تِيطُس 2

١ 1 أَمَّا أَنْتَ، فَعَلِّمْ بِمَا يُوَافِقُ التَّعْلِيمَ الصَّحِيحَ:

യഥാർഥസ്യോപദേശസ്യ വാക്യാനി ത്വയാ കഥ്യന്താം

٢ 2 أَنْ يَكُونَ الشُّيُوخُ ذَوِي رَزَانَةٍ وَوَقَارٍ، مُتَعَقِّلِينَ، صَحِيحِي الإِيمَانِ وَالْمَحَبَّةِ وَالصَّبْرِ.

വിശേഷതഃ പ്രാചീനലോകാ യഥാ പ്രബുദ്ധാ ധീരാ വിനീതാ വിശ്വാസേ പ്രേമ്നി സഹിഷ്ണുതായാഞ്ച സ്വസ്ഥാ ഭവേയുസ്തദ്വത്

٣ 3 وَكَذَلِكَ أَنْ تَكُونَ الْعَجَائِزُ ذَوَاتِ سِيرَةٍ مُوَافِقَةٍ لِلْقَدَاسَةِ، غَيْرَ نَمَّامَاتٍ وَلا مُدْمِنَاتٍ لِلْخَمْرِ، بَلْ مُعَلِّمَاتٍ لِمَا هُوَ صَالِحٌ،

പ്രാചീനയോഷിതോഽപി യഥാ ധർമ്മയോഗ്യമ് ആചാരം കുര്യ്യുഃ പരനിന്ദകാ ബഹുമദ്യപാനസ്യ നിഘ്നാശ്ച ന ഭവേയുഃ

٤ 4 لِكَيْ يُدَرِّبْنَ الشَّابَّاتِ عَلَى أَنْ يَكُنَّ مُحِبَّاتٍ لأَزْوَاجِهِنَّ وَلأَوْلادِهِنَّ،

കിന്തു സുശിക്ഷാകാരിണ്യഃ സത്യ ഈശ്വരസ്യ വാക്യം യത് ന നിന്ദ്യേത തദർഥം യുവതീഃ സുശീലതാമ് അർഥതഃ പതിസ്നേഹമ് അപത്യസ്നേഹം

٥ 5 مُتَعَقِّلاتٍ، عَفِيفَاتٍ، مُهْتَمَّاتٍ بِشُؤُونِ بُيُوتِهِنَّ صَالِحَاتٍ، خَاضِعَاتٍ لأَزْوَاجِهِنَّ، حَتَّى لَا يَتَكَلَّمَ أَحَدٌ بِالسُّوءِ عَلَى كَلِمَةِ اللهِ.

വിനീതിം ശുചിത്വം ഗൃഹിണീത്വം സൗജന്യം സ്വാമിനിഘ്നഞ്ചാദിശേയുസ്തഥാ ത്വയാ കഥ്യതാം|

٦ 6 كَذَلِكَ عِظِ الشُّبَّانَ أَنْ يَكُونُوا مُتَعَقِّلِينَ،

തദ്വദ് യൂനോഽപി വിനീതയേ പ്രബോധയ|

٧ 7 جَاعِلاً مِنْ نَفْسِكَ فِي كُلِّ شَيْءٍ قُدْوَةً لِلأَعْمَالِ الصَّالِحَةِ، مُظْهِراً فِي تَعْلِيمِكَ النَّقَاوَةَ وَالْوَقَارَ

ത്വഞ്ച സർവ്വവിഷയേ സ്വം സത്കർമ്മണാം ദൃഷ്ടാന്തം ദർശയ ശിക്ഷായാഞ്ചാവികൃതത്വം ധീരതാം യഥാർഥം

٨ 8 وَالْكَلِمَةَ الصَّحِيحَةَ الَّتِي لَا تُلامُ، لِكَيْ يَخْجَلَ الْمُقَاوِمُ حِينَ لَا يَجِدُ أَمْراً سَيِّئاً يَقُولُهُ فِينَا.

നിർദ്ദോഷഞ്ച വാക്യം പ്രകാശയ തേന വിപക്ഷോ യുഷ്മാകമ് അപവാദസ്യ കിമപി ഛിദ്രം ന പ്രാപ്യ ത്രപിഷ്യതേ|

٩ 9 وَعَلِّمِ الْعَبِيدَ أَنْ يَكُونُوا خَاضِعِينَ لِسَادَتِهِمْ، مُرْضِينَ لَهُمْ فِي كُلِّ شَيْءٍ؛ غَيْرَ مُعَانِدِينَ؛

ദാസാശ്ച യത് സ്വപ്രഭൂനാം നിഘ്നാഃ സർവ്വവിഷയേ തുഷ്ടിജനകാശ്ച ഭവേയുഃ പ്രത്യുത്തരം ന കുര്യ്യുഃ

١٠ 10 وَلا سَارِقِينَ، بَلْ مُظْهِرِينَ أَمَانَةً كُلِّيَّةً صَالِحَةً، لِكَيْ يُزَيِّنُوا فِي كُلِّ شَيْءٍ تَعْلِيمَ مُخَلِّصِنَا اللهِ.

കിമപി നാപഹരേയുഃ കിന്തു പൂർണാം സുവിശ്വസ്തതാം പ്രകാശയേയുരിതി താൻ ആദിശ| യത ഏവമ്പ്രകാരേണാസ്മകം ത്രാതുരീശ്വരസ്യ ശിക്ഷാ സർവ്വവിഷയേ തൈ ർഭൂഷിതവ്യാ|

١١ 11 فَإِنَّ نِعْمَةَ اللهِ الَّتِي تَحْمِلُ مَعَهَا الْخَلاصَ لِجَمِيعِ النَّاسِ، قَدْ ظَهَرَتْ.

യതോ ഹേതോസ്ത്രാണാജനക ഈശ്വരസ്യാനുഗ്രഹഃ സർവ്വാൻ മാനവാൻ പ്രത്യുദിതവാൻ

١٢ 12 وَهِي تُعَلِّمُنَا أَنْ نَقْطَعَ عَلاقَتَنَا بِالإِبَاحِيَّةِ وَالشَّهَوَاتِ الْعَالَمِيَّةِ، وَأَنْ نَحْيَا فِي الْعَصْرِ الْحَاضِرِ حَيَاةَ التَّعَقُّلِ وَالْبِرِّ وَالتَّقْوَى، (aiōn g165)

സ ചാസ്മാൻ ഇദം ശിക്ഷ്യതി യദ് വയമ് അധർമ്മം സാംസാരികാഭിലാഷാംശ്ചാനങ്ഗീകൃത്യ വിനീതത്വേന ന്യായേനേശ്വരഭക്ത്യാ ചേഹലോകേ ആയു ര്യാപയാമഃ, (aiōn g165)

١٣ 13 فِيمَا نَنْتَظِرُ تَحْقِيقَ رَجَائِنَا السَّعِيدِ، ثُمَّ الظُّهُورَ العَلَنِيَّ لِمَجْدِ إِلَهِنَا وَمُخَلِّصِنَا الْعَظِيمِ يَسُوعَ الْمَسِيحِ،

പരമസുഖസ്യാശാമ് അർഥതോ ഽസ്മാകം മഹത ഈശ്വരസ്യ ത്രാണകർത്തു ര്യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യ പ്രഭാവസ്യോദയം പ്രതീക്ഷാമഹേ|

١٤ 14 الَّذِي بَذَلَ نَفْسَهُ لأَجْلِنَا لِكَيْ يَفْتَدِيَنَا مِنْ كُلِّ إِثْمٍ وَيُطَهِّرَنَا لِنَفْسِهِ شَعْباً خَاصّاً يَجْتَهِدُ بِحَمَاسَةٍ فِي الأَعْمَالِ الصَّالِحَةِ.

യതഃ സ യഥാസ്മാൻ സർവ്വസ്മാദ് അധർമ്മാത് മോചയിത്വാ നിജാധികാരസ്വരൂപം സത്കർമ്മസൂത്സുകമ് ഏകം പ്രജാവർഗം പാവയേത് തദർഥമ് അസ്മാകം കൃതേ ആത്മദാനം കൃതവാൻ|

١٥ 15 بِهَذِهِ الأُمُورِ تَكَلَّمْ، وَعِظْ، وَوَبِّخْ بِكُلِّ سُلْطَانٍ، وَلا تَدَعْ أَحَداً يَسْتَخِفُّ بِكَ!

ഏതാനി ഭാഷസ്വ പൂർണസാമർഥ്യേന ചാദിശ പ്രബോധയ ച, കോഽപി ത്വാം നാവമന്യതാം|