تِيطُس 3

١ 1 ذَكِّرِ الْمُؤْمِنِينَ أَنْ يَخْضَعُوا لِلْحُكَّامِ وَالسُّلُطَاتِ، وَيُطِيعُوا الْقَانُونَ، وَيَكُونُوا مُسْتَعِدِّينَ لِكُلِّ عَمَلٍ صَالِحٍ،

തേ യഥാ ദേശാധിപാനാം ശാസകാനാഞ്ച നിഘ്നാ ആജ്ഞാഗ്രാഹിൺശ്ച സർവ്വസ്മൈ സത്കർമ്മണേ സുസജ്ജാശ്ച ഭവേയുഃ

٢ 2 وَلا يَقُولُوا سُوءاً فِي أَحَدٍ، وَلا يَكُونُوا مُخَاصِمِينَ، بَلْ لُطَفَاءَ يُعَامِلُونَ الْجَمِيعَ بِوَدَاعَةٍ تَامَّةٍ.

കമപി ന നിന്ദേയു ർനിവ്വിരോധിനഃ ക്ഷാന്താശ്ച ഭവേയുഃ സർവ്വാൻ പ്രതി ച പൂർണം മൃദുത്വം പ്രകാശയേയുശ്ചേതി താൻ ആദിശ|

٣ 3 فَإِنَّنَا نَحْنُ أَيْضاً كُنَّا فِي الْمَاضِي جُهَّالاً، غَيْرَ مُطِيعِينَ، تَائِهِينَ فِي الضَّلالِ، عَبِيداً يَخْدِمُونَ الشَّهَوَاتِ وَاللَّذَّاتِ الْمُخْتَلِفَةَ، نَعِيشُ فِي الْخُبْثِ وَالْحَسَدِ، مَكْرُوهِينَ، وَكَارِهِينَ بَعْضُنَا لِبَعْضٍ.

യതഃ പൂർവ്വം വയമപി നിർബ്ബോധാ അനാജ്ഞാഗ്രാഹിണോ ഭ്രാന്താ നാനാഭിലാഷാണാം സുഖാനാഞ്ച ദാസേയാ ദുഷ്ടത്വേർഷ്യാചാരിണോ ഘൃണിതാഃ പരസ്പരം ദ്വേഷിണശ്ചാഭവാമഃ|

٤ 4 وَلَكِنْ، لَمَّا ظَهَرَ لُطْفُ مُخَلِّصِنَا اللهِ، وَمَحَبَّتُهُ لِلنَّاسِ،

കിന്ത്വസ്മാകം ത്രാതുരീശ്വരസ്യ യാ ദയാ മർത്ത്യാനാം പ്രതി ച യാ പ്രീതിസ്തസ്യാഃ പ്രാദുർഭാവേ ജാതേ

٥ 5 خَلَّصَنَا، لَا عَلَى أَسَاسِ أَعْمَالِ بِرٍّ قُمْنَا بِها نَحْنُ، وَإِنَّمَا بِمُوجِبِ رَحْمَتِهِ، وَذَلِكَ بِأَنْ غَسَلَنَا كُلِّيًّا غُسْلَ الْخَلِيقَةِ الْجَدِيدَةِ وَالتَّجْدِيدِ الَّذِي يُجْرِيهِ الرُّوحُ الْقُدُسُ،

വയമ് ആത്മകൃതേഭ്യോ ധർമ്മകർമ്മഭ്യസ്തന്നഹി കിന്തു തസ്യ കൃപാതഃ പുനർജന്മരൂപേണ പ്രക്ഷാലനേന പ്രവിത്രസ്യാത്മനോ നൂതനീകരണേന ച തസ്മാത് പരിത്രാണാം പ്രാപ്താഃ

٦ 6 الَّذِي سَكَبَهُ عَلَيْنَا بِغِنىً بِيَسُوعَ الْمَسِيحِ مُخَلِّصِنَا.

സ ചാസ്മാകം ത്രാത്രാ യീശുഖ്രീഷ്ടേനാസ്മദുപരി തമ് ആത്മാനം പ്രചുരത്വേന വൃഷ്ടവാൻ|

٧ 7 حَتَّى إِذَا تَبَرَّرْنَا بِنِعْمَتِهِ، نَصِيرُ وَرَثَةً، وَفْقاً لِرَجَائِنَا بِالْحَيَاةِ الأَبَدِيَّةِ. (aiōnios g166)

ഇത്ഥം വയം തസ്യാനുഗ്രഹേണ സപുണ്യീഭൂയ പ്രത്യാശയാനന്തജീവനസ്യാധികാരിണോ ജാതാഃ| (aiōnios g166)

٨ 8 صَادِقٌ هَذَا الْقَوْلُ! وَأُرِيدُ أَنْ تُقَرِّرَ هَذِهِ الأُمُورَ قَرَاراً حَاسِماً، حَتَّى يَهْتَمَّ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللهِ بِأَنْ يَجْتَهِدُوا فِي الأَعْمَالِ الصَّالِحَةِ. هَذِهِ الأُمُورُ حَسَنَةٌ وَنَافِعَةٌ لِلنَّاسِ.

വാക്യമേതദ് വിശ്വസനീയമ് അതോ ഹേതോരീശ്വരേ യേ വിശ്വസിതവന്തസ്തേ യഥാ സത്കർമ്മാണ്യനുതിഷ്ഠേയുസ്തഥാ താൻ ദൃഢമ് ആജ്ഞാപയേതി മമാഭിമതം| താന്യേവോത്തമാനി മാനവേഭ്യഃ ഫലദാനി ച ഭവന്തി|

٩ 9 أَمَّا الْمَسَائِلُ السَّخِيفَةُ، وَسَلاسِلُ النَّسَبِ، وَالْمُخَاصَمَاتُ، وَالْمُنَازَعَاتُ حَوْلَ الشَّرِيعَةِ، فَتَجَنَّبْهَا، لأَنَّهَا غَيْرُ نَافِعَةٍ، وَبَاطِلَةٌ.

മൂഢേഭ്യഃ പ്രശ്നവംശാവലിവിവാദേഭ്യോ വ്യവസ്ഥായാ വിതണ്ഡാഭ്യശ്ച നിവർത്തസ്വ യതസ്താ നിഷ്ഫലാ അനർഥകാശ്ച ഭവന്തി|

١٠ 10 وَصَاحِبُ الْهَرْطَقَةِ اقْطَعِ الْعَلاقَةَ بِهِ بَعْدَ إِنْذَارِهِ أَوَّلاً وَثَانِياً،

യോ ജനോ ബിഭിത്സുസ്തമ് ഏകവാരം ദ്വിർവ്വാ പ്രബോധ്യ ദൂരീകുരു,

١١ 11 عَالِماً أَنَّ مِثْلَ هَذَا مُنْحَرِفٌ يَمْضِي فِي الْخَطِيئَةِ وَقَدْ حَكَمَ عَلَى نَفْسِهِ بِنَفْسِهِ!

യതസ്താദൃശോ ജനോ വിപഥഗാമീ പാപിഷ്ഠ ആത്മദോഷകശ്ച ഭവതീതി ത്വയാ ജ്ഞായതാം|

١٢ 12 حَالَمَا أُرْسِلُ إِلَيْكَ أَرْتِمَاسَ أَوْ تِيخِيكُسَ، اجْتَهِدْ أَنْ تَأْتِيَنِي إِلَى مَدِينَةِ نِيكُوبُولِيسَ، لأَنِّي قَرَّرْتُ أَنْ أُقَضِّيَ فَصْلَ الشِّتَاءِ هُنَاكَ.

യദാഹമ് ആർത്തിമാം തുഖികം വാ തവ സമീപം പ്രേഷയിഷ്യാമി തദാ ത്വം നീകപലൗ മമ സമീപമ് ആഗന്തും യതസ്വ യതസ്തത്രൈവാഹം ശീതകാലം യാപയിതും മതിമ് അകാർഷം|

١٣ 13 اجْتَهِدْ فِي إِطْلاقِ زِينَاسَ الْمُحَامِي وَأَبُلُّوسَ بَعْدَ تَزْوِيدِهِمَا لِلسَّفَرِ، حَتَّى لَا يَحْتَاجَا إِلَى شَيْءٍ.

വ്യവസ്ഥാപകഃ സീനാ ആപല്ലുശ്ചൈതയോഃ കസ്യാപ്യഭാവോ യന്ന ഭവേത് തദർഥം തൗ യത്നേന ത്വയാ വിസൃജ്യേതാം|

١٤ 14 وَلْيَتَعَلَّمْ ذَوُونَا أَيْضاً أَنْ يُمَارِسُوا أَعْمَالاً حَسَنَةً، لِسَدِّ الْحَاجَاتِ الضَّرُورِيَّةِ، لِكَيْ لَا يَكُونُوا عَدِيمِي الثَّمَرِ.

അപരമ് അസ്മദീയലോകാ യന്നിഷ്ഫലാ ന ഭവേയുസ്തദർഥം പ്രയോജനീയോപകാരായാ സത്കർമ്മാണ്യനുഷ്ഠാതും ശിക്ഷന്താം|

١٥ 15 جَمِيعُ الَّذِينَ مَعِي يُسَلِّمُونَ عَلَيْكَ. سَلِّمْ عَلَى مُحِبِّينَا فِي الإِيمَانِ. لِتَكُنِ النِّعْمَةُ مَعَكُمْ جَمِيعاً!

മമ സങ്ഗിനഃ സവ്വേ ത്വാം നമസ്കുർവ്വതേ| യേ വിശ്വാസാദ് അസ്മാസു പ്രീയന്തേ താൻ നമസ്കുരു; സർവ്വേഷു യുഷ്മാസ്വനുഗ്രഹോ ഭൂയാത്| ആമേൻ|