رُؤيا 22

١ 1 ثُمَّ أَرَانِي الْمَلاكُ نَهْرَ مَاءِ الْحَيَاةِ صَافِياً كَالْبَلُّورِ، يَنْبُعُ مِنْ عَرْشِ اللهِ وَالْحَمَلِ

അനന്തരം സ സ്ഫടികവത് നിർമ്മലമ് അമൃതതോയസ്യ സ്രോതോ മാമ് അഉർശയത് തദ് ഈശ്വരസ്യ മേഷശാവകസ്യ ച സിംഹാസനാത് നിർഗച്ഛതി|

٢ 2 وَيَخْتَرِقُ سَاحَةَ الْمَدِينَةِ، وَعَلَى ضَفَّتَيْهِ شَجَرَةُ الْحَيَاةِ تُثْمِرُ اثْنَتَيْ عَشْرَةَ مَرَّةً، كُلَّ شَهْرٍ مَرَّةً. وَأَوْرَاقُهَا دَوَاءٌ يَشْفِي الأُمَمَ.

നഗര്യ്യാ മാർഗമധ്യേ തസ്യാ നദ്യാഃ പാർശ്വയോരമൃതവൃക്ഷാ വിദ്യന്തേ തേഷാം ദ്വാദശഫലാനി ഭവന്തി, ഏകൈകോ വൃക്ഷഃ പ്രതിമാസം സ്വഫലം ഫലതി തദ്വൃക്ഷപത്രാണി ചാന്യജാതീയാനാമ് ആരോഗ്യജനകാനി|

٣ 3 لَنْ تَكُونَ فِيمَا بَعْدُ لَعْنَةٌ أَبَداً. لأَنَّ عَرْشَ اللهِ وَالْحَمَلِ قَائِمٌ فِي الْمَدِينَةِ، حَيْثُ يَخْدِمُهُ عَبِيدُهُ

അപരം കിമപി ശാപഗ്രസ്തം പുന ർന ഭവിഷ്യതി തസ്യാ മധ്യ ഈശ്വരസ്യ മേഷശാവകസ്യ ച സിംഹാസനം സ്ഥാസ്യതി തസ്യ ദാസാശ്ച തം സേവിഷ്യന്തേ|

٤ 4 وَيَرَوْنَ وَجْهَهُ، وَقَدْ كُتِبَ اسْمُهُ عَلَى جِبَاهِهِمْ.

തസ്യ വദനദർശനം പ്രാപ്സ്യന്തി ഭാലേഷു ച തസ്യ നാമ ലിഖിതം ഭവിഷ്യതി|

٥ 5 وَلَنْ يَكُونَ هُنَالِكَ لَيْلٌ، فَلا يَحْتَاجُونَ إِلَى نُورِ مِصْبَاحٍ أَوْ شَمْسٍ، لأَنَّ الرَّبَّ الإِلهَ يُنِيرُ عَلَيْهِمْ، وَهُمْ سَيَمْلِكُونَ إِلَى أَبَدِ الآبِدِينَ! (aiōn g165)

തദാനീം രാത്രിഃ പുന ർന ഭവിഷ്യതി യതഃ പ്രഭുഃ പരമേശ്വരസ്താൻ ദീപയിഷ്യതി തേ ചാനന്തകാലം യാവദ് രാജത്വം കരിഷ്യന്തേ| (aiōn g165)

٦ 6 وَقَالَ لِيَ الْمَلاكُ: «هَذَا الْكَلامُ صِدْقٌ وَحَقٌّ. إِنَّ الرَّبَّ إِلهَ أَرْوَاحِ الأَنْبِيَاءِ أَرْسَلَ مَلاكَهُ لِيُخْبِرَ عَبِيدَهُ بِمَا لَا بُدَّ أَنْ يَحْدُثَ سَرِيعاً.

അനന്തരം സ മാമ് അവദത്, വാക്യാനീമാനി വിശ്വാസ്യാനി സത്യാനി ച, അചിരാദ് യൈ ർഭവിതവ്യം താനി സ്വദാസാൻ ജ്ഞാപയിതും പവിത്രഭവിഷ്യദ്വാദിനാം പ്രഭുഃ പരമേശ്വരഃ സ്വദൂതം പ്രേഷിതവാൻ|

٧ 7 إِنِّي آتٍ سَرِيعاً! طُوبَى لِمَنْ يُرَاعِي مَا وَرَدَ فِي كِتَابِ النُّبُوءَةِ هَذَا!»

പശ്യാഹം തൂർണമ് ആഗച്ഛാമി, ഏതദ്ഗ്രന്ഥസ്യ ഭവിഷ്യദ്വാക്യാനി യഃ പാലയതി സ ഏവ ധന്യഃ|

٨ 8 أَنَا يُوحَنَّا رَأَيْتُ وَسَمِعْتُ هَذِهِ الأُمُورَ كُلَّهَا. وَبَعْدَمَا سَمِعْتُ وَرَأَيْتُ كُلَّ مَا حَدَثَ، ارْتَمَيْتُ عَلَى قَدَمَيِ الْمَلاكِ الَّذِي أَرَانِي إِيَّاهَا لأَسْجُدَ لَهُ.

യോഹനഹമ് ഏതാനി ശ്രുതവാൻ ദൃഷ്ടവാംശ്ചാസ്മി ശ്രുത്വാ ദൃഷ്ട്വാ ച തദ്ദർശകദൂതസ്യ പ്രണാമാർഥം തച്ചരണയോരന്തികേ ഽപതം|

٩ 9 فَقَالَ لِي: «لا تَفْعَلْ! إِنَّنِي عَبْدٌ مِثْلُكَ وَمِثْلُ إِخْوَتِكَ الأَنْبِيَاءِ، وَمِثْلُ الَّذِينَ يُرَاعُونَ مَا جَاءَ فِي هَذَا الْكِتَابِ. لِلهِ اسْجُدْ!»

തതഃ സ മാമ് അവദത് സാവധാനോ ഭവ മൈവം കൃരു, ത്വയാ തവ ഭ്രാതൃഭി ർഭവിഷ്യദ്വാദിഭിരേതദ്ഗ്രന്ഥസ്ഥവാക്യപാലനകാരിഭിശ്ച സഹദാസോ ഽഹം| ത്വമ് ഈശ്വരം പ്രണമ|

١٠ 10 ثُمَّ قَالَ لِي: «لا تَخْتُمْ عَلَى مَا جَاءَ فِي كِتَابِ النُّبُوءَةِ هَذَا، لأَنَّ مَوْعِدَ إِتْمَامِهِ قَدِ اقْتَرَبَ.

സ പുന ർമാമ് അവദത്, ഏതദ്ഗ്രന്ഥസ്ഥഭവിഷ്യദ്വാക്യാനി ത്വയാ ന മുദ്രാങ്കയിതവ്യാനി യതഃ സമയോ നികടവർത്തീ|

١١ 11 فَمَنْ كَانَ ظَالِماً، فَلْيُمْعِنْ فِي الظُّلْمِ؛ وَمَنْ كَانَ نَجِساً، فَلْيُمْعِنْ فِي النَّجَاسَةِ؛ وَمَنْ كَانَ صَالِحاً، فَلْيُمْعِنْ فِي الصَّلاحِ؛ وَمَنْ كَانَ مُقَدَّساً، فَلْيُمْعِنْ فِي الْقَدَاسَةِ!»

അധർമ്മാചാര ഇതഃ പരമപ്യധർമ്മമ് ആചരതു, അമേധ്യാചാര ഇതഃ പരമപ്യമേധ്യമ് ആചരതു ധർമ്മാചാര ഇതഃ പരമപി ധർമ്മമ് ആചരതു പവിത്രാചാരശ്ചേതഃ പരമപി പവിത്രമ് ആചരതു|

١٢ 12 «إِنِّي آتٍ سَرِيعاً، وَمَعِي الْمُكَافَأَةُ لأُجَازِيَ كُلَّ وَاحِدٍ بِحَسَبِ عَمَلِهِ.

പശ്യാഹം തൂർണമ് ആഗച്ഛാമി, ഏകൈകസ്മൈ സ്വക്രിയാനുയായിഫലദാനാർഥം മദ്ദാതവ്യഫലം മമ സമവർത്തി|

١٣ 13 أَنَا الأَلِفُ وَالْيَاءُ، الأَوَّلُ وَالآخِرُ، الْبِدَايَةُ وَالنِّهَايَةُ.

അഹം കഃ ക്ഷശ്ച പ്രഥമഃ ശേഷശ്ചാദിരന്തശ്ച|

١٤ 14 طُوبَى لِلَّذِينَ يَغْسِلُونَ ثِيَابَهُمْ، فَلَهُمُ السُّلْطَةُ عَلَى شَجَرَةِ الْحَيَاةِ، وَالْحَقُّ فِي دُخُولِ الْمَدِينَةِ مِنَ الأَبْوَابِ!

അമുതവൃക്ഷസ്യാധികാരപ്രാപ്ത്യർഥം ദ്വാരൈ ർനഗരപ്രവേശാർഥഞ്ച യേ തസ്യാജ്ഞാഃ പാലയന്തി ത ഏവ ധന്യാഃ|

١٥ 15 أَمَّا فِي خَارِجِ الْمَدِينَةِ، فَهُنَالِكَ الْكِلابُ وَالْمُتَّصِلُونَ بِالشَّيَاطِينِ، وَالزُّنَاةُ وَالْقَتَلَةُ، وَعَبَدَةُ الأَصْنَامِ وَالدَّجَّالُونَ وَمُحِبُّو التَّدْجِيلِ!

കുക്കുരൈ ർമായാവിഭിഃ പുങ്ഗാമിഭി ർനരഹന്തൃഭി ർദേവാർച്ചകൈഃ സർവ്വൈരനൃതേ പ്രീയമാണൈരനൃതാചാരിഭിശ്ച ബഹിഃ സ്ഥാതവ്യം|

١٦ 16 أَنَا يَسُوعُ أَرْسَلْتُ مَلاكِي لأَشْهَدَ لَكُمْ بِهَذِهِ الأُمُورِ فِي الْكَنَائِسِ. أَنَا أَصْلُ دَاوُدَ وَنَسْلُهُ. أَنَا كَوْكَبُ الصُّبْحِ الْمُنِيرُ».

മണ്ഡലീഷു യുഷ്മഭ്യമേതേഷാം സാക്ഷ്യദാനാർഥം യീശുരഹം സ്വദൂതം പ്രേഷിതവാൻ, അഹമേവ ദായൂദോ മൂലം വംശശ്ച, അഹം തേജോമയപ്രഭാതീയതാരാസ്വരൂപഃ|

١٧ 17 الرُّوحُ وَالْعَرُوسُ يَقُولانِ: «تَعَالَ!» وَمَنْ يَسْمَعْ فَلْيُرَدِّدِ النِّدَاءَ: «تَعَالَ!» فَلْيَأْتِ الْعَطْشَانُ! وَكُلُّ مَنْ يُرِيدُ، فَلْيَشْرَبْ مِنْ مَاءِ الْحَيَاةِ مَجَّاناً!

ആത്മാ കന്യാ ച കഥയതഃ, ത്വയാഗമ്യതാം| ശ്രോതാപി വദതു, ആഗമ്യതാമിതി| യശ്ച തൃഷാർത്തഃ സ ആഗച്ഛതു യശ്ചേച്ഛതി സ വിനാ മൂല്യം ജീവനദായി ജലം ഗൃഹ്ലാതു|

١٨ 18 وَإِنَّنِي أَشْهَدُ لِكُلِّ مَنْ يَسْمَعُ مَا جَاءَ فِي كِتَابِ النُّبُوءَةِ هَذَا: إِنْ زَادَ أَحَدٌ شَيْئاً عَلَى مَا كُتِبَ فِيهِ، يَزِيدُهُ اللهُ مِنَ الْبَلايَا الَّتِي وَرَدَ ذِكْرُهَا،

യഃ കശ്ചിദ് ഏതദ്ഗ്രന്ഥസ്ഥഭവിഷ്യദ്വാക്യാനി ശൃണോതി തസ്മാ അഹം സാക്ഷ്യമിദം ദദാമി, കശ്ചിദ് യദ്യപരം കിമപ്യേതേഷു യോജയതി തർഹീശ്വരോഗ്രന്ഥേഽസ്മിൻ ലിഖിതാൻ ദണ്ഡാൻ തസ്മിന്നേവ യോജയിഷ്യതി|

١٩ 19 وَإِنْ أَسْقَطَ أَحَدٌ شَيْئاً مِنْ أَقْوَالِ كِتَابِ النُّبُوءَةِ هَذَا، يُسْقِطُ اللهُ نَصِيبَهُ مِنْ شَجَرَةِ الْحَيَاةِ، وَمِنَ الْمَدِينَةِ الْمُقَدَّسَةِ، اللَّتَيْنِ جَاءَ ذِكْرُهُمَا فِي هَذَا الْكِتَابِ.

യദി ച കശ്ചിദ് ഏതദ്ഗ്രന്ഥസ്ഥഭവിഷ്യദ്വാക്യേഭ്യഃ കിമപ്യപഹരതി തർഹീശ്വരോ ഗ്രന്ഥേ ഽസ്മിൻ ലിഖിതാത് ജീവനവൃക്ഷാത് പവിത്രനഗരാച്ച തസ്യാംശമപഹരിഷ്യതി|

٢٠ 20 وَالَّذِي يَشْهَدُ بِهذِهِ الأُمُورِ يَقُولُ: «نَعَمْ! أَنَا آتٍ سَرِيعاً». آمِين! تَعَالَ أَيُّهَا الرَّبُّ يَسُوعُ!

ഏതത് സാക്ഷ്യം യോ ദദാതി സ ഏവ വക്തി സത്യമ് അഹം തൂർണമ് ആഗച്ഛാമി| തഥാസ്തു| പ്രഭോ യീശോ, ആഗമ്യതാം ഭവതാ|

٢١ 21 وَلْتَكُنْ نِعْمَةُ رَبِّنَا يَسُوعَ الْمَسِيحِ مَعَكُمْ جَمِيعاً.

അസ്മാകം പ്രഭോ ര്യീശുഖ്രീഷ്ടസ്യാനുഗ്രഹഃ സർവ്വേഷു യുഷ്മാസു വർത്തതാം| ആമേൻ|