رُؤيا 12
| وَظَهَرَتْ فِي السَّمَاءِ آيَةٌ عَظِيمَةٌ: امْرَأَةٌ لابِسَةٌ الشَّمْسَ، وَالْقَمَرُ تَحْتَ قَدَمَيْهَا، وَعَلَى رَأْسِهَا تَاجٌ مِنِ اثْنَيْ عَشَرَ نَجْماً. | ١ 1 |
തതഃ പരം സ്വർഗേ മഹാചിത്രം ദൃഷ്ടം യോഷിദേകാസീത് സാ പരിഹിതസൂര്യ്യാ ചന്ദ്രശ്ച തസ്യാശ്ചരണയോരധോ ദ്വാദശതാരാണാം കിരീടഞ്ച ശിരസ്യാസീത്|
| وَكَانَتْ حُبْلَى تَصْرُخُ مِنْ أَلَمِ الْوِلادَةِ وَتَتَوَجَّعُ وَهِيَ تَلِدُ. | ٢ 2 |
സാ ഗർഭവതീ സതീ പ്രസവവേദനയാ വ്യഥിതാർത്തരാവമ് അകരോത്|
| وَظَهَرَتْ فِي السَّمَاءِ آيَةٌ أُخْرَى: تِنِّينٌ عَظِيمٌ أَحْمَرُ لَهُ سَبْعَةُ رُؤُوسٍ، عَلَى كُلٍّ مِنْهَا تَاجٌ، وَلَهُ عَشَرَةُ قُرُونٍ، | ٣ 3 |
തതഃ സ്വർഗേ ഽപരമ് ഏകം ചിത്രം ദൃഷ്ടം മഹാനാഗ ഏക ഉപാതിഷ്ഠത് സ ലോഹിതവർണസ്തസ്യ സപ്ത ശിരാംസി സപ്ത ശൃങ്ഗാണി ശിരഃസു ച സപ്ത കിരീടാന്യാസൻ|
| فَسَحَبَ بِذَيْلِهِ ثُلْثَ نُجُومِ السَّمَاءِ وَأَلْقَاهَا إِلَى الأَرْضِ. ثُمَّ وَقَفَ التِّنِّينُ أَمَامَ الْمَرْأَةِ وَهِيَ تَلِدُ، لِيَبْتَلِعَ طِفْلَهَا بَعْدَ أَنْ تَلِدَهُ! | ٤ 4 |
സ സ്വലാങ്ഗൂലേന ഗഗനസ്ഥനക്ഷത്രാണാം തൃതീയാംശമ് അവമൃജ്യ പൃഥിവ്യാം ന്യപാതയത്| സ ഏവ നാഗോ നവജാതം സന്താനം ഗ്രസിതുമ് ഉദ്യതസ്തസ്യാഃ പ്രസവിഷ്യമാണായാ യോഷിതോ ഽന്തികേ ഽതിഷ്ഠത്|
| وَوَلَدَتِ الْمَرْأَةُ ابْناً ذَكَراً، وَهُوَ الَّذِي سَيَحْكُمُ الأُمَمَ كُلَّهَا بِعَصاً مِنْ حَدِيدٍ. وَرُفِعَ الطِّفْلُ إِلَى حَضْرَةِ اللهِ وَإِلَى عَرْشِهِ. | ٥ 5 |
സാ തു പുംസന്താനം പ്രസൂതാ സ ഏവ ലൗഹമയരാജദണ്ഡേന സർവ്വജാതീശ്ചാരയിഷ്യതി, കിഞ്ച തസ്യാഃ സന്താന ഈശ്വരസ്യ സമീപം തദീയസിംഹാസനസ്യ ച സന്നിധിമ് ഉദ്ധൃതഃ|
| أَمَّا الْمَرْأَةُ فَهَرَبَتْ إِلَى الْبَرِّيَّةِ، حَيْثُ أَعدَّ اللهُ لَهَا مَكَاناً تُعَالُ فِيهِ مُدَّةَ أَلْفٍ وَمِئَتَيْنِ وَسِتِّينَ يَوْماً. | ٦ 6 |
സാ ച യോഷിത് പ്രാന്തരം പലായിതാ യതസ്തത്രേശ്വരേണ നിർമ്മിത ആശ്രമേ ഷഷ്ഠ്യധികശതദ്വയാധികസഹസ്രദിനാനി തസ്യാഃ പാലനേന ഭവിതവ്യം|
| وَنَشِبَتْ حَرْبٌ فِي السَّمَاءِ، إِذْ هَاجَمَ مِيخَائِيلُ وَمَلائِكَتُهُ التِّنِّينَ وَمَلائِكَتَهُ، | ٧ 7 |
തതഃ പരം സ്വർഗേ സംഗ്രാമ ഉപാപിഷ്ഠത് മീഖായേലസ്തസ്യ ദൂതാശ്ച തേന നാഗേന സഹായുധ്യൻ തഥാ സ നാഗസ്തസ്യ ദൂതാശ്ച സംഗ്രാമമ് അകുർവ്വൻ, കിന്തു പ്രഭവിതും നാശക്നുവൻ
| وَحَارَبَ التِّنِّينُ وَمَلائِكَتُهُ، لَكِنَّهُمُ انْهَزَمُوا وَلَمْ يَبْقَ لَهُمْ مَكَانٌ فِي السَّمَاءِ، | ٨ 8 |
യതഃ സ്വർഗേ തേഷാം സ്ഥാനം പുന ർനാവിദ്യത|
| إِذْ طُرِحُوا إِلَى الأَرْضِ. هَذَا التِّنِّينُ الْعَظِيمُ هُوَ الْحَيَّةُ الْقَدِيمَةُ، وَيُسَمَّى إِبْلِيسَ وَالشَّيْطَانَ الَّذِي يُضَلِّلُ الْعَالَمَ كُلَّهُ. | ٩ 9 |
അപരം സ മഹാനാഗോ ഽർഥതോ ദിയാവലഃ (അപവാദകഃ) ശയതാനശ്ച (വിപക്ഷഃ) ഇതി നാമ്നാ വിഖ്യാതോ യഃ പുരാതനഃ സർപഃ കൃത്സ്നം നരലോകം ഭ്രാമയതി സ പൃഥിവ്യാം നിപാതിതസ്തേന സാർദ്ധം തസ്യ ദൂതാ അപി തത്ര നിപാതിതാഃ|
| ثُمَّ سَمِعْتُ صَوْتاً عَالِياً فِي السَّمَاءِ يَقُولُ: «الآنَ تَمَّ خَلاصُ إِلَهِنَا، وَآلَتِ الْقُدْرَةِ وَالْمُلْكُ إِلَيْهِ وَالسُّلْطَانُ إِلَى مَسِيحِهِ! فَإِنَّهُ قَدْ طُرِحَ مِنَ السَّمَاءِ إِلَى الأَرْضِ الْمُشْتَكِي الَّذِي يَتَّهِمُ إِخْوَتَنَا أَمَامَ إِلهِنَا لَيْلاً وَنَهَاراً. | ١٠ 10 |
തതഃ പരം സ്വർഗേ ഉച്ചൈ ർഭാഷമാണോ രവോ ഽയം മയാശ്രാവി, ത്രാണം ശക്തിശ്ച രാജത്വമധുനൈവേശ്വരസ്യ നഃ| തഥാ തേനാഭിഷിക്തസ്യ ത്രാതുഃ പരാക്രമോ ഽഭവത്ം|| യതോ നിപാതിതോ ഽസ്മാകം ഭ്രാതൃണാം സോ ഽഭിയോജകഃ| യേനേശ്വരസ്യ നഃ സാക്ഷാത് തേ ഽദൂഷ്യന്ത ദിവാനിശം||
| وَهُمْ قَدِ انْتَصَرُوا عَلَيْهِ بِدَمِ الْحَمَلِ وَبِالْكَلِمَةِ الَّتِي شَهِدُوا لَهَا، فَلَمْ تَكُنْ حَيَاتُهُمْ عَزِيزَةً لَدَيْهِمْ، حَتَّى إِنَّهُمْ مَاتُوا. | ١١ 11 |
മേഷവത്സസ്യ രക്തേന സ്വസാക്ഷ്യവചനേന ച| തേ തു നിർജിതവന്തസ്തം ന ച സ്നേഹമ് അകുർവ്വത| പ്രാണോഷ്വപി സ്വകീയേഷു മരണസ്യൈവ സങ്കടേ|
| افْرَحِي أَيَّتُهَا السَّمَاوَاتُ، وافْرَحُوا يَا أَهْلَهَا، الْوَيْلُ لَكُمْ يَا أَهْلَ الأَرْضِ وَالْبَحْرِ، لأَنَّ إِبْلِيسَ هَبَطَ عَلَيْكُمْ وَهُوَ فِي شِدَّةِ الْغَضَبِ، عَالِماً أَنَّ أَيَّامَهُ صَارَتْ مَعْدُودَةً». | ١٢ 12 |
തസ്മാദ് ആനന്ദതു സ്വർഗോ ഹൃഷ്യന്താം തന്നിവാമിനഃ| ഹാ ഭൂമിസാഗരൗ താപോ യുവാമേവാക്രമിഷ്യതി| യുവയോരവതീർണോ യത് ശൈതാനോ ഽതീവ കാപനഃ| അൽപോ മേ സമയോ ഽസ്ത്യേതച്ചാപി തേനാവഗമ്യതേ||
| وَعِنْدَمَا وَجَدَ التِّنِّينُ أَنَّهُ طُرِحَ إِلَى الأَرْضِ، أَخَذَ يُطَارِدُ الْمَرْأَةَ الَّتِي وَلَدَتِ الطِّفْلَ الذَّكَرَ، | ١٣ 13 |
അനന്തരം സ നാഗഃ പൃഥിവ്യാം സ്വം നിക്ഷിപ്തം വിലോക്യ താം പുത്രപ്രസൂതാം യോഷിതമ് ഉപാദ്രവത്|
| فَأُعْطِيَتِ الْمَرْأَةُ جَنَاحَيِ النَّسْرِ الْعَظِيمِ، لِتَطِيرَ بِهِمَا إِلَى الْبَرِّيَّةِ، إِلَى الْمَكَانِ الْمُجَهَّزِ لَهَا، حَيْثُ تُعَالُ بِمَأْمَنٍ مِنَ الْحَيَّةِ، مُدَّةَ ثَلاثِ سَنَوَاتٍ وَنِصْفِ السَّنَةِ. | ١٤ 14 |
തതഃ സാ യോഷിത് യത് സ്വകീയം പ്രാന്തരസ്ഥാശ്രമം പ്രത്യുത്പതിതും ശക്നുയാത് തദർഥം മഹാകുരരസ്യ പക്ഷദ്വയം തസ്വൈ ദത്തം, സാ തു തത്ര നാഗതോ ദൂരേ കാലൈകം കാലദ്വയം കാലാർദ്ധഞ്ച യാവത് പാല്യതേ|
| وَأَخْرَجَتِ الْحَيَّةُ مِنْ جَوْفِهَا خَلْفَ الْمَرْأَةِ مَا يُشْبِهُ النَّهْرَ لِتُغْرِقَهَا فِيهِ، | ١٥ 15 |
കിഞ്ച സ നാഗസ്താം യോഷിതം സ്രോതസാ പ്ലാവയിതും സ്വമുഖാത് നദീവത് തോയാനി തസ്യാഃ പശ്ചാത് പ്രാക്ഷിപത്|
| وَلكِنَّ الأَرْضَ أَعَانَتِ الْمَرْأَةَ، فَفَتَحَتْ فَمَهَا وَابْتَلَعَتِ النَّهْرَ الَّذِي أَخْرَجَهُ التِّنِّينُ مِنْ فَمِهِ! | ١٦ 16 |
കിന്തു മേദിനീ യോഷിതമ് ഉപകുർവ്വതീ നിജവദനം വ്യാദായ നാഗമുഖാദ് ഉദ്ഗീർണാം നദീമ് അപിവത്|
| فَاغْتَاظَ التِّنِّينُ مِنَ الْمَرْأَةِ وَشَنَّ حَرْباً عَلَى بَاقِي أَوْلادِهَا الَّذِينَ يَعْمَلُونَ بِوَصَايَا اللهِ وَعِنْدَهُمُ الشَّهَادَةُ لِيَسُوعَ. | ١٧ 17 |
തതോ നാഗോ യോഷിതേ ക്രുദ്ധ്വാ തദ്വംശസ്യാവശിഷ്ടലോകൈരർഥതോ യ ഈശ്വരസ്യാജ്ഞാഃ പാലയന്തി യീശോഃ സാക്ഷ്യം ധാരയന്തി ച തൈഃ സഹ യോദ്ധും നിർഗതവാൻ|
