Job 9
1 Job antwoordde, en sprak:
Job loh koep a doo tih,
2 Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?
A tueng te ka ming tangloeng dae hlanghing he Pathen taengah metlam a tang thai eh?
3 Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;
Amah te oelh ham ngaih cakhaw, anih te thawngkhat ah pakhat long pataeng a doo thai moenih.
4 Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?
A thinko cueih tih a thadueng khaw len rhapsat. A thuung dongah anih taengah unim aka mangkhak?
5 Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;
Tlang khaw haimo coeng tih a thintoek ah amih a maelh te khaw ming uh pawh.
6 Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;
Diklai he a hmuen lamloh tlai tih a tung khaw tuen coeng.
7 Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!
Khomik te a uen tih thoeng pawh, aisi khaw catui tloep a hnah.
8 Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;
Vaan ke amah bueng loh a cueh tih tuitunli kah hmuensang dongah a cawt.
9 Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;
Ning buhol neh airhitbom khaw, tuithim tlungkawt khaw a saii neh.
10 Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!
Khenah tloel duela hno len a saii tih tae lek pawt hil ah khobaerhambae coeng.
11 Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;
Kai taeng long a pah mai akhaw ka hmu pawt tih a tinghil akhaw anih te ka yakming moenih.
12 Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?
Paco cakhaw ulong anih a mael sak? Ulong long anih te, “Balae na saii,” a ti nah?
13 God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!
Pathen tah a thintoek mael pawt tih Rahab aka bom rhoek khaw a hmui, a hmui ah ngam uh.
14 Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?
Te dongah anih aisat te kai loh ka doo thai vetih a taengah ka ol ka coelh thai aya?
15 Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;
Ka tang cakhaw kai lai aka tloek taengah ka doo thai pawt tih rhennah ni ka bih.
16 En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.
Ka khue tih kai n'doo cakhaw ka ol a hnatun tila ka tangnah moenih.
17 Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;
Hlithae neh kai kai m'phop tih lunglilungla la ka tloh ping.
18 Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.
Ka mueihla he mael hamla kai m'pae pawt dae olkhaa ni kai n'kum sak.
19 Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?
Thadueng dongah khaw len rhapsat tih laitloeknah dongah khaw unim kai aka tuentah he?
20 Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!
Ka ka neh ka tang akhaw ka boe hae ni, ka cuemthuek cakhaw ka kawn hae.
21 Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!
Ka cuemthuek dae ka hinglu khaw ka ming pawt tih ka hingnah khaw ka kohnue.
22 Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!
Te dongah pakhat la, “Cuemthuek neh halang khaw amah loh a khah,” a ti.
23 Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;
Rhuihet loh a duek sak buengrhuet kae vaengah ommongsitoe kah noemcainah te a tamdaeng.
24 Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?
Diklai he halang kut ah pae tih a laitloek kah maelhmai te a khuk. Te pawt koinih amah te unim?
25 Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;
Ka khohnin khaw aka yong lakah bawn tih a yong dongah a then khaw hmuh uh pawh.
26 Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.
Sangpho canghlong bangla tinghil tih, atha bangla caak dongah cu.
27 Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,
“Kai he ka kohuetnah ka hnilh pawn eh, ka maelhmai ka hlam saeh lamtah ngaidip saeh,’ ka ti akhaw,
28 Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.
Ka nganboh he boeih ka rhih tih kai nan hmil mahpawh tila ka ming.
29 En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?
Kai ka boe coeng dae balae tih a honghi nen he ka kohnue eh?
30 Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,
Vuelsong tui dongah ka hluk vetih ka kut lunghuem neh ka cil cakhaw,
31 Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.
vaam khuila kai nan nuem hae vetih ka himbai neh kamah khaw n'tuei uh ni.
32 Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!
Hlang he kamah bangla a om pawt dongah anih te ka doo koinih laitloeknah la rhenten m'pawk uh ni.
33 Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;
Mamih laklo ah oltloek tih mamih rhoi soah a kut aka tloeng om pawh.
34 Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:
A cungkui te kai taeng lamloh a khoe mai vetih a mueirhih loh kai n'let sak pawt mako.
35 Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!
Ka thui neh anih ka rhih pawt dae kai he kamah taengah te tlam te ka om moenih.
