Zəbur 137

1 Babil torpağında olanda Sionu yada salardıq, Çay kənarında oturaraq ağlayardıq,

De David. Sur les fleuves de Babylone nous nous sommes assis, et nous avons pleuré, en nous souvenant de Sion.

2 Liralarımızı söyüd ağaclarından asardıq.

Nous avons suspendu nos harpes aux saules, qui sont au milieu de la contrée.

3 Bizi əsir edənlər Nəğmə oxumağımızı əmr edirdilər, Bizə zülm verənlər Onları şənləndirməyimizi istəyirdilər, «Bizim üçün Sion nəğmələrini oxuyun» deyirdilər.

Car ceux qui nous avaient faits captifs nous demandaient les paroles de nos cantiques; et ceux qui nous avaient emmenés nous disaient: Chantez-nous un hymne des cantiques de Sion!

4 Axı yad ölkədə Rəbbin nəğmələrini necə oxuyaq?

Comment chanterons-nous un cantique du Seigneur sur une terre étrangère?

5 Ey Yerusəlim, əgər səni unutsam, Qoy sağ əlim qurusun.

Si je t'oublie, Jérusalem, que ma main droite s'oublie elle-même!

6 Ey Yerusəlim, Səni anmasam, ən böyük sevincim olmasan, Qoy dilim damağıma yapışsın.

Si je ne me propose Jérusalem comme le principe de mes joies; si je ne me souviens point de toi, que ma langue s'attache à mon gosier.

7 Ya Rəbb, Edomluları bir yada sal, Məğlubiyyət günü Yerusəlimdən danışırdılar, Deyirdilər: «Gəlin oranı uçuraq, təməlindən dağıdaq!»

Souviens-toi, Seigneur, des fils d'Édom, qui, au dernier jour de Jérusalem, disaient; Détruisez-la, détruisez-la jusqu'en ses fondements!

8 Ey Babil qızı, xaraba qalacaqsan. Bizə etdiyinin əvəzini sənə verən qoy bəxtiyar olsun!

Fille de Babylone, infortunée! heureux celui qui te rendra le mal en retour du mal que tu as fait!

9 Körpələrini daşa çırpıb öldürən bəxtiyar olsun!

Heureux celui qui saisira tes petits enfants et les écrasera contre la pierre!