Job 39
1 Kent gij de tijd, waarop de gemzen springen, Neemt gij het jongen der hinden waar;
Thaelpang kah sathai a piil tue na ming tih sayuk a rhai na dawn a?
2 Telt gij de maanden van haar dracht, Bepaalt gij de dag, dat zij werpen?
Hla a cup la na tae tih a piil tue na ming a?
3 Ze krommen zich, drijven haar jongen uit, En haar weeën zijn heen;
A ca rhoek loh a koisu uh tih a huel daengah a bungtloh loh a hlah.
4 Haar jongen worden sterk, groeien op in de steppe, Lopen weg, en keren niet tot haar terug!
A ca a man uh te cangpai neh rhoeng tih a caeh uh phoeiah tah amih taengla mael uh pawh.
5 Wie heeft den woudezel in vrijheid gelaten, Wie dien wilde de boeien geslaakt,
Sayalh la kohong marhang aka hlah te unim? Laak lueng kah kuelrhui aka hlam te unim?
6 Hem, wien Ik de woestijn tot woning gaf, De zilte steppe tot verblijf;
A im te kolken la, a dungtlungim te lungkaehlai la ka khueh.
7 Die spot met het lawaai van de stad, Die zich niet stoort aan het razen der drijvers;
Khorha kah hlangping te a lawn tih aka tueihno kah pang ol hnatun pawh.
8 Die de bergen als zijn weide doorsnuffelt, En naar al wat groen is, neust.
A luemnah tlang te a cawt tih sulhing boeih te a yoep.
9 Wil de woudos ù dienen, Aan ùw krib overnachten;
Cung loh nang taengah a thohtat hamla a huem vetih na kongduk dongah rhaeh aya?
10 Slaat gij een touw om zijn nek, Egt hij de voren achter ú?
Cung te a rhuivaeh kong ah na pael vetih nang hnukah tuikol te a thoe aya?
11 Vertrouwt ge op hem om zijn geweldige kracht, Laat ge aan hem uw arbeid over;
A thadueng a len dongah a soah na pangtung vetih na thaphu te a taengah na hnoo aya?
12 Rekent ge op hem, om uw oogst te gaan halen, En uw graan op uw dorsvloer te brengen?
Na cangti te a khuen, a khuen vetih na cangtilhmuen a coi ni tila te te na tangnah a?
13 Vrolijk klapwiekt de struis, De moeder van kostbare veren en pennen,
Kalaukva kah phae loh yoka cakhaw bungrho phaemul neh a dii aih nim.
14 Maar die haar eieren stopt in de grond, En ze uitbroeien laat op het zand.
A duei te diklai dongah a hnoo tih laipi khuiah a awp.
15 Ze vergeet, dat een voet ze vertrappen kan, Dat de wilde beesten ze kunnen verpletteren;
A kho loh a hep te a hnilh tih kohong mulhing long khaw te te a til.
16 Ze is hard voor haar jongen, alsof het de hare niet zijn, Het deert haar niet, al is haar moeite vergeefs:
A ca rhoek te amah kah pawt bangla a hit sak tih a poeyoek la a thaphu te birhihnah pawh.
17 Want God heeft haar de wijsheid onthouden, Geen verstand haar geschonken.
Pathen loh anih te cueihnah a hnilh sak tih a taengah yakmingnah tael pah pawh.
18 Toch rent ze weg, zodra de boogschutters komen, En spot met het paard en zijn ruiter!
Hmuensang la a phuel uh tue vaegah tah marhang neh a sokah aka ngol te a nueih thil.
19 Geeft gij het paard zijn heldenmoed, Hebt gij zijn nek met kracht bekleed;
Marhang taengah thayung thamal na paek a? A rhawn te a hnoo neh na thing pah a?
20 Laat gij als een sprinkhaan het springen, Laat gij het hinniken, geweldig en fier?
Anih te kaisih bangla na pet sak a? A phit vaengkah mueithennah khaw mueirhih la poeh.
21 Het draaft door het dal, het juicht in zijn kracht, En stormt op de wapenen aan;
Tuikol te a phuet uh vaengah thadueng neh a ngaingaih lungpok haica doe hamla pawk.
22 Het spot met angst, wordt nimmer vervaard, En deinst niet terug voor het zwaard.
Rhihnah te a nueih thil tih a rhihyawp pawt dongah cunghang ha lamloh a mael moenih.
23 Boven op zijn rug rammelt de koker met pijlen, Bliksemt de lans en de speer;
A taengah liva a khoek tih caai neh soe kaw hmaihluei la om.
24 Ongeduldig, onstuimig verslindt het de bodem, Niet meer te temmen, als de bazuinen weerschallen.
Hinghuen neh khoponah neh diklai a coih tih tuki ol te tangnah pawh.
25 Bij iedere trompetstoot roept het: Hoera! Van verre reeds snuift het de strijd, De donderende stem van de leiders, Het schreeuwen der krijgers!
Tuki te a rhoeh la, “Ahuei,” a ti nah tih caemtloek vaengkah mangpa khohum neh tamlung te a hla lamloh a huep.
26 Stijgt de sperwer op door uw beleid, En slaat hij zijn vleugels uit naar het zuiden?
Nang kah yakmingnah dongah nim mutlo loh a phae a phuel tih a ding, a phae te tuithim la a phuel?
27 Neemt op uw bevel de gier zijn vlucht, En bouwt hij zijn nest in de hoogte?
Nang kah ka dongah atha te sang hang tih a bu a pomsang a?
28 Hij woont en nestelt op rotsen, Op steile en ontoegankelijke klippen;
Thaelpang ah kho a sak tih thaelpang hmuisum neh rhalvong ah khaw rhaeh ta.
29 Van daar beloert hij zijn prooi, Uit de verte spieden zijn ogen.
Te lamloh caak a thaih tih a hla lamkah te a mik loh a paelki.
30 Zijn jongen slurpen bloed, Waar lijken liggen, hij is er terstond!
Te vaengah a vapuel, a vapuel loh thii a caep uh tih rhok om nah ah hnap om,” a ti nah.
