رُؤيا 13

١ 1 ثُمَّ رَأَيْتُ نَفْسِي وَاقِفاً عَلَى رَمْلِ الْبَحْرِ، وَإذَا وَحْشٌ خَارِجٌ مِنَ الْبَحْرِ، لَهُ سَبْعَةُ رُؤُوسٍ وَعَشَرَةُ قُرُونٍ، عَلَى كُلِّ قَرْنٍ مِنْهَا تَاجٌ، وَقَدْ كُتِبَ عَلَى كُلِّ رَأْسٍ اسْمُ تَجْدِيفٍ.

തതഃ പരമഹം സാഗരീയസികതായാം തിഷ്ഠൻ സാഗരാദ് ഉദ്ഗച്ഛന്തമ് ഏകം പശും ദൃഷ്ടവാൻ തസ്യ ദശ ശൃങ്ഗാണി സപ്ത ശിരാംസി ച ദശ ശൃങ്ഗേഷു ദശ കിരീടാനി ശിരഃസു ചേശ്വരനിന്ദാസൂചകാനി നാമാനി വിദ്യന്തേ|

٢ 2 وَبَدَا هَذَا الْوَحْشُ مِثْلَ النَّمِرِ وَلَهُ قَوَائِمُ كَقَوَائِمِ دُبٍّ وَفَمٌ كَفَمِ أَسَدٍ! وَأَعْطَاهُ التِّنِّينُ قُدْرَتَهُ وَعَرْشَهُ وَسُلْطَةً عَظِيمَةً.

മയാ ദൃഷ്ടഃ സ പശുശ്ചിത്രവ്യാഘ്രസദൃശഃ കിന്തു തസ്യ ചരണൗ ഭല്ലൂകസ്യേവ വദനഞ്ച സിംഹവദനമിവ| നാഗനേ തസ്മൈ സ്വീയപരാക്രമഃ സ്വീയം സിംഹാസനം മഹാധിപത്യഞ്ചാദായി|

٣ 3 وَبَدَا وَاحِدٌ مِنْ رُؤُوسِهِ كَأَنَّهُ ذُبِحَ ذَبْحاً مُمِيتاً، وَلكِنَّ الْجُرْحَ الْمُمِيتَ شُفِيَ، فَتَعَجَّبَ سُكَّانُ الأَرْضِ لِذَلِكَ، وَتَبِعُوا الْوَحْشَ.

മയി നിരീക്ഷമാണേ തസ്യ ശിരസാമ് ഏകമ് അന്തകാഘാതേന ഛേദിതമിവാദൃശ്യത, കിന്തു തസ്യാന്തകക്ഷതസ്യ പ്രതീകാരോ ഽക്രിയത തതഃ കൃത്സ്നോ നരലോകസ്തം പശുമധി ചമത്കാരം ഗതഃ,

٤ 4 وَسَجَدَ النَّاسُ لِلتِّنِّينِ لأَنَّهُ وَهَبَ الْوَحْشَ سُلْطَتَهُ، وَعَبَدُوا الْوَحْشَ وَهُمْ يَقُولُونَ: «مَنْ مِثْلُ هَذَا الْوَحْشِ؟ وَمَنْ يَجْرُؤُ عَلَى مُحَارَبَتِهِ؟»

യശ്ച നാഗസ്തസ്മൈ പശവേ സാമർഥ്യം ദത്തവാൻ സർവ്വേ തം പ്രാണമൻ പശുമപി പ്രണമന്തോ ഽകഥയൻ, കോ വിദ്യതേ പശോസ്തുല്യസ്തേന കോ യോദ്ധുമർഹതി|

٥ 5 وَأَعْطَى التِّنِّينُ الْوَحْشَ فَماً يَنْطِقُ بِكَلامِ الْكِبْرِيَاءِ وَالتَّجْدِيفِ، وَأَعْطَاهُ سُلْطَةَ الْعَمَلِ مُدَّةَ اثْنَيْنِ وَأَرْبَعِينَ شَهْراً.

അനന്തരം തസ്മൈ ദർപവാക്യേശ്വരനിന്ദാവാദി വദനം ദ്വിചത്വാരിംശന്മാസാൻ യാവദ് അവസ്ഥിതേഃ സാമർഥ്യഞ്ചാദായി|

٦ 6 فَأَخَذَ الْوَحْشُ يَشْتُمُ اسْمَ اللهِ، وَيَشْتُمُ بَيْتَهُ وَسُكَّانَ السَّمَاءِ.

തതഃ സ ഈശ്വരനിന്ദനാർഥം മുഖം വ്യാദായ തസ്യ നാമ തസ്യാവാസം സ്വർഗനിവാസിനശ്ച നിന്ദിതുമ് ആരഭത|

٧ 7 وَأُعْطِيَ الْوَحْشُ قُدْرَةً عَلَى أَنْ يُحَارِبَ الْقِدِّيسِينَ وَيَهْزِمَهُمْ وَسُلْطَةً عَلَى كُلِّ قَبِيلَةٍ وَشَعْبٍ وَلُغَةٍ وَأُمَّةٍ.

അപരം ധാർമ്മികൈഃ സഹ യോധനസ്യ തേഷാം പരാജയസ്യ ചാനുമതിഃ സർവ്വജാതീയാനാം സർവ്വവംശീയാനാം സർവ്വഭാഷാവാദിനാം സർവ്വദേശീയാനാഞ്ചാധിപത്യമപി തസ്മാ അദായി|

٨ 8 فَيَسْجُدُ لِلْوَحْشِ جَمِيعُ سُكَّانِ الأَرْضِ الَّذِينَ لَمْ تُكْتَبْ أَسْمَاؤُهُمْ مُنْذُ تَأْسِيسِ الْعَالَمِ فِي سِجِلِّ الْحَيَاةِ لِلْحَمَلِ الَّذِي ذُبِحَ.

തതോ ജഗതഃ സൃഷ്ടികാലാത് ഛേദിതസ്യ മേഷവത്സസ്യ ജീവനപുസ്തകേ യാവതാം നാമാനി ലിഖിതാനി ന വിദ്യന്തേ തേ പൃഥിവീനിവാസിനഃ സർവ്വേ തം പശും പ്രണംസ്യന്തി|

٩ 9 مَنْ لَهُ أُذُنٌ فَلْيَسْمَعْ:

യസ്യ ശ്രോത്രം വിദ്യതേ സ ശൃണോതു|

١٠ 10 مَنْ سَاقَ غَيْرَهُ إِلَى السَّبْيِ، فَإِلَى السَّبْيِ سَيُسَاقُ؛ وَمَنْ قَتَلَ بِالسَّيْفِ، فَبِالسَّيْفِ سَيُقْتَلُ! هُنَا يَظْهَرُ صَبْرُ الْقِدِّيسِينَ وَإِيمَانُهُمْ.

യോ ജനോ ഽപരാൻ വന്ദീകൃത്യ നയതി സ സ്വയം വന്ദീഭൂയ സ്ഥാനാന്തരം ഗമിഷ്യതി, യശ്ച ഖങ്ഗേന ഹന്തി സ സ്വയം ഖങ്ഗേന ഘാനിഷ്യതേ| അത്ര പവിത്രലോകാനാം സഹിഷ്ണുതയാ വിശ്വാസേന ച പ്രകാശിതവ്യം|

١١ 11 ثُمَّ رَأَيْتُ وَحْشاً آخَرَ خَارِجاً مِنَ الأَرْضِ، لَهُ قَرْنَانِ صَغِيرَانِ كَقَرْنَيْ خَرُوفٍ، وَلَكِنَّ صَوْتَهُ كَصَوْتِ تِنِّينٍ،

അനന്തരം പൃഥിവീത ഉദ്ഗച്ഛൻ അപര ഏകഃ പശു ർമയാ ദൃഷ്ടഃ സ മേഷശാവകവത് ശൃങ്ഗദ്വയവിശിഷ്ട ആസീത് നാഗവച്ചാഭാഷത|

١٢ 12 وَقَدِ اسْتَمَدَّ سُلْطَتَهُ مِنَ الْوَحْشِ الأَوَّلِ الَّذِي خَرَجَ مِنَ الْبَحْرِ لِيَعْمَلَ بِها فِي حُضُورِهِ، فَجَعَلَ سُكَّانَ الأَرْضِ يَسْجُدُونَ لِلْوَحْشِ الأَوَّلِ الَّذِي شُفِيَ مِنْ جُرْحِهِ الْمُمِيتِ.

സ പ്രഥമപശോരന്തികേ തസ്യ സർവ്വം പരാക്രമം വ്യവഹരതി വിശേഷതോ യസ്യ പ്രഥമപശോരന്തികക്ഷതം പ്രതീകാരം ഗതം തസ്യ പൂജാം പൃഥിവീം തന്നിവാസിനശ്ച കാരയതി|

١٣ 13 وَقَامَ الْوَحْشُ الثَّانِي بِآيَاتٍ خَارِقَةٍ، حَتَّى إِنَّهُ أَنْزَلَ مِنَ السَّمَاءِ نَاراً عَلَى الأَرْضِ بِمَشْهَدٍ مِنَ النَّاسِ جَمِيعاً،

അപരം മാനവാനാം സാക്ഷാദ് ആകാശതോ ഭുവി വഹ്നിവർഷണാദീനി മഹാചിത്രാണി കരോതി|

١٤ 14 فَخَدَعَ سُكَّانَ الأَرْضِ بِالآيَاتِ الَّتِي كَانَ يَقُومُ بِها فِي حُضُورِ الْوَحْشِ الأَوَّلِ. وَأَمَرَ سُكَّانَ الأَرْضِ أَنْ يُقِيمُوا تِمْثَالاً لِلْوَحْشِ الأَوَّلِ الَّذِي كَانَ قَدْ جُرِحَ جُرْحاً مُمِيتاً وَلَكِنَّهُ عَاشَ!

തസ്യ പശോഃ സാക്ഷാദ് യേഷാം ചിത്രകർമ്മണാം സാധനായ സാമർഥ്യം തസ്മൈ ദത്തം തൈഃ സ പൃഥിവീനിവാസിനോ ഭ്രാമയതി, വിശേഷതോ യഃ പശുഃ ഖങ്ഗേന ക്ഷതയുക്തോ ഭൂത്വാപ്യജീവത് തസ്യ പ്രതിമാനിർമ്മാണം പൃഥിവീനിവാസിന ആദിശതി|

١٥ 15 وَأُعْطِيَ سُلْطَةً عَلَى أَنْ يَبْعَثَ الرُّوحَ فِي التِّمْثَالِ لِيَنْطِقَ، وَأَنْ يَمُدَّ يَدَهُ فَيَقْتُلُ كُلَّ مَنْ يَرْفُضُ السُّجُودَ لِتِمْثَالِ الْوَحْشِ،

അപരം തസ്യ പശോഃ പ്രതിമാ യഥാ ഭാഷതേ യാവന്തശ്ച മാനവാസ്താം പശുപ്രതിമാം ന പൂജയന്തി തേ യഥാ ഹന്യന്തേ തഥാ പശുപ്രതിമായാഃ പ്രാണപ്രതിഷ്ഠാർഥം സാമർഥ്യം തസ്മാ അദായി|

١٦ 16 وَأَنْ يَأْمُرَ الْجَمِيعَ، كِبَاراً وَصِغَاراً، أَغْنِيَاءَ وَفُقَرَاءَ، أَحْرَاراً وَعَبِيداً، أَنْ يَحْملُوا عَلامَةً عَلَى أَيْدِيهِمِ الْيُمْنَى أَوْ عَلَى جِبَاهِهِمْ،

അപരം ക്ഷുദ്രമഹദ്ധനിദരിദ്രമുക്തദാസാൻ സർവ്വാൻ ദക്ഷിണകരേ ഭാലേ വാ കലങ്കം ഗ്രാഹയതി|

١٧ 17 فَلا يَسْتَطِيعُ أَحَدٌ أَنْ يَبِيعَ أَوْ يَشْتَرِيَ إِلّا إِذَا كَانَتْ عَلَيْهِ عَلامَةُ الْوَحْشِ، أَوِ الرَّقْمُ الَّذِي يَرْمِزُ لاسْمِهِ!

തസ്മാദ് യേ തം കലങ്കമർഥതഃ പശോ ർനാമ തസ്യ നാമ്നഃ സംഖ്യാങ്കം വാ ധാരയന്തി താൻ വിനാ പരേണ കേനാപി ക്രയവിക്രയേ കർത്തും ന ശക്യേതേ|

١٨ 18 وَلابُدَّ هُنَا مِنَ الْفِطْنَةِ: فَعَلَى أَهْلِ الْمَعْرِفَةِ أَنْ يَحْسُبُوا عَدَدَ اسْمِ الْوَحْشِ. إِنَّهُ عَدَدٌ لإِنْسَانٍ، وَهُوَ الرَّقْمُ «سِتُّ مِئَةٍ وَسِتَّةٌ وَسِتُّونَ».

അത്ര ജ്ഞാനേന പ്രകാശിതവ്യം| യോ ബുദ്ധിവിശിഷ്ടഃ സ പശോഃ സംഖ്യാം ഗണയതു യതഃ സാ മാനവസ്യ സംഖ്യാ ഭവതി| സാ ച സംഖ്യാ ഷട്ഷഷ്ട്യധികഷട്ശതാനി|