Spreuken 1
1 Spreuken van Salomon, den zoon van David, Den koning van Israël:
Salamana, Dāvida dēla, Israēla ķēniņa, sakāmie vārdi,
2 Ze leren u kennen wijsheid en tucht, Ze geven u begrip voor verstandige woorden;
Atzīt gudrību un mācību, un saprast prātīgu valodu,
3 Ze voeden u op tot heilzame tucht, Rechtschapenheid, plichtsbesef en oprechtheid.
Pieņemties apdomībā, taisnībā, tiesā un skaidrībā,
4 Aan de onnozelen schenken ze ervaring, Aan jonge mensen doordachte kennis.
Ka tiem vēl nejēgām tiek samaņa, jauniem atzīšana un apdomīgs prāts.
5 Als een wijze ze hoort, zal hij zijn inzicht verdiepen, Een verstandig mens zal er ideeën door krijgen;
Kas gudrs, klausīs un pieaugs mācībā, un kas prātīgs, ņemsies labus padomus,
6 Spreuk en strikvraag zal hij doorzien, De woorden der wijzen en hun problemen.
Ka izprot sakāmus vārdus un mīklas, gudro valodas un viņu dziļos vārdus.
7 Het ontzag voor Jahweh is de grondslag der wijsheid; Maar ongelovigen lachen om wijsheid en tucht.
Tā Kunga bijāšana ir atzīšanas iesākums; gudrību un mācību ģeķi nicina.
8 Mijn zoon, luister dus naar de wenken van uw vader, Sla niet in de wind, wat uw moeder u leerde;
Klausi, mans bērns, sava tēva pārmācībai un nepamet savas mātes mācību;
9 Want het siert uw hoofd als een krans, Uw hals als een snoer.
Jo tas ir jauks krāšņums tavai galvai un zelta rota tavam kaklam.
10 Mijn zoon, als zondaars u willen verleiden, stem niet toe,
Mans bērns, kad grēcinieki tevi vilina, tad neklausi!
11 Als ze u zeggen: Ga met ons mee, Laat ons loeren op bloed, Laat ons zo maar onschuldigen belagen,
Kad tie saka: „Nāc mums līdz, glūnēsim uz asinīm, glūnēsim uz nenoziedzīgo par nepatiesu!
12 Gelijk de onderwereld hen levend verslinden, Als zij, die ten grave dalen, geheel en al; (Sheol h7585)
Kā elle norīsim viņus dzīvus, un sirds skaidrus kā tādus, kas bedrē grimst. (Sheol h7585)
13 Allerlei kostbare schatten zullen we vinden, Onze huizen vullen met buit;
Mēs atradīsim visādas dārgas mantas, pildīsim savus namus ar laupījumu.
14 Ge moogt meeloten in onze kring, Eén buidel zullen we samen delen!
Tava daļa tev būs mūsu starpā, viens pats maks būs mums visiem.“
15 Mijn zoon, ga dan niet met hen mee, En houd uw voet af van hun pad;
Mans bērns, nestaigā vienā ceļā ar tiem; sargi savu kāju no viņu pēdām;
16 Want hun voeten ijlen naar het kwade, En haasten zich, om bloed te vergieten.
Jo viņu kājas skrien uz ļaunu un steidzās asinis izliet.
17 Maar zoals het niet geeft, of het net wordt gespannen, Terwijl alle vogels het zien:
Bet lai arī tīklu izplāta visiem putniem priekš acīm; tas ir par velti!
18 Zo loeren ze slechts op hun eigen bloed, En belagen ze hun eigen leven!
Tā arī viņi glūn uz savām pašu asinīm un glūn uz savu pašu dzīvību.
19 Zo gaat het allen, die uit zijn op oneerlijke winst: Deze beneemt zijn bezitters het leven.
Tā iet visiem, kas plēš netaisnu mantu; kam šī ir, tam tā paņem dzīvību.
20 De wijsheid roept luid in de straten, Op de pleinen verheft ze haar stem;
Dieva gudrība skaņi sauc uz lielceļiem, uz ielām tā paceļ savu balsi;
21 Ze roept op de tinne der muren, En spreekt aan de ingang der poorten:
Tā izsaucās, kur ļaužu vislielais troksnis; kur ieiet pilsētas vārtos, tā runā savu valodu:
22 Hoe lang nog, dommen, blijft gij liever onnozel, Blijven de eigenwijzen verwaand, Willen de dwazen van geen wijsheid horen?
Cik ilgi, nejēgas, jūs mīlēsiet nejēdzību, un smējējiem gribēsies apsmiet, un ģeķi ienīdēs atzīšanu?
23 Keert u tot mijn vermaning; Dan stort ik mijn geest over u uit, En maak u mijn woorden bekend.
Griežaties pie manas mācības! Redzi, es jums došu savu garu un jums darīšu zināmus savus vārdus.
24 Maar zo ge weigert, als ik roep, En niemand er op let, als ik mijn hand verhef;
Tādēļ nu, ka es aicināju, un jūs liedzaties, ka savu roku izstiepju, un nav, kas uzklausa,
25 Zo ge mijn raad geheel en al in de wind slaat, En van mijn vermaning niet wilt weten:
Un jūs visu manu padomu atmetiet un manas pārmācības negribiet;
26 Zal ik lachen, wanneer het u slecht gaat, Zal ik spotten, wanneer uw verschrikking komt als een onweer;
Tādēļ arī es smiešos par jūsu postu, es smiešos, kad jums izbailes uzies,
27 Wanneer uw ongeluk nadert als een orkaan, Wanneer benauwdheid en angst u overvallen!
Kad pār jums izbailes nāks kā auka, un posts jums uzbruks kā vētra, kad briesmas un bailes jums uzies.
28 Dan zal men mij roepen, maar zal ik niet antwoorden, Zal men mij zoeken, maar mij niet vinden!
Tad tie mani sauks, bet es neatbildēšu, tie mani meklēs agri, bet mani neatradīs,
29 Omdat ze van wijsheid niets wilden weten, En het ontzag voor Jahweh niet hebben verkozen,
Tādēļ ka tie atzīšanu ienīdējuši un Tā Kunga bijāšanu nav pieņēmuši.
30 Van mijn raad niets moesten hebben, En al mijn vermaan in de wind hebben geslagen:
Tiem negribējās mana padoma, tie ir nicinājuši visu manu pārmācīšanu;
31 Zullen ze eten de vrucht van hun wandel, Verzadigd worden met wat ze beraamden.
Tādēļ tie ēdīs no sava ceļa augļiem, un būs paēduši no saviem padomiem.
32 Want de onnozelen komen door hun onverschilligheid om, De dwazen storten door hun lichtzinnigheid in het verderf;
Jo nesaprašu nomaldīšanās tos nokauj, un ģeķu pārdrošība tos nomaitā.
33 Maar die naar mij luistert, zal in veiligheid wonen, Bevrijd van de vrees voor de rampen!
Bet kas mani klausa, tas dzīvos droši, un savā mierā tas ļauna nebīsies.
