رُؤيا 11

١ 1 وَأُعْطِيتُ عَصَا قِيَاسٍ، وَأُمِرْتُ أَنْ أَقِيسَ هَيْكَلَ اللهِ وَالْمَذْبَحَ، وَأَنْ أُحْصِيَ عَدَدَ الْمُتَعَبِّدِينَ فِيهِ.

അനന്തരം പരിമാണദണ്ഡവദ് ഏകോ നലോ മഹ്യമദായി, സ ച ദൂത ഉപതിഷ്ഠൻ മാമ് അവദത്, ഉത്ഥായേശ്വരസ്യ മന്ദിരം വേദീം തത്രത്യസേവകാംശ്ച മിമീഷ്വ|

٢ 2 وَقِيلَ لِي: «لا تَقِسِ السَّاحَةَ الْخَارِجِيَّةَ لأَنَّهَا خُصِّصَتْ لِلأُمَمِ، وَسَيَدُوسُونَ الْمَدِينَةَ المُقَدَّسَةَ مُدَّةَ اثْنَيْنِ وَأَرْبَعِينَ شَهْراً،

കിന്തു മന്ദിരസ്യ ബഹിഃപ്രാങ്ഗണം ത്യജ ന മിമീഷ്വ യതസ്തദ് അന്യജാതീയേഭ്യോ ദത്തം, പവിത്രം നഗരഞ്ച ദ്വിചത്വാരിംശന്മാസാൻ യാവത് തേഷാം ചരണൈ ർമർദ്ദിഷ്യതേ|

٣ 3 وَلَكِنِّي سَأَمْنَحُ شَاهِدَيَّ أَنْ يَتَنَبَّآ مُدَّةَ أَلْفٍ وَمِئَتَيْنِ وَسِتِّينَ يَوْماً، وَهُمَا يَلْبَسَانِ ثَوْبَيْنِ مِنَ الْوَبَرِ».

പശ്ചാത് മമ ദ്വാഭ്യാം സാക്ഷിഭ്യാം മയാ സാമർഥ്യം ദായിഷ്യതേ താവുഷ്ട്രലോമജവസ്ത്രപരിഹിതൗ ഷഷ്ഠ്യധികദ്വിശതാധികസഹസ്രദിനാനി യാവദ് ഭവിഷ്യദ്വാക്യാനി വദിഷ്യതഃ|

٤ 4 هَذَانِ الشَّاهِدَانِ هُمَا شَجَرَتَا الزَّيْتُونِ وَالْمَنَارَتَانِ الْقَائِمَتَانِ أَمَامَ رَبِّ الأَرْضِ.

താവേവ ജഗദീശ്വരസ്യാന്തികേ തിഷ്ഠന്തൗ ജിതവൃക്ഷൗ ദീപവൃക്ഷൗ ച|

٥ 5 فَإِذَا حَاوَلَ أَحَدٌ أَنْ يَمَسَّهُمَا بِسُوءٍ تَخْرُجُ نَارٌ مِنْ فَمِهِمَا وَتَلْتَهِمُ أَعْدَاءَهُمَا. ذَلِكَ يَجِبُ أَنْ يَكُونَ مَصِيرُ مَنْ يُحَاوِلُ أَنْ يُؤْذِيَهُمَا.

യദി കേചിത് തൗ ഹിംസിതും ചേഷ്ടന്തേ തർഹി തയോ ർവദനാഭ്യാമ് അഗ്നി ർനിർഗത്യ തയോഃ ശത്രൂൻ ഭസ്മീകരിഷ്യതി| യഃ കശ്ചിത് തൗ ഹിംസിതും ചേഷ്ടതേ തേനൈവമേവ വിനഷ്ടവ്യം|

٦ 6 وَلِلشَّاهِدَيْنِ السُّلْطَةُ أَنْ يُغْلِقَا السَّمَاءَ فَلا تُمْطِرَ طِيلَةَ مُدَّةِ نُبُوءَتِهِمَا، وَأَنْ يُحَوِّلا مِيَاهَ الأَنْهَارِ وَالْبِحَارِ دَماً، وَأَنْ يُنْزِلا الْبَلايَا بِالأَرْضِ، كُلَّمَا أَرَادَا.

തയോ ർഭവിഷ്യദ്വാക്യകഥനദിനേഷു യഥാ വൃഷ്ടി ർന ജായതേ തഥാ ഗഗനം രോദ്ധും തയോഃ സാമർഥ്യമ് അസ്തി, അപരം തോയാനി ശോണിതരൂപാണി കർത്തും നിജാഭിലാഷാത് മുഹുർമുഹുഃ സർവ്വവിധദണ്ഡൈഃ പൃഥിവീമ് ആഹന്തുഞ്ച തയോഃ സാമർഥ്യമസ്തി|

٧ 7 وَعِنْدَمَا يُكْمِلانِ شَهَادَتَهُمَا يُعْلِنُ الْوَحْشُ الصَّاعِدُ مِنَ الْهَاوِيَةِ الْحَرْبَ عَلَيْهِمَا، وَيَهْزِمُهُمَا وَيَقْتُلُهُمَا (Abyssos g12)

അപരം തയോഃ സാക്ഷ്യേ സമാപ്തേ സതി രസാതലാദ് യേനോത്ഥിതവ്യം സ പശുസ്താഭ്യാം സഹ യുദ്ധ്വാ തൗ ജേഷ്യതി ഹനിഷ്യതി ച| (Abyssos g12)

٨ 8 وَتَبْقَى جُثَّتَاهُمَا مَطْرُوحَتَيْنِ فِي سَاحَةِ الْمَدِينَةِ الْعُظْمَى الَّتِي تَرْمُزُ إِلَيْهَا «سَدُومُ» أَوْ «مِصْرُ»، حَيْثُ صُلِبَ رَبُّهُمَا.

തതസ്തയോഃ പ്രഭുരപി യസ്യാം മഹാപുര്യ്യാം ക്രുശേ ഹതോ ഽർഥതോ യസ്യാഃ പാരമാർഥികനാമനീ സിദോമം മിസരശ്ചേതി തസ്യാ മഹാപുര്യ്യാംഃ സന്നിവേശേ തയോഃ കുണപേ സ്ഥാസ്യതഃ|

٩ 9 فَيَرَاهُمَا أُنَاسٌ مِنْ مُخْتَلِفِ الشُّعُوبِ وَالْقَبَائِلِ وَاللُّغَاتِ وَالأُمَمِ، مُدَّةَ ثَلاثَةِ أَيَّامٍ وَنِصْفِ الْيَوْمِ، وَلا يُؤْذَنُ لأَحَدٍ بِدَفْنِهِمَا.

തതോ നാനാജാതീയാ നാനാവംശീയാ നാനാഭാഷാവാദിനോ നാനാദേശീയാശ്ച ബഹവോ മാനവാഃ സാർദ്ധദിനത്രയം തയോഃ കുണപേ നിരീക്ഷിഷ്യന്തേ, തയോഃ കുണപയോഃ ശ്മശാനേ സ്ഥാപനം നാനുജ്ഞാസ്യന്തി|

١٠ 10 وَيَشْمَتُ بِهِمَا أَهْلُ الأَرْضِ، فَيَفْرَحُونَ كَأَنَّهُمْ فِي عِيدٍ، وَيَتَبَادَلُونَ الْهَدَايَا، لأَنَّ هَذَيْنِ النَّبِيَّيْنِ كَانَا قَدْ عَذَّبَاهُمْ كَثِيراً.

പൃഥിവീനിവാസിനശ്ച തയോ ർഹേതോരാനന്ദിഷ്യന്തി സുഖഭോഗം കുർവ്വന്തഃ പരസ്പരം ദാനാനി പ്രേഷയിഷ്യന്തി ച യതസ്താഭ്യാം ഭവിഷ്യദ്വാദിഭ്യാം പൃഥിവീനിവാസിനോ യാതനാം പ്രാപ്താഃ|

١١ 11 وَبَعْدَ أَنْ تَمُرَّ الأَيَّامُ الثَّلاثَةُ وَنِصْفُ الْيَوْمِ يَبْعَثُ اللهُ فِي النَّبِيَّيْنِ رُوحَ الْحَيَاةِ، فَيَنْهَضَانِ وَاقِفَيْنِ، وَيَسْتَوْلِي عَلَى النَّاظِرِينَ إِلَيْهِمَا خَوْفٌ شَدِيدٌ.

തസ്മാത് സാർദ്ധദിനത്രയാത് പരമ് ഈശ്വരാത് ജീവനദായക ആത്മനി തൗ പ്രവിഷ്ടേ തൗ ചരണൈരുദതിഷ്ഠതാം, തേന യാവന്തസ്താവപശ്യൻ തേ ഽതീവ ത്രാസയുക്താ അഭവൻ|

١٢ 12 وَيَدْعُوهُمَا صَوْتٌ عَالٍ مِنَ السَّمَاءِ: «اصْعَدَا إِلَى هُنَا»، فَيَصْعَدَانِ إِلَى السَّمَاءِ فِي سَحَابَةٍ بِمَشْهَدٍ مِنْ أَعْدَائِهِمَا.

തതഃ പരം തൗ സ്വർഗാദ് ഉച്ചൈരിദം കഥയന്തം രവമ് അശൃണുതാം യുവാം സ്ഥാനമ് ഏതദ് ആരോഹതാം തതസ്തയോഃ ശത്രുഷു നിരീക്ഷമാണേഷു തൗ മേഘേന സ്വർഗമ് ആരൂഢവന്തൗ|

١٣ 13 وَفِي الْوَقْتِ ذَاتِهِ يَحْدُثُ زِلْزَالٌ عَنِيفٌ يُدَمِّرُ عُشْرَ الْمَدِينَةِ، وَيُهْلِكُ سَبْعَةَ آلافٍ مِنْ سَاكِنِيهَا. فَيَرْتَعِبُ النَّاجُونَ وَيُمَجِّدُونَ إِلهَ السَّمَاءِ.

തദ്ദണ്ഡേ മഹാഭൂമികമ്പേ ജാതേ പുര്യ്യാ ദശമാംശഃ പതിതഃ സപ്തസഹസ്രാണി മാനുഷാശ്ച തേന ഭൂമികമ്പേന ഹതാഃ, അവശിഷ്ടാശ്ച ഭയം ഗത്വാ സ്വർഗീയേശ്വരസ്യ പ്രശംസാമ് അകീർത്തയൻ|

١٤ 14 انْقَضَى الْوَيْلُ الثَّانِي، وَهَا هُوَ الثَّالِثُ يَأْتِي سَرِيعاً!

ദ്വിതീയഃ സന്താപോ ഗതഃ പശ്യ തൃതീയഃ സന്താപസ്തൂർണമ് ആഗച്ഛതി|

١٥ 15 وَنَفَخَ الْمَلاكُ السَّابِعُ فِي بُوقِهِ فَسُمِعَتْ أَصْوَاتٌ عَالِيَةٌ فِي السَّمَاءِ تَقُولُ: «قَدْ صَارَ مُلْكُ الْعَالَمِ لِرَبِّنَا وَمَسِيحِهِ. إِنَّهُ يَمْلِكُ إِلَى أَبَدِ الآبِدِينَ». (aiōn g165)

അനന്തരം സപ്തദൂതേന തൂര്യ്യാം വാദിതായാം സ്വർഗ ഉച്ചൈഃ സ്വരൈർവാഗിയം കീർത്തിതാ, രാജത്വം ജഗതോ യദ്യദ് രാജ്യം തദധുനാഭവത്| അസ്മത്പ്രഭോസ്തദീയാഭിഷിക്തസ്യ താരകസ്യ ച| തേന ചാനന്തകാലീയം രാജത്വം പ്രകരിഷ്യതേ|| (aiōn g165)

١٦ 16 فَجَثَا الشُّيُوخُ الأَرْبَعَةُ وَالْعِشْرُونَ الجَالِسُونَ عَلَى عُرُوشِهِمْ فِي حَضْرَةِ اللهِ وَخَرُّوا عَلَى وُجُوهِهِمْ سَاجِدِينَ لِلهِ.

അപരമ് ഈശ്വരസ്യാന്തികേ സ്വകീയസിംഹാസനേഷൂപവിഷ്ടാശ്ചതുർവിംശതിപ്രാചീനാ ഭുവി ന്യങ്ഭൂഖാ ഭൂത്വേശ്വരം പ്രണമ്യാവദൻ,

١٧ 17 وَقَالُوا: «نَحْمَدُكَ أَيُّهَا الإِلهُ الْقَدِيرُ عَلَى كُلِّ شَيْءٍ، الْكَائِنُ الَّذِي كَانَ، لأَنَّكَ الآنَ قَدْ تَقَلَّدْتَ قُوَّتَكَ الْعُظْمَى وَبَاشَرْتَ مُلْكَكَ.

ഹേ ഭൂത വർത്തമാനാപി ഭവിഷ്യംശ്ച പരേശ്വര| ഹേ സർവ്വശക്തിമൻ സ്വാമിൻ വയം തേ കുർമ്മഹേ സ്തവം| യത് ത്വയാ ക്രിയതേ രാജ്യം ഗൃഹീത്വാ തേ മഹാബലം|

١٨ 18 غَضِبَتْ الشُّعُوبُ عَلَيْكَ، فَجَاءَ دَوْرُ غَضَبِكَ عَلَيْهِمْ. جَاءَتِ السَّاعَةُ لِيُدَانَ الأَمْوَاتُ، وَتُكَافِئَ عَبِيدَكَ الأَنْبِيَاءَ وَالْقِدِّيسِينَ والْمُتَّقِينَ اسْمَكَ، صِغَاراً وَكِبَاراً، وَتُهْلِكَ الَّذِينَ كَانُوا يُدَمِّرُونَ الأَرْضَ!»

വിജാതീയേഷു കുപ്യത്സു പ്രാദുർഭൂതാ തവ ക്രുധാ| മൃതാനാമപി കാലോ ഽസൗ വിചാരോ ഭവിതാ യദാ| ഭൃത്യാശ്ച തവ യാവന്തോ ഭവിഷ്യദ്വാദിസാധവഃ| യേ ച ക്ഷുദ്രാ മഹാന്തോ വാ നാമതസ്തേ ഹി ബിഭ്യതി| യദാ സർവ്വേഭ്യ ഏതേഭ്യോ വേതനം വിതരിഷ്യതേ| ഗന്തവ്യശ്ച യദാ നാശോ വസുധായാ വിനാശകൈഃ||

١٩ 19 وَانْفَتَحَ هَيْكَلُ اللهِ فِي السَّمَاءِ، وَظَهَرَ تَابُوتُ الْعَهْدِ فِي دَاخِلِهِ. وَحَدَثَتْ بُرُوقٌ وَأَصْوَاتٌ وَرُعُودٌ وَزَلْزَلَةٌ، وَسَقَطَ بَرَدٌ كَثِيرٌ.

അനന്തരമ് ഈശ്വരസ്യ സ്വർഗസ്ഥമന്ദിരസ്യ ദ്വാരം മുക്തം തന്മന്ദിരമധ്യേ ച നിയമമഞ്ജൂഷാ ദൃശ്യാഭവത്, തേന തഡിതോ രവാഃ സ്തനിതാനി ഭൂമികമ്പോ ഗുരുതരശിലാവൃഷ്ടിശ്ചൈതാനി സമഭവൻ|