ |
9 You have set a boundary that they may not pass over, that they do not turn again to cover the earth.
| حدی برای آنها قرار داده‌ای که از آن نگذرند و برنگردند تا زمین را بپوشانند. | ۹ |
10 He sends springs into the valleys. They run among the mountains.
| که چشمه‌ها را در وادیها جاری می‌سازد تا درمیان کوهها روان بشوند. | ۱۰ |
11 They give drink to every animal of the field. The wild donkeys quench their thirst.
| تمام حیوانات صحرارا سیراب می‌سازند تا گورخران تشنگی خود رافرو نشانند. | ۱۱ |
12 The birds of the sky nest by them. They sing among the branches.
| بر آنها مرغان هوا ساکن می‌شوند واز میان شاخه‌ها آواز خود را می‌دهند. | ۱۲ |
13 He waters the mountains from his rooms. The earth is filled with the fruit of your works.
| او ازغرفات خود کوهها را سیراب می‌کند و از ثمرات اعمال تو زمین سیر می‌شود. | ۱۳ |
14 He causes the grass to grow for the livestock, and plants for man to cultivate, that he may produce food out of the earth:
| نباتات را برای بهایم می‌رویاند و سبزه‌ها رابرای خدمت انسان، و نان را از زمین بیرون می‌آورد. | ۱۴ |
15 wine that makes the heart of man glad, oil to make his face to shine, and bread that strengthens man’s heart.
| و شراب را که دل انسان را شادمان می‌کند، و چهره او را به روغن شاداب می‌سازد ودل انسان را به نان قوی می‌گرداند. | ۱۵ |
16 The LORD’s trees are well watered, the cedars of Lebanon, which he has planted,
| درختان خداوند شادابند، یعنی سروهای آزاد لبنان که غرس کرده است، | ۱۶ |
17 where the birds make their nests. The stork makes its home in the cypress trees.
| که در آنها مرغان آشیانهای خود را می‌گیرند و اما صنوبر خانه لق لق می‌باشد. | ۱۷ |
18 The high mountains are for the wild goats. The rocks are a refuge for the rock badgers.
| کوههای بلند برای بزهای کوهی و صخره هابرای یربوع ملجاء است. | ۱۸ |
19 He appointed the moon for seasons. The sun knows when to set.
| ماه را برای موسمهاساخت و آفتاب مغرب خود را می‌داند. | ۱۹ |
20 You make darkness, and it is night, in which all the animals of the forest prowl.
| تاریکی می‌سازی و شب می‌شود که در آن همه حیوانات جنگلی راه می‌روند. | ۲۰ |
21 The young lions roar after their prey, and seek their food from God.
| شیربچگان برای شکار خود غرش می‌کنند و خوراک خویش را از خدا می‌جویند. | ۲۱ |
22 The sun rises, and they steal away, and lie down in their dens.
| چون آفتاب طلوع می‌کند جمع می‌شوند و در بیشه های خودمی خوابند. | ۲۲ |
23 Man goes out to his work, to his labor until the evening.
| انسان برای عمل خود بیرون می‌آید و به جهت شغل خویش تا شامگاه. | ۲۳ |
24 LORD, how many are your works! In wisdom, you have made them all. The earth is full of your riches.
| ای خداوند اعمال تو چه بسیار است. جمیع آنها را به حکمت کرده‌ای. زمین از دولت تو پر است. | ۲۴ |
25 There is the sea, great and wide, in which are innumerable living things, both small and large animals.
| و آن دریای بزرگ و وسیع الاطراف نیز که در آن حشرات از حد شماره زیاده‌اند و حیوانات خرد و بزرگ. | ۲۵ |
26 There the ships go, and leviathan, whom you formed to play there.
| و در آن کشتیها راه می‌روند و آن لویاتان که به جهت بازی کردن در آن آفریده‌ای. | ۲۶ |
27 These all wait for you, that you may give them their food in due season.
| جمیع اینها از تو انتظارمی کشند تا خوراک آنها را در وقتش برسانی. | ۲۷ |
28 You give to them; they gather. You open your hand; they are satisfied with good.
| آنچه را که به آنها می‌دهی، فرا می‌گیرند. دست خود را باز می‌کنی، پس از چیزهای نیکو سیرمی شوند. | ۲۸ |
29 You hide your face; they are troubled. You take away their breath; they die and return to the dust.
| روی خود را می‌پوشانی پس مضطرب می‌گردند. روح آنها را قبض می‌کنی، پس می‌میرند و به خاک خود برمی گردند. | ۲۹ |
30 You send out your Spirit and they are created. You renew the face of the ground.
| چون روح خود را می‌فرستی، آفریده می‌شوند و روی زمین را تازه می‌گردانی. | ۳۰ |
31 Let the LORD’s glory endure forever. Let the LORD rejoice in his works.
| جلال خداوند تا ابدالاباد است. خداوند ازاعمال خود راضی خواهد بود. | ۳۱ |
32 He looks at the earth, and it trembles. He touches the mountains, and they smoke.
| که به زمین نگاه می‌کند و آن می‌لرزد. کوهها را لمس می‌کند، پس آتش فشان می‌شوند. | ۳۲ |
33 I will sing to the LORD as long as I live. I will sing praise to my God while I have any being.
| خداوند را خواهم سرایید تا زنده می‌باشم. برای خدای خود تسبیح خواهم خواند تا وجود دارم. | ۳۳ |
34 Let my meditation be sweet to him. I will rejoice in the LORD.
| تفکر من او رالذیذ بشود و من در خداوند شادمان خواهم بود. | ۳۴ |
35 Let sinners be consumed out of the earth. Let the wicked be no more. Bless the LORD, my soul. Praise the LORD!
| گناهکاران از زمین نابود گردند و شریران دیگر یافت نشوند. ای جان من، خداوند را متبارک بخوان! هللویاه! | ۳۵ |
