Əyyub 14
1 Qadından doğulan insanın ömrü azdır, Həyatı sıxıntı ilə doludur.
Èovjek roðen od žene kratka je vijeka i pun nemira.
2 Çiçək kimi açar, solar, Kölgə kimi keçib-gedər.
Kao cvijet nièe, i otsijeca se, i bježi kao sjen, i ne ostaje.
3 Gözlərini beləsinəmi dikirsən? Mühakimə etmək üçünmü məni hüzuruna gətirirsən?
I na takoga otvoraš oko svoje, i mene vodiš na sud sa sobom!
4 Kim çirkab içindən təmiz bir şey tapar? Heç kim!
Ko æe èisto izvaditi iz neèista? Niko.
5 İnsana ömür günləri müəyyən edilib, Aylarının sayını Sən bilirsən, Ömrü üçün müəyyən hədd qoymusan, Bu həddi keçən yoxdur.
Izmjereni su dani njegovi, broj mjeseca njegovijeh u tebe je; postavio si mu meðu, preko koje ne može prijeæi.
6 Sən ondan gücünü çək, İş gününü bitirən zəhmətkeş kimi Bir az dincəlsin.
Odvrati se od njega da poèine dokle ne navrši kao nadnièar dan svoj.
7 Bir ağac üçün ümid var, Kəsilsə belə, yenə pöhrəsini verər, Şaxələri əskilməz.
Jer za drvo ima nadanja, ako se posijeèe, da æe se još omladiti i da neæe biti bez izdanaka;
8 Kökü yerdə qocalsa da, Kötüyü torpaqda məhv olsa da,
Ako i ostari u zemlji korijen njegov i u prahu izumre panj njegov,
9 Suyun iyini duyanda çiçəklənər, Cavan ağac kimi şaxələnər.
Èim osjeti vodu, opet napupi i pusti grane kao prisad.
10 Amma insan ölər, dəfn olunar, Son nəfəsini verər, yox olar.
A èovjek umire iznemogao; i kad izdahne èovjek, gdje je?
11 Dəniz suları çəkilib getdiyi kimi, Çaylar azalıb quruduğu kimi
Kao kad voda oteèe iz jezera i rijeka opadne i usahne,
12 İnsan da yatar, bir daha qalxmaz, Göylər yox olanadək oyadılmaz, Yuxularından ayılmaz.
Tako èovjek kad legne, ne ustaje više; dokle je nebesa neæe se probuditi niti æe se prenuti oda sna svojega.
13 Kaş ki məni ölülər diyarında gizlədəydin, Qəzəbin keçənədək saxlayaydın, Mənə möhlət verəydin, Sonra məni yada salaydın. (Sheol h7585)
O da me hoæeš u grobu sakriti i skloniti me dokle ne utoli gnjev tvoj, i da mi daš rok kad æeš me se opomenuti! (Sheol h7585)
14 İnsan ölsə, dirilərmi? Növbəm çatanacan Bu əzabdan qurtulmaq üçün hər gün gözləyəcəyəm.
Kad umre èovjek, hoæe li oživjeti? Sve dane vremena koje mi je odreðeno èekaæu dokle mi doðe promjena.
15 Sən çağıranda cavab verəcəyəm, Əllərinin bu işinin həsrətini çəkəcəksən.
Zazvaæeš, i ja æu ti se odazvati; djelo ruku svojih poželjeæeš.
16 O zaman addımlarımı sayacaqsan, Günahımı nəzərə almayacaqsan.
A sada brojiš korake moje, i ništa ne ostavljaš za grijeh moj.
17 Üsyankarlığım torbada möhürlənəcək, Günahımın üstünü örtəcəksən.
Zapeèaæeni su u tobocu moji prijestupi, i zavezuješ bezakonja moja.
18 Amma dağın uçub dağılması kimi, Qayanın yerindən qopması kimi,
Zaista, kao što gora padne i raspadne se, i kao što se stijena odvali s mjesta svojega,
19 Su daşları yuvarladığı kimi, Sellər torpağı yuyub apardığı kimi Sən də insanın ümidini yox edirsən.
I kao što voda spira kamenje i povodanj odnosi prah zemaljski, tako nadanje èovjeèije obraæaš u ništa.
20 Onu əbədi məğlub edirsən, o köçüb gedir. Görkəmini dəyişdirib yola salırsan.
Nadvlaðuješ ga jednako, te odlazi, mijenjaš mu lice i otpuštaš ga.
21 Övladları şərəflənəndə də onun xəbəri olmaz, Düşkün hala düşəndə də heç nəyi başa düşməz.
Ako sinovi njegovi budu u èasti, on ne zna; ako li u sramoti, on se ne brine.
22 Hamı öz canının ağrısını duyur, Yalnız özü üçün yas tutur».
Samo tijelo njegovo dok je živ boluje, i duša njegova u njemu tuži.
