Job 41

1 Vangt gij den Krokodil met de angel, Bindt ge hem de tong met koorden vast;

Leviathan te vaih neh na doek tih rhui neh a lai na yueh pah thai a?

2 Steekt ge hem een stok door de neus, Haalt ge een ring door zijn kaken;

A hnarhong ah canghlong na hen thai tih mutlo hling neh a kam na toeh a?

3 Zal hij heel veel tot u smeken, Of lieve woordjes tot u richten?

Nang ham tah huithuinah loh puh vetih nang taengah a mongkawt la cal mai aya?

4 Zal hij een contract met u sluiten, En neemt ge hem voorgoed in uw dienst;

Nang taengah paipi a saii vetih anih te kumhal kah sal la na loh aya?

5 Kunt ge met hem als met een vogeltje spelen, Bindt ge hem voor uw dochtertjes vast;

Anih te vaa bangla na luem puei vetih anih te na hula hamla na khih pa aya?

6 Kunnen uw makkers hem verhandelen, En onder de venters verdelen?

Anih ham te thimpom rhoek tael uh thae vetih Kanaan laklo ah a paekboe uh aya?

7 Kunt ge zijn huid met spiesen beplanten, Zijn kop met een vissersharpoen?

A vin dongah palaphae neh, a lu dongah nga khohcung neh na bae sak thai a?

8 Probeer eens, de hand op hem te leggen, Maar denk aan de strijd; ge doet het zeker niet weer,

Anih soah na kut tloeng lamtah poek laeh. Caemtloeknah khaw na koei voel mahpawh.

9 Want uw hoop komt vast bedrogen uit! Reeds bij zijn aanblik wordt men neergeslagen

A ngaiuepnah khaw a laithae ni te. A mueimae mah a hut tang aya?

10 Er is niemand vermetel genoeg, hem te wekken. Wie houdt voor hem stand,

Anih a haeng ham khaw a muen aih bal moenih. Te dongah ka mikhmuh ah aka pai thai te unim?

11 Wie treedt tegen hem op, en blijft ongedeerd: Onder de ganse hemel Is er niet één!

Kai n'doe bangla unim ka thuung eh? Vaan hmui kah boeih te kamah kah ni.

12 Ik wil niet zwijgen over zijn leden, Maar spreken over zijn nooit geëvenaarde kracht.

Amah ham bueng pawt tih a olsai neh thayung thamal ol khaw, a phu dongkah a sakthen khaw ka phah ni.

13 Wie heeft ooit zijn kleed opgelicht, Is doorgedrongen tussen zijn dubbel kuras?

A pueinak te a hmai la ulong poelyoe pah. Kamrhui rhaepnit neh anih te ulong a paan?

14 Wie opent de dubbele deur van zijn muil; Rondom zijn tanden verschrikking!

A maelhmai kah thohkhaih te ulong a ong eh? A no khaw mueirhih la pin om.

15 Zijn rug is als rijen van schilden, Die als een muur van steen hem omsluiten

A lip photling a hoemnah khaw kutbuen neh a caek la a khaih.

16 Het een ligt vlak naast het ander, Geen tocht kan er door;

Khat te khat taengla tawn uh tih a laklo ah yilh khaw hue pawh.

17 Ze grijpen aan elkander vast, En sluiten onscheidbaar aaneen.

Hlang he a manuca taengah balak tih a tuuk uh daengah ni a pam uh pawh.

18 Door zijn niezen danst het licht, Zijn ogen zijn als de wimpers van het morgenrood;

A ikthi loh vangnah a thangthen tih a mik khaw mincang khosaeng banghui ni.

19 Uit zijn muil steken toortsen, En schieten vuurvonken uit;

A ka lamkah hmaithoi thoeng tih hmai hli coe.

20 Er stijgt rook uit zijn neusgaten op, Als uit een dampende en ziedende ketel.

A hnarhong lamkah hmaikhu khaw voh neh canghlong a yawn bangla thoeng.

21 Zijn adem zet kolen in vuur, Uit zijn bek stijgen vlammen omhoog;

A hinglu loh hmai-alh a tak sak tih a ka lamloh hmaihluei thoeng.

22 In zijn nek zetelt kracht, Ontsteltenis danst voor hem uit;

A rhawn ah a sarhi naeh tih a mikhmuh ah rhihnah loh malawk.

23 Zijn vleeskwabben sluiten stevig aaneen, Onbeweeglijk aan hem vastgegoten;

A saa laep te a pum dongah malh kap tih khok pawh.

24 Zijn hart is vast als een kei, Hecht als een onderste molensteen:

A lungbuei te lungto bangla ning tih a dangkah phaklung bangla ning.

25 Voor zijn majesteit sidderen de baren Trekken de golven der zee zich terug.

A boeimang vaengah tah tholh pocinah khui lamloh Pathen taengah bakuep uh.

26 Het zwaard, dat hem treft, is er niet tegen bestand, Geen lans, geen speer en geen schicht.

Anih aka kae cunghang neh caai khaw, lungsong neh caempho khaw a thoh moenih.

27 Hij rekent het ijzer voor stro, Voor vermolmd hout het koper;

Thi te cangkong bangla, rhohum khaw keet thing bangla a poek.

28 Geen pijlen jagen hem op de vlucht, Slingerstenen zijn hem maar kaf;

Liva capa loh anih a yong sak moenih. Payai lungto pataeng anih taengah tah divawt la poeh.

29 Een werpspies schijnt hem een riet, Hij lacht om het suizen der knots.

Caemboh te divawt bangla a poek tih soe kah hinghuennah te a nueih thil.

30 Onder zijn buik zitten puntige scherven, Als een dorsslee krabt hij ermee op het slijk;

A hmui ah paikaek paihat la om dae tangnong soah sui a hnil.

31 Hij doet de afgrond koken als een ketel, Verandert de zee in een wierookpan;

A laedil te am bangla a tlawk sak tih tuitunli te anhoi bangla a khueh.

32 Achter hem aan een lichtend spoor, Als had de afgrond zilveren lokken.

A hnukah a hawn a phi sak tih tuidung khaw sampok bangla a poek.

33 Zijns gelijke is er op aarde niet; Geschapen, om niemand te vrezen;

Paepnah om kolla a saii dongah laipi dongah anih aka tluk a om moenih.

34 Op al wat trots is, ziet hij neer, Hij is koning over alle verscheurende beesten!

Aka sang boeih te a hmuh. Amah tah hlang oek koca boeih sokah manghai ni,” a ti nah.