مَتَّى 22
| وَعَادَ يَسُوعُ يَتَكَلَّمُ بِالأَمْثَالِ، فَقَالَ: | ١ 1 |
അനന്തരം യീശുഃ പുനരപി ദൃഷ്ടാന്തേന താൻ അവാദീത്,
| «يُشَبَّهُ مَلَكُوتُ السَّمَاوَاتِ بِإِنْسَانٍ مَلِكٍ أَقَامَ وَلِيمَةً فِي عُرْسِ ابْنِهِ، | ٢ 2 |
സ്വർഗീയരാജ്യമ് ഏതാദൃശസ്യ നൃപതേഃ സമം, യോ നിജ പുത്രം വിവാഹയൻ സർവ്വാൻ നിമന്ത്രിതാൻ ആനേതും ദാസേയാൻ പ്രഹിതവാൻ,
| وَأَرْسَلَ عَبِيدَهُ يَسْتَدْعِي الْمَدْعُوِّينَ إِلَى الْعُرْسِ، فَلَمْ يَرْغَبُوا فِي الْحُضُورِ. | ٣ 3 |
കിന്തു തേ സമാഗന്തും നേഷ്ടവന്തഃ|
| فَأَرْسَلَ الْمَلِكُ ثَانِيَةً عَبِيداً آخَرِينَ قَائِلاً لَهُمْ: قُولُوا لِلْمَدْعُوِّينَ: هَا أَنَا قَدْ أَعْدَدْتُ وَلِيمَتِي؛ ثِيرَانِي وَعُجُولِي الْمُسَمَّنَةُ قَدْ ذُبِحَتْ وَكُلُّ شَيْءٍ جَاهِزٌ، فَتَعَالَوْا إِلَى الْعُرْسِ! | ٤ 4 |
തതോ രാജാ പുനരപി ദാസാനന്യാൻ ഇത്യുക്ത്വാ പ്രേഷയാമാസ, നിമന്ത്രിതാൻ വദത, പശ്യത, മമ ഭേജ്യമാസാദിതമാസ്തേ, നിജവ്ടഷാദിപുഷ്ടജന്തൂൻ മാരയിത്വാ സർവ്വം ഖാദ്യദ്രവ്യമാസാദിതവാൻ, യൂയം വിവാഹമാഗച്ഛത|
| وَلكِنَّ الْمَدْعُوِّينَ تَهَاوَنُوا، فَذَهَبَ وَاحِدٌ إِلَى حَقْلِهِ، وَآخَرُ إِلَى مَتْجَرِهِ؛ | ٥ 5 |
തഥപി തേ തുച്ഛീകൃത്യ കേചിത് നിജക്ഷേത്രം കേചിദ് വാണിജ്യം പ്രതി സ്വസ്വമാർഗേണ ചലിതവന്തഃ|
| وَالْبَاقُونَ قَبَضُوا عَلَى عَبِيدِ الْمَلِكِ وَأَهَانُوهُمْ وَقَتَلُوهُمْ. | ٦ 6 |
അന്യേ ലോകാസ്തസ്യ ദാസേയാൻ ധൃത്വാ ദൗരാത്മ്യം വ്യവഹൃത്യ താനവധിഷുഃ|
| فَغَضِبَ الْمَلِكُ وَأَرْسَلَ جُيُوشَهُ، فَأَهْلَكَ أُولئِكَ الْقَتَلَةَ وَأَحْرَقَ مَدِينَتَهُمْ. | ٧ 7 |
അനന്തരം സ നൃപതിസ്താം വാർത്താം ശ്രുത്വാ ക്രുധ്യൻ സൈന്യാനി പ്രഹിത്യ താൻ ഘാതകാൻ ഹത്വാ തേഷാം നഗരം ദാഹയാമാസ|
| ثُمَّ قَالَ لِعَبِيدِهِ: إِنَّ وَلِيمَةَ الْعُرْسِ جَاهِزَةٌ، وَلكِنَّ الْمَدْعُوِّينَ لَمْ يَكُونُوا مُسْتَحِقِّينَ. | ٨ 8 |
തതഃ സ നിജദാസേയാൻ ബഭാഷേ, വിവാഹീയം ഭോജ്യമാസാദിതമാസ്തേ, കിന്തു നിമന്ത്രിതാ ജനാ അയോഗ്യാഃ|
| فَاذْهَبُوا إِلَى مَفَارِقِ الطُّرُقِ، وَكُلُّ مَنْ تَجِدُونَهُ ادْعُوهُ إِلَى وَلِيمَةِ الْعُرْسِ! | ٩ 9 |
തസ്മാദ് യൂയം രാജമാർഗം ഗത്വാ യാവതോ മനുജാൻ പശ്യത, താവതഏവ വിവാഹീയഭോജ്യായ നിമന്ത്രയത|
| فَخَرَجَ الْعَبِيدُ إِلَى الطُّرُقِ، وَجَمَعُوا كُلَّ مَنْ وَجَدُوا، أَشْرَاراً وَصَالِحِينَ، حَتَّى امْتَلأَتْ قَاعَةُ الْعُرْسِ بِالضُّيُوفِ. | ١٠ 10 |
തദാ തേ ദാസേയാ രാജമാർഗം ഗത്വാ ഭദ്രാൻ അഭദ്രാൻ വാ യാവതോ ജനാൻ ദദൃശുഃ, താവതഏവ സംഗൃഹ്യാനയൻ; തതോഽഭ്യാഗതമനുജൈ ർവിവാഹഗൃഹമ് അപൂര്യ്യത|
| وَدَخَلَ الْمَلِكُ لِيَنْظُرَ الضُّيُوفَ، فَرَأَى إِنْسَاناً لَا يَلْبَسُ ثَوْبَ الْعُرْسِ. | ١١ 11 |
തദാനീം സ രാജാ സർവ്വാനഭ്യാഗതാൻ ദ്രഷ്ടുമ് അഭ്യന്തരമാഗതവാൻ; തദാ തത്ര വിവാഹീയവസനഹീനമേകം ജനം വീക്ഷ്യ തം ജഗാദ്,
| فَقَالَ لَهُ: يَا صَاحِبِي، كَيْفَ دَخَلْتَ إِلَى هُنَا وَأَنْتَ لَا تَلْبَسُ ثَوْبَ الْعُرْسِ؟ فَظَلَّ صَامِتاً. | ١٢ 12 |
ഹേ മിത്ര, ത്വം വിവാഹീയവസനം വിനാ കഥമത്ര പ്രവിഷ്ടവാൻ? തേന സ നിരുത്തരോ ബഭൂവ|
| فَأَمَرَ الْمَلِكُ خُدَّامَهُ قَائِلاً: قَيِّدُوا رِجْلَيْهِ وَيَدَيْهِ، وَاطْرَحُوهُ فِي الظَّلامِ الْخَارِجِيِّ، هُنَالِكَ يَكُونُ الْبُكَاءُ وَصَرِيرُ الأَسْنَانِ! | ١٣ 13 |
തദാ രാജാ നിജാനുചരാൻ അവദത്, ഏതസ്യ കരചരണാൻ ബദ്ധാ യത്ര രോദനം ദന്തൈർദന്തഘർഷണഞ്ച ഭവതി, തത്ര വഹിർഭൂതതമിസ്രേ തം നിക്ഷിപത|
| لأَنَّ الْمَدْعُوِّينَ كَثِيرُونَ، وَلكِنَّ الْمُخْتَارِينَ قَلِيلُونَ!» | ١٤ 14 |
ഇത്ഥം ബഹവ ആഹൂതാ അൽപേ മനോഭിമതാഃ|
| فَذَهَبَ الْفَرِّيسِيُّونَ وَتَآمَرُوا كَيْفَ يُوْقِعُونَهُ بِكَلِمَةٍ يَقُولُهَا. | ١٥ 15 |
അനന്തരം ഫിരൂശിനഃ പ്രഗത്യ യഥാ സംലാപേന തമ് ഉന്മാഥേ പാതയേയുസ്തഥാ മന്ത്രയിത്വാ
| فَأَرْسَلُوا إِلَيْهِ بَعْضَ تَلامِيذِهِمْ مَعَ أَعْضَاءِ حِزْبِ هِيرُودُسَ، يَقُولُونَ لَهُ: «يَا مُعَلِّمُ، نَعْلَمُ أَنَّكَ صَادِقٌ وَتُعَلِّمُ النَّاسَ طَرِيقَ اللهِ فِي الْحَقِّ، وَلا تُبَالِي بِأَحَدٍ لأَنَّكَ لَا تُرَاعِي مَقَامَاتِ النَّاسِ، | ١٦ 16 |
ഹേരോദീയമനുജൈഃ സാകം നിജശിഷ്യഗണേന തം പ്രതി കഥയാമാസുഃ, ഹേ ഗുരോ, ഭവാൻ സത്യഃ സത്യമീശ്വരീയമാർഗമുപദിശതി, കമപി മാനുഷം നാനുരുധ്യതേ, കമപി നാപേക്ഷതേ ച, തദ് വയം ജാനീമഃ|
| فَقُلْ لَنَا إِذَنْ مَا رَأْيُكَ؟ أَيَحِلُّ أَنْ تُدْفَعَ الْجِزْيَةُ لِلْقَيْصَرِ أَمْ لا؟» | ١٧ 17 |
അതഃ കൈസരഭൂപായ കരോഽസ്മാകം ദാതവ്യോ ന വാ? അത്ര ഭവതാ കിം ബുധ്യതേ? തദ് അസ്മാൻ വദതു|
| فَأَدْرَكَ يَسُوعُ مَكْرَهُمْ وَقَالَ: «أَيُّهَا الْمُنَافِقُونَ، لِمَاذَا تُحَاوِلُونَ الإيقَاعَ بِي؟ | ١٨ 18 |
തതോ യീശുസ്തേഷാം ഖലതാം വിജ്ഞായ കഥിതവാൻ, രേ കപടിനഃ യുയം കുതോ മാം പരിക്ഷധ്വേ?
| أَرُونِي عُمْلَةَ الْجِزْيَةِ!» فَقَدَّمُوا لَهُ دِينَاراً. | ١٩ 19 |
തത്കരദാനസ്യ മുദ്രാം മാം ദർശയത| തദാനീം തൈസ്തസ്യ സമീപം മുദ്രാചതുർഥഭാഗ ആനീതേ
| فَسَأَلَهُمْ: «لِمَنْ هَذِهِ الصُّورَةُ وَهَذَا النَّقْشُ؟» | ٢٠ 20 |
സ താൻ പപ്രച്ഛ, അത്ര കസ്യേയം മൂർത്തി ർനാമ ചാസ്തേ? തേ ജഗദുഃ, കൈസരഭൂപസ്യ|
| أَجَابُوهُ: «لِلْقَيْصَرِ!» فَقَالَ لَهُمْ: «إِذَنْ، أَعْطُوا مَا لِلْقَيْصَرِ لِلْقَيْصَرِ، وَمَا لِلهِ لِلهِ» | ٢١ 21 |
തതഃ സ ഉക്തവാന, കൈസരസ്യ യത് തത് കൈസരായ ദത്ത, ഈശ്വരസ്യ യത് തദ് ഈശ്വരായ ദത്ത|
| فَتَرَكُوهُ وَمَضَوْا، مَدْهُوشِينَ مِمَّا سَمِعُوا. | ٢٢ 22 |
ഇതി വാക്യം നിശമ്യ തേ വിസ്മയം വിജ്ഞായ തം വിഹായ ചലിതവന്തഃ|
| فِي ذلِكَ الْيَوْمِ تَقَدَّمَ إِلَيْهِ بَعْضُ الصَّدُّوقِيِّينَ الَّذِينَ لَا يَؤْمِنُونَ بالْقِيَامَةِ، وَسَأَلُوهُ | ٢٣ 23 |
തസ്മിന്നഹനി സിദൂകിനോഽർഥാത് ശ്മശാനാത് നോത്ഥാസ്യന്തീതി വാക്യം യേ വദന്തി, തേ യീശേരന്തികമ് ആഗത്യ പപ്രച്ഛുഃ,
| قَائِلِينَ: «يَا مُعَلِّمُ، قَالَ مُوسَى: إِنْ مَاتَ رَجُلٌ دُونَ أَنْ يُخَلِّفَ أَوْلاداً، فَعَلَى أَخِيهِ أَنْ يَتَزَوَّجَ بِأَرْمَلَتِهِ، وَيُقِيمَ نَسْلاً عَلَى اسْمِ أَخِيهِ. | ٢٤ 24 |
ഹേ ഗുരോ, കശ്ചിന്മനുജശ്ചേത് നിഃസന്താനഃ സൻ പ്രാണാൻ ത്യജതി, തർഹി തസ്യ ഭ്രാതാ തസ്യ ജായാം വ്യുഹ്യ ഭ്രാതുഃ സന്താനമ് ഉത്പാദയിഷ്യതീതി മൂസാ ആദിഷ്ടവാൻ|
| فَقَدْ كَانَ عِنْدَنَا سَبْعَةُ إِخْوَةٍ، تَزَوَّجَ أَوَّلُهُمْ ثُمَّ مَاتَ وَلَيْسَ لَهُ نَسْلٌ، فَتَرَكَ زَوْجَتَهُ لأَخِيهِ؛ | ٢٥ 25 |
കിന്ത്വസ്മാകമത്ര കേഽപി ജനാഃ സപ്തസഹോദരാ ആസൻ, തേഷാം ജ്യേഷ്ഠ ഏകാം കന്യാം വ്യവഹാത്, അപരം പ്രാണത്യാഗകാലേ സ്വയം നിഃസന്താനഃ സൻ താം സ്ത്രിയം സ്വഭ്രാതരി സമർപിതവാൻ,
| وَكَذلِكَ الثَّانِي ثُمَّ الثَّالِثُ، حَتَّى السَّابِعِ. | ٢٦ 26 |
തതോ ദ്വിതീയാദിസപ്തമാന്താശ്ച തഥൈവ ചക്രുഃ|
| وَمِنْ بَعْدِهِمْ جَمِيعاً، مَاتَتِ الْمَرْأَةُ أَيْضاً. | ٢٧ 27 |
ശേഷേ സാപീ നാരീ മമാര|
| فَفِي الْقِيَامَةِ، لِمَنْ مِنَ السَّبْعَةِ تَكُونُ الْمَرْأَةُ زَوْجَةً، لأَنَّهَا كَانَتْ زَوْجَةً لِكُلٍّ مِنْهُمْ؟» | ٢٨ 28 |
മൃതാനാമ് ഉത്ഥാനസമയേ തേഷാം സപ്താനാം മധ്യേ സാ നാരീ കസ്യ ഭാര്യ്യാ ഭവിഷ്യതി? യസ്മാത് സർവ്വഏവ താം വ്യവഹൻ|
| فَرَدَّ عَلَيْهِمْ يَسُوعُ قَائِلاً: «أَنْتُمْ فِي ضَلالٍ لأَنَّكُمْ لَا تَفْهَمُونَ الْكِتَابَ وَلا قُدْرَةَ اللهِ. | ٢٩ 29 |
തതോ യീശുഃ പ്രത്യവാദീത്, യൂയം ധർമ്മപുസ്തകമ് ഈശ്വരീയാം ശക്തിഞ്ച ന വിജ്ഞായ ഭ്രാന്തിമന്തഃ|
| فَالنَّاسُ فِي الْقِيَامَةِ لَا يَتَزَوَّجُونَ وَلا يُزَوِّجُونَ، بَلْ يَكُونُونَ كَمَلائِكَةِ اللهِ فِي السَّمَاءِ. | ٣٠ 30 |
ഉത്ഥാനപ്രാപ്താ ലോകാ ന വിവഹന്തി, ന ച വാചാ ദീയന്തേ, കിന്ത്വീശ്വരസ്യ സ്വർഗസ്ഥദൂതാനാം സദൃശാ ഭവന്തി|
| أَمَّا عَنْ قِيَامَةِ الأَمْوَاتِ، أَفَمَا قَرَأْتُمْ مَا قِيلَ لَكُمْ عَلَى لِسَانِ اللهِ: | ٣١ 31 |
അപരം മൃതാനാമുത്ഥാനമധി യുഷ്മാൻ പ്രതീയമീശ്വരോക്തിഃ,
| أَنَا إِلهُ إِبْرَاهِيمَ وَإِلَهُ إِسْحَاقَ وَإِلَهُ يَعْقُوبَ؟ وَلَيْسَ اللهُ بِإِلَهِ أَمْوَاتٍ، بِلْ هُوَ إِلهُ أَحْيَاءَ». | ٣٢ 32 |
"അഹമിബ്രാഹീമ ഈശ്വര ഇസ്ഹാക ഈശ്വരോ യാകൂബ ഈശ്വര" ഇതി കിം യുഷ്മാഭി ർനാപാഠി? കിന്ത്വീശ്വരോ ജീവതാമ് ഈശ്വര: , സ മൃതാനാമീശ്വരോ നഹി|
| فَلَمَّا سَمِعَ الْجُمُوعُ، ذُهِلُوا مِنْ تَعْلِيمِهِ. | ٣٣ 33 |
ഇതി ശ്രുത്വാ സർവ്വേ ലോകാസ്തസ്യോപദേശാദ് വിസ്മയം ഗതാഃ|
| وَلكِنْ لَمَّا سَمِعَ الْفَرِّيسِيُّونَ أَنَّ يَسُوعَ أَفْحَمَ الصَّدُّوقِيِّينَ، اجْتَمَعُوا مَعاً، | ٣٤ 34 |
അനന്തരം സിദൂകിനാമ് നിരുത്തരത്വവാർതാം നിശമ്യ ഫിരൂശിന ഏകത്ര മിലിതവന്തഃ,
| وَسَأَلَهُ وَاحِدٌ مِنْهُمْ، وَهُوَ مِنْ عُلَمَاءِ الشَّرِيعَةِ، يُحَاوِلُ أَنْ يَسْتَدْرِجَهُ: | ٣٥ 35 |
തേഷാമേകോ വ്യവസ്ഥാപകോ യീശും പരീക്ഷിതും പപച്ഛ,
| «يَا مُعَلِّمُ، مَا هِيَ الْوَصِيَّةُ الْعُظْمَى فِي الشَّرِيعَةِ؟» | ٣٦ 36 |
ഹേ ഗുരോ വ്യവസ്ഥാശാസ്ത്രമധ്യേ കാജ്ഞാ ശ്രേഷ്ഠാ?
| فَأَجَابَهُ: «أَحِبّ الرَّبَّ إِلهَكَ بِكُلِّ قَلْبِكَ وَكُلِّ نَفْسِكَ وَكُلِّ فِكْرِكَ! | ٣٧ 37 |
തതോ യീശുരുവാച, ത്വം സർവ്വാന്തഃകരണൈഃ സർവ്വപ്രാണൈഃ സർവ്വചിത്തൈശ്ച സാകം പ്രഭൗ പരമേശ്വരേ പ്രീയസ്വ,
| هَذِهِ هِيَ الْوَصِيَّةُ الْعُظْمَى الأُولَى. | ٣٨ 38 |
ഏഷാ പ്രഥമമഹാജ്ഞാ| തസ്യാഃ സദൃശീ ദ്വിതീയാജ്ഞൈഷാ,
| وَالثَّانِيَةُ مِثْلُهَا: أَحِبّ قَرِيبَكَ كَنَفْسِكَ! | ٣٩ 39 |
തവ സമീപവാസിനി സ്വാത്മനീവ പ്രേമ കുരു|
| بِهَاتَيْنِ الْوَصِيَّتَيْنِ تَتَعَلَّقُ الشَّرِيعَةُ وَكُتُبُ الأَنْبِيَاءِ!» | ٤٠ 40 |
അനയോ ർദ്വയോരാജ്ഞയോഃ കൃത്സ്നവ്യവസ്ഥായാ ഭവിഷ്യദ്വക്തൃഗ്രന്ഥസ്യ ച ഭാരസ്തിഷ്ഠതി|
| وَفِيمَا كَانَ الْفَرِّيسِيُّونَ مُجْتَمِعِينَ، سَأَلَهُمْ يَسُوعُ: | ٤١ 41 |
അനന്തരം ഫിരൂശിനാമ് ഏകത്ര സ്ഥിതികാലേ യീശുസ്താൻ പപ്രച്ഛ,
| «مَا رَأْيُكُمْ فِي الْمَسِيحِ: ابْنُ مَنْ هُوَ؟» أَجَابُوهُ: «ابْنُ دَاوُدَ!» | ٤٢ 42 |
ഖ്രീഷ്ടമധി യുഷ്മാകം കീദൃഗ്ബോധോ ജായതേ? സ കസ്യ സന്താനഃ? തതസ്തേ പ്രത്യവദൻ, ദായൂദഃ സന്താനഃ|
| فَسَأَلَهُمْ: «إِذَنْ، كَيْفَ يَدْعُوهُ دَاوُدُ بِالرُّوحِ رَبّاً لَهُ إِذْ يَقُولُ: | ٤٣ 43 |
തദാ സ ഉക്തവാൻ, തർഹി ദായൂദ് കഥമ് ആത്മാധിഷ്ഠാനേന തം പ്രഭും വദതി?
| قَالَ الرَّبُّ لِرَبِّي: اجْلِسْ عَنْ يَمِينِي حَتَّى أَضَعَ أَعْدَاءَكَ مَوْطِئاً لِقَدَمَيْكَ؟ | ٤٤ 44 |
യഥാ മമ പ്രഭുമിദം വാക്യമവദത് പരമേശ്വരഃ| തവാരീൻ പാദപീഠം തേ യാവന്നഹി കരോമ്യഹം| താവത് കാലം മദീയേ ത്വം ദക്ഷപാർശ്വ ഉപാവിശ| അതോ യദി ദായൂദ് തം പ്രഭും വദതി, ർതിഹ സ കഥം തസ്യ സന്താനോ ഭവതി?
| فَإِنْ كَانَ دَاوُدُ يَدْعُوهُ رَبَّهُ، فَكَيْفَ يَكُونُ ابْنَهُ؟» | ٤٥ 45 |
തദാനീം തേഷാം കോപി തദ്വാക്യസ്യ കിമപ്യുത്തരം ദാതും നാശക്നോത്;
| فَلَمْ يَقْدِرْ وَاحِدٌ مِنْهُمْ أَنْ يُجِيبَهُ وَلَوْ بِكَلِمَةٍ. وَمِنْ ذلِكَ الْيَوْمِ، لَمْ يَجْرُؤْ أَحَدٌ أَنْ يَسْتَدْرِجَهُ بِأَيِّ سُؤَالٍ. | ٤٦ 46 |
തദ്ദിനമാരഭ്യ തം കിമപി വാക്യം പ്രഷ്ടും കസ്യാപി സാഹസോ നാഭവത്|
