رُؤيا 10

١ 1 ثُمَّ رَأَيْتُ مَلاكاً آخَرَ قَوِيًّا نَازِلاً مِنَ السَّمَاءِ، لابِساً سَحَابَةً، وَعَلَى رَأْسِهِ قَوْسُ قُزَحٍ؛ وَجْهُهُ كَالشَّمْسِ، وَرِجْلاهُ كَعَمُودَيْنِ مِنْ نَارٍ،

അനന്തരം സ്വർഗാദ് അവരോഹൻ അപര ഏകോ മഹാബലോ ദൂതോ മയാ ദൃഷ്ടഃ, സ പരിഹിതമേഘസ്തസ്യ ശിരശ്ച മേഘധനുഷാ ഭൂഷിതം മുഖമണ്ഡലഞ്ച സൂര്യ്യതുല്യം ചരണൗ ച വഹ്നിസ്തമ്ഭസമൗ|

٢ 2 وَبِيَدِهِ دَرْجُ كِتَابٍ صَغِيرٌ مَفْتُوحٌ. فَوَضَعَ رِجْلَهُ الْيُمْنَى عَلَى الْبَحْرِ وَالْيُسْرَى عَلَى الأَرْضِ،

സ സ്വകരേണ വിസ്തീർണമേകം ക്ഷൂദ്രഗ്രന്ഥം ധാരയതി, ദക്ഷിണചരണേന സമുദ്രേ വാമചരണേന ച സ്ഥലേ തിഷ്ഠതി|

٣ 3 وَصَرَخَ صَرْخَةً عَظِيمَةً كَزَئِيرِ الأَسَدِ، دَوَّتْ بَعْدَهَا أَصْوَاتُ الرُّعُودِ السَّبْعَةِ.

സ സിംഹഗർജനവദ് ഉച്ചൈഃസ്വരേണ ന്യനദത് നിനാദേ കൃതേ സപ്ത സ്തനിതാനി സ്വകീയാൻ സ്വനാൻ പ്രാകാശയൻ|

٤ 4 وَلَمَّا تَأَهَّبْتُ لِكِتَابَةِ مَا تَقُولُهُ الرُّعُودُ، سَمِعْتُ صَوْتاً مِنَ السَّمَاءِ يَقُولُ لِي: «لا تَكْتُبْ، فَمَا نَطَقَتْ بِهِ الرُّعُودُ يَجِبُ أَنْ تُبْقِيَهُ مَكْتُوماً».

തൈഃ സപ്ത സ്തനിതൈ ർവാക്യേ കഥിതേ ഽഹം തത് ലേഖിതുമ് ഉദ്യത ആസം കിന്തു സ്വർഗാദ് വാഗിയം മയാ ശ്രുതാ സപ്ത സ്തനിതൈ ര്യദ് യദ് ഉക്തം തത് മുദ്രയാങ്കയ മാ ലിഖ|

٥ 5 ثُمَّ إِنَّ الْمَلاكَ الَّذِي رَأَيْتُهُ وَاقِفاً عَلَى الْبَحْرِ وَالأَرْضِ رَفَعَ يَدَهُ الْيُمْنَى نَحْوَ السَّمَاءِ،

അപരം സമുദ്രമേദിന്യോസ്തിഷ്ഠൻ യോ ദൂതോ മയാ ദൃഷ്ടഃ സ ഗഗനം പ്രതി സ്വദക്ഷിണകരമുത്ഥാപ്യ

٦ 6 وَأَقْسَمَ بِالْحَيِّ إِلَى أَبَدِ الآبِدِينَ الَّذِي خَلَقَ السَّمَاءَ وَمَا فِيهَا وَالأَرْضَ وَمَا فِيهَا وَالْبَحْرَ وَمَا فِيهِ، إِنَّهُ لَنْ تَكُونَ مُهْلَةٌ بَعْدُ، (aiōn g165)

അപരം സ്വർഗാദ് യസ്യ രവോ മയാശ്രാവി സ പുന ർമാം സമ്ഭാവ്യാവദത് ത്വം ഗത്വാ സമുദ്രമേദിന്യോസ്തിഷ്ഠതോ ദൂതസ്യ കരാത് തം വിസ്തീർണ ക്ഷുദ്രഗ്രന്ഥം ഗൃഹാണ, തേന മയാ ദൂതസമീപം ഗത്വാ കഥിതം ഗ്രന്ഥോ ഽസൗ ദീയതാം| (aiōn g165)

٧ 7 فَحَالَمَا يَنْفُخُ الْمَلاكُ السَّابِعُ فِي بُوقِهِ، يَتِمُّ سِرُّ اللهِ، وَفْقاً لِمَا أَعْلَنَهُ لِعَبِيدِهِ الأَنْبِيَاءِ!

കിന്തു തൂരീം വാദിഷ്യതഃ സപ്തമദൂതസ്യ തൂരീവാദനസമയ ഈശ്വരസ്യ ഗുപ്താ മന്ത്രണാ തസ്യ ദാസാൻ ഭവിഷ്യദ്വാദിനഃ പ്രതി തേന സുസംവാദേ യഥാ പ്രകാശിതാ തഥൈവ സിദ്ധാ ഭവിഷ്യതി|

٨ 8 ثُمَّ كَلَّمَنِي الصَّوْتُ السَّمَاوِيُّ ثَانِيَةً وَقَالَ لِي: «اذْهَبْ، خُذِ الْكِتَابَ الصَّغِيرَ الْمَفْتُوحَ فِي يَدِ الْمَلاكِ الْقَوِيِّ الْوَاقِفِ عَلَى الْبَحْرِ وَالأَرْضِ».

അപരം സ്വർഗാദ് യസ്യ രവോ മയാശ്രാവി സ പുന ർമാം സമ്ഭാഷ്യാവദത് ത്വം ഗത്വാ സമുദ്രമേദിന്യോസ്തിഷ്ഠതോ ദൂതസ്യ കരാത് തം വിസ്തീർണം ക്ഷുദ്രഗ്രന്ഥം ഗൃഹാണ,

٩ 9 فَذَهَبْتُ إِلَيْهِ وَطَلَبْتُ الْكِتَابَ مِنْهُ، فَأَجَابَنِي: «خُذْهُ وَالْتَهِمْهُ. سَتَجِدُ طَعْمَهُ فِي فَمِكَ حُلْواً كَالْعَسَلِ، وَلَكِنَّهُ سَيَجْعَلُ بَطْنَكَ مُرّاً!»

തേന മയാ ദൂതസമീപം ഗത്വാ കഥിതം ഗ്രന്ഥോ ഽസൗ ദീയതാം| സ മാമ് അവദത് തം ഗൃഹീത്വാ ഗില, തവോദരേ സ തിക്തരസോ ഭവിഷ്യതി കിന്തു മുഖേ മധുവത് സ്വാദു ർഭവിഷ്യതി|

١٠ 10 وَلَمَّا أَخَذْتُهُ مِنْ يَدِهِ وَالْتَهَمْتُهُ، كَانَ حُلْواً كَالْعَسَلِ فِي فَمِي، وَلَكِنْ مَا إِنِ ابْتَلَعْتُهُ حَتَّى مَلأَ بَطْنِي مَرَارَةً!

തേന മയാ ദൂതസ്യ കരാദ് ഗ്രന്ഥോ ഗൃഹീതോ ഗിലിതശ്ച| സ തു മമ മുഖേ മധുവത് സ്വാദുരാസീത് കിന്ത്വദനാത് പരം മമോദരസ്തിക്തതാം ഗതഃ|

١١ 11 وَقِيلَ لِي: «عَلَيْكَ أَنْ تَتَنَبَّأَ أَيْضاً بِشَأْنِ كَثِيرٍ مِنَ الشُّعُوبِ وَالأُمَمِ وَاللُّغَاتِ وَالْمُلُوكِ».

തതഃ സ മാമ് അവദത് ബഹൂൻ ജാതിവംശഭാഷാവദിരാജാൻ അധി ത്വയാ പുന ർഭവിഷ്യദ്വാക്യം വക്തവ്യം|