Psalmen 78

1 Een leerdicht van Asaf. Luister naar mijn onderrichting, mijn volk, Geef acht op de woorden van mijn mond;

Asafa pamācība. Klausiet, mani ļaudis, manu mācību, atgrieziet savas ausis uz manas mutes valodu.

2 Ik ga mijn mond voor een leerdicht openen, Diepzinnige lessen uit oude tijden verkonden!

Es atdarīšu savu muti sakāmos vārdos un izrunāšu līdzības no veciem laikiem.

3 Wat wij hebben gehoord en vernomen, En onze vaders ons hebben verteld,

Ko esam dzirdējuši un zinām, un ko mūsu tēvi mums ir stāstījuši,

4 Dat willen wij niet voor hun kinderen verbergen, Maar het verhalen aan een volgend geslacht: Jahweh’s heerlijke daden en macht, En de wonderen, die Hij deed.

To mēs viņu bērniem neslēpsim, bet izteiksim tiem pēcnākamiem Tā Kunga teicamo slavu un Viņa stiprumu un Viņa brīnumus, ko Viņš darījis.

5 Hij gaf zijn geboden aan Jakob, Schonk aan Israël een wet; Hij beval onze vaderen, ze hun kinderen te leren,

Jo Viņš ir iecēlis liecību iekš Jēkaba un licis bauslību iekš Israēla, ko Viņš mūsu tēviem pavēlējis, to mācīt saviem bērniem.

6 Opdat een volgend geslacht ze zou kennen, En de kinderen, die hun werden geboren, Ze weer aan hun kinderen zouden vertellen.

Ka tie pēcnākamie to zinātu, tie bērni, kas vēl dzims; ka tie celtos un to stāstītu arī saviem bērniem.

7 Zij moesten vertrouwen stellen in God, Niet vergeten Gods werken, zijn geboden onderhouden;

Un ka tie savu cerību liktu uz Dievu un neaizmirstu Dieva darbus, bet sargātu Viņa pavēles;

8 Niet worden als hun vaderen, Een lichtzinnig en opstandig geslacht: Een geslacht, onstandvastig van hart, En trouweloos van geest jegens God.

Un ka tie nebūtu tādi kā viņu tēvi, atkāpēja un pārgalvīga tauta, kas savā sirdī nebija pastāvīga, un kam gars neturējās pie Dieva.

9 Maar Efraïms zonen waren ontrouw als schutters, Die terugtreden op de dag van de strijd.

Efraīma dēli, apbruņoti strēlnieki ar stopiem, atkāpās kaušanas dienā.

10 Ze deden het verbond met God niet gestand, En weigerden, zijn wet te beleven.

Tie neturēja Dieva derību un liedzās staigāt Viņa bauslībā,

11 Ze vergaten zijn machtige werken, De wonderen, die Hij hun had getoond.

Un aizmirsa Viņa darbus un brīnumus, ko Viņš bija parādījis.

12 Toch had Hij ook voor hun vaderen Wondertekenen gewrocht In het land van Egypte, In de vlakte van Sóan:

Viņu tēvu priekšā Viņš darīja brīnumus Ēģiptes zemē, Coana laukā.

13 Hij kliefde de zee en voerde hen er doorheen, Zette de wateren overeind als een dam.

Viņš pāršķīra jūru un lika tiem cauri iet, un pacēla ūdeņus stāvu kā kopu;

14 Hij leidde hen overdag door een wolk, Door een lichtend vuur heel de nacht.

Un vadīja tos ar padebesi dienā un cauri nakti ar uguns gaišumu.

15 Hij spleet in de woestijn de rotsen vaneen, En drenkte de steppen met plassen;

Viņš pāršķēla klintis tuksnesī un tos dzirdināja papilnam kā no dziļumiem.

16 Uit de klippen liet Hij beken ontspringen, En er water uit vloeien bij stromen.

Viņš arī izveda upes no akmens un lika tecēt ūdenim straumēm.

17 Maar ze zondigden opnieuw tegen Hem, En tartten den Allerhoogste in de woestijn;

Taču tie joprojām grēkoja pret Viņu un apkaitināja to Visuaugstāko tuksnesī,

18 Ze stelden God in hun hart op de proef, Door spijs voor hun leeftocht te eisen.

Un kārdināja Dievu savā sirdī, barību prasīdami savai dvēselei,

19 En krenkend spraken ze over God: "Zou God een tafel in de woestijn kunnen dekken?"

Un runāja pret Dievu un sacīja: vai Dievs gan varēs sataisīt galdu tuksnesī?

20 "Zeker, Hij heeft wel de rotsen geslagen, En de steppen met plassen gedrenkt, Zodat er water uit vloeide, En er beken uit stroomden: Maar zal Hij ook brood kunnen schenken, En vlees aan zijn volk kunnen geven?"

Redzi, Viņš gan klinti sitis, ka ūdens iztecējis un upes izplūdušas, vai Viņš arī maizi varēs dot, vai Viņš varēs gādāt gaļu Saviem ļaudīm?

21 Toen Jahweh dit hoorde, Ontstak Hij in gramschap; Er ontbrandde een vuur tegen Jakob, En tegen Israël woedde zijn toorn:

Kad Tas Kungs to dzirdēja, tad tas apskaitās, un uguns iedegās pret Jēkabu, un bardzība cēlās pret Israēli.

22 Omdat ze niet in God geloofden, En niet vertrouwden op zijn hulp.

Tāpēc, ka tie neticēja uz Dievu, nedz cerēja uz Viņa pestīšanu.

23 Toch gaf Hij de wolken daarboven bevel, En ontsloot de poorten des hemels;

Tad Viņš pavēlēja padebešiem augšām un atdarīja debesu durvis,

24 Hij regende manna als spijs op hen neer, En schonk hun het hemelse koren:

Un lika mannai uz tiem līt, ko ēst, un deva tiem labību no debesīm.

25 De mensen aten het brood der engelen, Hij zond hun voedsel tot verzadiging toe.

Ikkurš no tiem ēda debesu maizi, Viņš tiem sūtīja barības papilnam.

26 Hij liet ook aan de hemel de oostenwind waaien, En zweepte de zuidenwind op door zijn kracht:

Viņš lika celties austriņam no debesīm un atveda dienvidus vēju caur savu Spēku,

27 Hij regende vlees als stof op hen neer, Gevleugelde vogels als het zand van de zee;

Un birdināja gaļu uz tiem kā putekļus un spārnainus putnus kā jūras smiltis,

28 Hij liet ze midden in hun legerplaats vallen, En rond hun tenten.

Un lika tiem krist viņu lēģera vidū, visapkārt ap viņu dzīvokļiem.

29 Zij aten, en werden ten volle verzadigd: Hij had hun geschonken, wat ze begeerden;

Tad tie ēda un pārēdās; un Viņš tiem lika notikt pēc viņu kārības.

30 Maar nog was hun lust niet voldaan, en de spijs in hun mond,

Bet pirms tie savu kārību bija pildījuši, kamēr viņu barība vēl bija viņu mutē,

31 Of Gods gramschap barstte tegen hen los; Hij richtte een slachting aan onder hun sterksten, En velde de bloem van Israël neer.

Tad Dieva dusmība pret tiem cēlās un nokāva viņu stipros un nomaitāja Israēla jaunekļus.

32 Ondanks dit alles, bleven ze in hun zonden volharden, En niet aan zijn wonderen geloven.

Par visu to tie taču vēl vairāk grēkoja un neticēja Viņa brīnumiem.

33 Toen liet Hij doelloos hun dagen verlopen, En in ontgoocheling hun jaren.

Tādēļ Tas nobeidza viņu dzīvību nīcībā un viņu gadus ātrā postā.

34 Ze zochten Hem enkel, wanneer Hij ze sloeg; Dan bekeerden ze zich, en vroegen naar God.

Kad Viņš tos kāva, tad tie vaicāja pēc Viņa un atgriezās un steigšus meklēja Dievu,

35 Maar zelfs als ze gedachten, dat God hun Rots was, De allerhoogste God hun Verlosser,

Un atminējās, Dievu esam viņiem par patvērumu, un to visaugstāko Dievu esam viņiem par Pestītāju.

36 Ook dan nog vleiden ze Hem met hun mond, En belogen Hem met hun tong.

Un tie Viņam smaidīja ar savu muti un Viņam meloja ar savu mēli.

37 Neen, hun hart was Hem toch niet verknocht, Ze bleven zijn verbond niet getrouw.

Jo viņu sirds nepastāvēja pie Viņa, un tie nebija uzticīgi Viņa derībā.

38 Maar Hij bleef barmhartig, Vergaf hun de schuld en vernielde ze niet. Hoe dikwijls bedwong Hij zijn toorn, En liet zijn volle gramschap niet woeden:

Bet Viņš bija sirdsžēlīgs un piedeva noziegumu un tos nesamaitāja, bet novērsa dažkārt Savu dusmību un nepamodināja visu Savu bardzību.

39 Hij dacht er aan, dat ze maar vlees zijn, Een zucht; die vervliegt, en niet keert.

Jo Viņš pieminēja, ka tie ir miesa, tā kā vējš, kas aizskrien un atpakaļ negriežas.

40 Hoe dikwijls nog hebben ze in de woestijn Hem verbitterd, En Hem in de steppe gekrenkt;

Cik reiz tie Viņu apkaitināja tuksnesī un Viņu tirināja tai tukšā vietā!

41 Hebben ze God beproefd, Israëls Heilige gegriefd?

Jo tie kārdināja Dievu allaž no jauna un noskumdināja Israēla svēto.

42 Neen, ze dachten niet terug aan de macht van zijn hand, Aan de dag, waarop Hij ze van den vijand verloste.

Tie nepieminēja Viņa roku nedz to dienu, kad Viņš tos no tā spaidītāja izglāba,

43 En toch, wat voor tekenen had Hij in Egypte gedaan, En wonderen in de vlakte van Sóan!

Kad Viņš Savas zīmes parādīja Ēģiptē un Savus brīnumus Coana klajumā,

44 Hun stromen had Hij in bloed veranderd, En hun beken ondrinkbaar gemaakt;

Un pārvērta viņu upes par asinīm un viņu strautus, ka nevarēja dzert,

45 Gulzige muggen op hen afgezonden, En kikvorsen, om ze te gronde te richten.

Un sūtīja starp tiem kukaiņus, kas tos ēda, un vardes, kas tos samaitāja,

46 Hij had hun gewas aan den sprinkhaan gegeven, En aan den schrokker hun vruchten;

Un deva viņu augļus spradžiem, un viņu darbus siseņiem,

47 Hun ranken door hagel vernield, Hun moerbei door ijzel;

Un nomaitāja viņu vīnakokus caur krusu un viņu vīģes kokus ar lieliem krusas gabaliem,

48 Hun vee een prooi der pest gemaakt, Hun kudde een buit der besmetting.

Un nokāva viņu govis ar krusu un viņu sīkos lopus ar zibeņiem,

49 En op henzelf had Hij zijn ziedende gramschap losgelaten, Zijn toorn, zijn woede en kwelling; Verderf-engelen op hen afgezonden, De vrije loop aan zijn gramschap gelaten:

Un uzgāza tiem Savu karsto dusmību, bardzību un postu un bēdas, un uzlaida tiem nelaimes eņģeļus,

50 Hij had ze de dood niet laten ontsnappen, Maar hun leven prijs gegeven aan de pest.

Un deva vaļu Savai dusmībai un neatrāva viņu dvēseles no nāves, un nodeva viņu lopus mērim,

51 Hij had alle eerstgeborenen in Egypte geslagen, De eerstelingen der mannelijke kracht in de tenten van Cham.

Un kāva visus pirmdzimušos Ēģiptē, vīru pirmdzemdinātos Hama dzīvokļos,

52 Maar zijn volk had Hij weggeleid als een kudde, En als schapen door de steppe gevoerd;

Un veda Savus ļaudis kā avis un vadīja tos tuksnesī kā ganāmu pulku,

53 Hij had ze veilig doen gaan, ze behoefden niemand te vrezen: Want de zee had hun vijand bedekt.

Un vadīja tos bez bēdām, ka tie nebijās, bet viņu ienaidniekus jūra apklāja.

54 Zo bracht Hij hen naar zijn heilige grond, Naar de berg, die zijn rechterhand had veroverd.

Un Viņš tos veda Savās svētās robežās, uz šo kalnu, ko Viņa labā roka uzņēmusi.

55 Hij dreef de volkeren voor hen uit, Gaf ze bij lot als erfdeel weg; En in hun tenten liet Hij wonen. Israëls stammen.

Un izdzina viņu priekšā pagānus, un tos izdalīja par mantības daļu un Israēla ciltīm lika dzīvot viņu mājās.

56 Maar ook daar beproefden en tartten ze God, En onderhielden de geboden van den Allerhoogste niet.

Taču tie kārdināja un apkaitināja to visuaugstāko Dievu un neturēja Viņa liecības,

57 Trouweloos vielen ze af als hun vaderen, Wispelturig als een onbetrouwbare boog;

Un atkāpās un atmeta ticību, tā kā viņu tēvi; tie atmuka kā viltīgs stops,

58 Ze tergden Hem door hun offerhoogten, En prikkelden Hem met hun beelden.

Un Viņu apkaitināja ar saviem elku kalniem un to tirināja ar savām bildēm.

59 God merkte het, en ziedde van gramschap, En Israël begon Hem te walgen:

Dievs dzirdēja un apskaitās, un Israēls Tam ļoti rieba.

60 Hij gaf zijn woning in Sjilo prijs, De tent, waar Hij onder de mensen verkeerde;

Un Dievs atstāja to dzīvokli iekš Šīlo, to telti, ko Viņš bija ņēmis par mājas vietu cilvēku starpā.

61 Zijn majesteit gaf Hij gevangen, Zijn glorie in de hand van den vijand.

Un deva viņu spēku cietumā un viņu godību pretinieka rokā;

62 Hij wierp zijn volk ten prooi aan het zwaard, En grimde van toorn op zijn erfdeel:

Un nodeva Savus ļaudis zobenam un apskaitās pret Savu tautu.

63 Zijn jonge mannen werden verteerd door het vuur, Zijn maagden kregen geen huwelijkslied;

Uguns aprija viņu jaunekļus, un viņu jaunavām nedziedāja kāzu dziesmas.

64 Zijn priesters vielen door het zwaard, En zijn weduwen beweenden ze niet.

Viņu priesteri krita caur zobenu, un viņu atraitnes neraudāja.

65 Maar eindelijk ontwaakte de Heer, als iemand die slaapt, En als een krijgsman, bevangen door wijn:

Tad Tas Kungs uzmodās kā viens, kas gulējis, tā kā varonis kliedz, kas vīnu dzēris,

66 Hij sloeg zijn vijanden achteruit, En bracht ze voor eeuwig tot schande.

Un sita Savus pretiniekus no aizmugures, un lika tos kaunā uz mūžīgiem laikiem,

67 Toch bleef Hij de tent van Josef versmaden, En koos de stam van Efraïm niet uit!

Un atmeta Jāzepa dzīvokli, un neizvēlēja Efraīma cilti,

68 Neen, Juda’s stam koos Hij uit, Sions berg, die Hij liefhad;

Bet izvēlēja Jūda cilti, Ciānas kalnu, ko Viņš mīlēja;

69 Hij bouwde zijn heiligdom hoog als de hemel, Vast als de aarde voor eeuwig.

Un uztaisīja Savu svēto vietu kā debes'augstumu, stipru, kā pasauli, ko uz mūžīgiem laikiem radījis.

70 En Hij stelde zijn keuze In David, zijn dienaar! Hij nam hem van de schaapskooien weg,

Un Viņš izredzēja Dāvidu, Savu kalpu, un ņēma to no avju laidariem,

71 En haalde hem van de zogende schapen, Opdat hij Jakob, zijn volk, zou weiden, En Israël, zijn erfdeel.

No zīdītāju avīm Viņš tam lika nākt, ganīt Jēkabu, Savu tautu un Israēli, Savu mantību.

72 Hij heeft ze geweid, rechtschapen van hart, En met bekwame hand ze geleid!

Un viņš tos ganīja ar skaidru sirdi, un tos valdīja ar prātīgu roku.